In mijn vorige blogs heb ik jullie verteld over het verlies van onze drie kinderen. Zwangerschap, blijdschap, angst, vroeggeboorte, verlies, miskraam, hoop en als laatst zwanger met een abdominale cerclage. Wonderen bestaan…..Djazz, is born!
06-2018
Na alle ellende, doorgaan, vallen en weer opstaan was ik toe aan stukje verwerking voor mij zelf. Ik was gestart met EMDR. Veel van gehoord en dan vooral dat het best heftig kan zijn. Ik dacht nog: “Het zal wel meevallen….” Man, man, man, laat dat meevallen maar weg. Ik vond het echt enorm heftig. Ik ben echt de beste in deuren sluiten qua emotie en alles onder controle houden. Nou, ik kan jullie vertellen dat dat controle dingetje me niet gelukt is en de deur sluiten al helemaal niet. En vooral dat overviel me, de controle verliezen. EMDR is een therapie die situaties en gebeurtenissen ergens anders op gaat slaan in je hoofd zodat je er anders naar kan gaan kijken. Om het makkelijk uit te leggen moet je een computer voor je zien waarvan er een bestand enorm vol loopt. Je moet dat bestand echt ordenen, omdat er steeds meer meldingen komen dat het overloopt en daardoor vast zit. Als je alles bekeken hebt van dat bestand en weer netjes in het daarbijbehorende bestand opslaat, zullen de meldingen niet meer komen. Hele simpele uitleg maar eigenlijk is dit het ook gewoon. Simpel en vooral een hele efficiënte manier. Geen ellelang gelul en maanden bezig zijn om tot de kern te komen, maar gewoon ‘even’ resetten. Alleen is dat resetten best heftig.
Het herbeleven van situaties en de emoties weer voelen en ervaren wat zo diep geworteld zit, is niet niks. Het overviel mij de eerste keer enorm. Ik had geen idee dat ik dit soort emoties in mij had. Het verliezen van mijn controle en daardoor echt tot mijn emoties kunnen komen zonder dat ik het stop kon zetten, was intens en ook doodeng. Ik merkte dat bij mij alles echt één grote chaos was. Toen mij de eerste keer gevraagd werd om een situatie voor mij te houden, wist ik gewoon niet waar ik moest beginnen, het was en is nog steeds zo veel. Langzaam werd de chaos minder. Het is nu niet meer een grote hoop en dat geeft rust. Ik vond het een enorme bijzondere ervaring, maar ook bizar. Ik kan het iedereen aanraden die niet van ellelange sessies en gelul houdt, maar gewoon ‘snel’ wat orde, ruimte en rust in het hoofd wil. Maar even onder alle controlebabes onder ons….Ik heb je gewaarschuwd: Ik heb vijf sessies gehad en toen voelde het voor dat moment goed. Mocht ik over een paar jaar denken, HELP! Ach, dan resetten we de boel gewoon nog een keer. Het sterk houden en controle hebben over mijn deuren is een valkuil, maar ook mijn kracht. Het heeft mij zooo enorm ver gebracht!
Toen ik mijn laatste EMDR sessie had, kwam ik er achter dat ik opnieuw zwanger was. Gek! Een afronding van iets en een nieuw begin. Wel een nieuw begin waar ik sterker in sta als voor de EMDR. Een nieuw avontuur wat ik vast ga leggen zonder te weten hoe dit verhaal eindigt. Laat ik beginnen met dat wonderen bestaan en dat dat zeker de reden is dat we dit avontuur nog een keer samen aandurven. Mijn eerste date in het AMC was gelijk een echo. De echoscopiste keek op haar scherm en deed ‘volgens mij’ een controle van mij dossier. “Klopt het dat dit u zesde zwangerschap is, waarvan twee miskramen, twee vroeggeboortes waarvan één meerling zwangerschap, drie kinderen het uiteindelijk niet gehaald hebben en één kindje wel goed is gegaan met een duur van 36 weken?” Zooo dat is even een opsomming zo op de vroege morgen, maar inderdaad dat klopt. Ondertussen dacht ik alleen maar: “Het lijkt wel een slechte film dit verhaal, dit kan toch bijna niet echt zijn?” Zo gek dat het gewoon over mij gaat. Je weet het, maar niemand die ooit hardop je de feiten voorleest. Het is zo in mijn leven verweven dat het erbij hoort, maar hardop klinkt het best wel heel veel.
