Wij zijn nu zeven maanden verder sinds de geboorte van Noah. Hoe gaat het? Tsja, ups en downs maar gelukkig al veel beter dan bijvoorbeeld vijf maanden geleden. Het gemis is niet minder, in tegendeel, maar je leert ermee om gaan en op goede dagen kan ik het ook echt allemaal wel behappen.
Ik krijg regelmatig de vraag of wij weer bezig zijn met zwanger worden. Ja en nee. Ik zal het proberen uit te leggen. Ja, we zijn er mee bezig in de zin van dat de benen niet gekruist blijven en dat er geen regenjas aan is bij ‘de daad’. Nee, we zijn er niet mee bezig, omdat wij absoluut niet willen dat een eventueel nieuw kindje is ontstaan uit een verplicht nummertje. Wij hebben heel bewust een aantal maanden gewacht omdat wij het mentaal nog niet aan konden gelijk na de geboorte van Noah. Ook met de gedachte dat wij enorm snel zwanger kúnnen worden hebben wij het heel voorzichtig gedaan. Ook vond ik de gedachte van zwanger zijn van een nieuw kindje terwijl ik nog zwanger kon zijn van Noah echt een hele nare gedachte. Dat kon niet volgens mijn hoofd. 2 Mei 2019 was de uitgerekende datum van Noah en toen zijn wij geregistreerd partnerschap aangegaan samen. Nu draag ik met trots dezelfde achternaam als Steef en Noah. Wij zijn sindsdien ook niet meer voorzichtig gaan doen en wij lieten het aan Moedernatuur over.
Er ging een periode aan ons voorbij en we kwamen aan bij het moment dat ik weer ongesteld moest worden (of niet..). Eigenlijk, heel eerlijk, dacht ik: “Het is gelijk weer raak.” Dat hoopte ik ook. Vorig jaar ben ik twee keer binnen één week zwanger geworden dus ik ging er eigenlijk van uit dat het nu ook zo snel zou gaan. Helaas. Ik werd gigantisch ongesteld, erger dan voorheen. Het voelde zelfs alsof het een miskraam was omdat ik toch vijf dagen over tijd was en dat was voorgaande maanden niet zo. Ik heb geen test gedaan om alsnog te achterhalen of ik eventueel zwanger was, want dat zou mijn vertrouwen in mijn lichaam nog verminderen (als dat uberhaupt nog lager kan).
Die maand daarop ging ik voor het eerst in mijn leven aan de haal met ovulatietesten. Wat een stress gaf mij dat elke ochtend. Wel of niet een eisprong? Na een hele week testen en elke ochtend weer een twijfel of teleurstelling had ik dan eindelijk een overduidelijke positieve ovulatietest in mijn handen. Steef zat middenin zijn eerste nachtdiensten sinds Noah zijn overlijden (wat ik al als heel zwaar ervaarde) en toen was het ineens ‘plannen’. Weg romantiek, hallo verplicht nummertje. Toch maar gedaan en hopen op het beste. Ergens hoopte ik het wel, want mijn eisprong vond plaats op de dag dat Noah net zolang uit mijn buik was als dat hij in mijn buik heeft gezeten. Alsof het cirkeltje dan rond zou zijn. Maar wederom is dit niet zo gegaan zoals wij hadden gehoopt. Ik werd weer ongesteld, op het werk en ik heb er echt om zitten huilen. Steef omschreef het goed: “Wij hebben vorig jaar het geluk gehad dat wij tot twee keer aan toe zo snel zwanger zijn geworden, maar samen komen wij er wel. We blijven oefenen en we zien het wel”.
De ovulatietesten heb ik de prullenbak in gesodemieterd. Het laatste wat wij willen is dat ons, hopelijk, toekomstige kindje uit een verplicht nummertje ontstaat. Zo willen wij er niet op terug kijken. Dus, wij zijn nu drie maanden verder sinds wij het weer toelaten om te laten gebeuren en tot op heden ben ik niet zwanger. Mijn lichaam en hoofd schreeuwt het soms wel en dan denk ik: “Ik ben ook twee keer ongesteld geworden met mijn zwangerschap van Noah.” Helaas blijven de (dure) zwangerschapstesten zeggen: “Niet zwanger”. Maar wij houden hoop, blijven ‘oefenen’ en we zien wel wat dit jaar ons misschien nog gaat bieden. Wat ik wel zwaar en soms zelfs onbeleefd vind is dat mensen gelijk denken dat ik zwanger ben wanneer ik zeg dat ik mij even niet lekker voel. Dat doet pijn, want ik zou het zo graag willen.
CARINA (klik hier voor haar Instagram)