De echo zag er goed uit! Een klein frummeltje die nog alle ruimte heeft en rond danst in mijn buik. Mijn cerclage (bandje om de baarmoedermond) hebben ze bij de geboorte van Djazz nagekeken en laten zitten voor dit moment. Voor mij heel belangrijk om te weten of die er nu nog steeds goed om heen zit en gelukkig was dat het geval. Zonder dit bandje ben ik nergens, dus super belangrijk. De afspraak met mijn arts was vooral bespreken wat we de aankomende tijd gaan doen. Alle opties die er bestaan ter voorkoming van vroeggeboorte hebben we bij Djazz gedaan en zullen we nu weer doen, met de hoop op net zo’n goede afloop. Een goed gevoel, maar ook spannend dat er niet meer opties bestaan. Ik heb alles, er kan niks meer bij. Je hoopt stiekem dat ze zeggen: “We hebben sinds kort nog wat nieuws, stel dat… dan kunnen we …. “
Ik weet nog dat ik zwanger van Gyan was en gewoon bij de verloskundige onder controle was aangezien er toen nog geen vuiltje aan de lucht was. Hoe ik genoot van die afspraken, kletsen over baby’s, hartje luisteren, vragen over de aanstaande baby kamer, en of je je geboorteplan al af hebt… Zo onbezonnen en vooral zonder angst. Hoe anders is dat nu!?! Nu kom je binnen en wordt er voorzichtig gefeliciteerd en ligt de nadruk vooral op dat het weer een spannende tijd zal worden. En begrijp me niet verkeerd, want we gaan er gewoon weer helemaal voor. Maar ik vind het zo jammer dat adat sprankelende eraf is. De magie van zwanger zijn, de blijdschap, de gezonde spanning en genieten van wat komen gaat. Als ik diep graaf kan dat stukje gevoel even terug halen, maar het vervliegt weer heel snel. Nu sta ik weer wekelijks met mijn broek naar beneden voor een spuit in m’n bil, wat net als de cerclage bijdraagt dat alles goed mag gaan! Niet echt sprankelend.
Genieten? Mensen vragen me nu of ik meer kan genieten dan bij de zwangerschap van Djazz. Helaas, er is te veel gebeurd om mezelf daaraan geheel over te kunnen geven. Tuurlijk heb ik mijn genietmomentjes, maar op een andere manier. Zoals bijvoorbeeld die spuit, ik ben elke vrijdag weer blij dat die erin zit. Blij, dat ik hoorde dat mijn cerclage er mooi om heen zat. Want eerlijk, zonder deze middelen hadden we nu niet een klein dartelend meisje thuis Het niet over kunnen geven, is ook een stuk zelfbescherming. En ik denk dat dat ook helemaal niet verkeerd is. Angst is er, maar wij laten ons niet leiden door angst. Als dit wel zo was geweest, was Djazz er niet. En eerlijk, dan waren we al helemaal niet dit avontuur nog eens aangegaan. Wat mijn lijfspreuk is dat wonderen gewoon dik bestaan! En één wonder is al gebeurd en dat is zwanger worden, want ook dat blijft altijd maar weer een groot wonder. Niks is vanzelf sprekend. Zoals ik al beschreef hebben ze de cerclage laten zitten bij de keizersnee, wat super fijn is. Ook krijg ik wekelijks mijn portie hormoon spuiten (proluton). Dit houd de baarmoeder rustig. Vanaf 20 weken zal ik weer volledig stoppen met werken en leven als een oude oma. Zo veel mogelijk rustig aan doen met mijn benen omhoog. Met een peuter om me heen zal dit zeker niet heel makkelijk zijn, maar met mijn kleine draakje erbij vliegt de tijd voorbij. Want eerlijk is eerlijk, ik zie wel wat tegen die tijd op. Zooo lang uit de ‘echte wereld’, maar wel met een heel mooi doel… Proost op een nieuw avontuur!!
GABY (klik hier voor haar Instagram)
