Eerst terug naar het begin. Ik weet het nog goed, 7 juli 2016. Het klinkt zo lang geleden, maar het is eigenlijk ‘nog maar’ drie jaar terug. 21 Jaar, single en helemaal klaar om op eigen benen te staan. Die dag, 7 juli, kreeg ik de sleutel van mijn eigen appartement. De zelfstandigheid daar was ik zó aan toe. Vroeger als klein meisje zei ik altijd: “Als ik op mezelf ga wonen, wil ik alles roze.” Zogezegd, zo gedaan. Alles werd roze. Na zo ongeveer een jaar de tijd van mijn leven gehad te hebben’, ontmoette ik in hetzelfde appartementencomplex mijn vriend Martijn. Het voelde vanaf het begin zo fijn en zo vertrouwd, dat we na een half jaar besloten dat ik bij hem in ging trekken.
Een grote verandering
Al een tijdje voelde ik me raar, anders. Een gevoel wat ik nog niet kende. Ik was moe, héél moe. Ik kon niet functioneren zonder middagdutjes. Dus hier gaf ik vaak aan toe. De volgende dag kocht ik in een opwelling een zwangerschapstest. Eenmaal thuis heb ik de verpakking opengescheurd, al bevend deed ik de test. Ja hoor, twee dikke vette duidelijke strepen. Even dacht ik dat ik droomde. Daar zat ik dan, 23 jaar en zwanger. Ik deed nog een opleiding in de zorg en dit wilde ik maar al te graag afmaken. Kan dat wel met een dikke buik?! Ik weet nog goed, die avond ervoor. Niet wetend van mijn zwangerschap heb ik onder de douche minutenlang naar mijn buik gestaard, ik kreeg een ontzettend warm gevoel. Alsof ik wist dat ze er zat. Toen ik het Martijn vertelde, bleven we stil, we keken elkaar aan. Het was niet de reactie die we hadden als wanneer het écht gepland zou zijn. Maar stiekem waren we zó blij. Natuurlijk was er ook een stukje angst. Angst voor wat ‘anderen’ zouden denken. We waren immers nog maar een half jaar samen. Mensen gaan al snel denken ‘jullie kennen elkaar nog niet goed genoeg’ en ‘dat zal niet lang stand houden’. Maar op de één of andere manier voelde het goed, alsof we elkaar al jaren kenden. We vullen elkaar in alles aan. Thank god, reageerde onze families en vrienden positief. Want stiekem vind je het toch prettig als anderen blij voor je zijn, en achter je keuzes staan. Vanaf dat moment keken we elkaar aan. We gaan ervoor. ‘Voor 100%,’, is wat we tegen elkaar zeiden. En zo veranderde ons héle leven. De eerste echo was prachtig, een mooi kloppend hartje. Mijn moedergevoel werd alleen maar sterker. Ik was er helemaal klaar voor. Als we later bij de 20 weken echo te horen krijgen, dat het gezond is en dat het een meisje is, kon mijn geluk niet op.
Meer veranderingen
De maanden daarna stonden in het teken van huizen kijken. Waar we woonden, konden we met een kindje niet blijven. Bovenal wilden we dit ook zéker niet. Ik wilde dat ons kind in een mooi huis zou opgroeien. Met een eigen slaapkamertje. Al vrij snel vonden we ons koophuis. Maar goed ook. Want zeven weken later werd na een mooie, onbezorgde zwangerschap en na een bevalling van 20 uur, op 3 juni 2018 onze mooie dochter Macey geboren. 3420 Gram en 49 centimeter lang. Zó trots en zó ontzettend blij. Onze liefde was compleet.
Eén jaar later
Inmiddels is Macey alweer één jaar. En wat is de tijd voorbijgevlogen. En als ik er zo op terug kijk, denk ik: “Wat is er toch veel gebeurd. En wat ben ik veranderd als persoon.” Na mijn bevalling kreeg ik een postnatale depressie, niet wetende dat ik dat had. Pas na acht maanden zocht ik daar hulp voor. En kwam ik na een aantal onderzoeken erachter dat ik ook nog een angststoornis had. Ik voelde me raar, anders. Ik was niet mezelf. Ik leefde continu in angst, angst om Macey kwijt te raken. Ik controleerde het liefst elk uur of ze nog wel sliep. Ik werd gek van mezelf. Waar was die onbezorgde, gekke Judith gebleven? Ik raakte van alles in paniek. Ik kreeg hartkloppingen waardoor ik dacht elk moment dood neer te vallen. Ik had continu hoofdpijn, maagpijn, ik was misselijk de hele dag. Ik viel af (Niet erg na een bevalling). Maar ik ben nooit heel zwaar geweest. Ik woog op het laatst nog maar zo’n 49 kilo. Het liefst lag ik de hele dag in bed. Ik vermeed alle contact met vrienden. Ik raakte er daardoor veel kwijt. Ik schaamde me hiervoor. Wat hélemaal niet nodig is. Ik begon er over te schrijven. Ik deelde het met anderen. En daardoor kwam ik erachter dat zó ontzettend veel vrouwen hier last van hebben. En dat gaf me kracht, doorzettingsvermogen. Mede dankzij mijn psycholoog, de mensen om me heen, mijn vriend, mijn verhaal te delen met anderen, en natuurlijk mijn lieve meisje Macey, ben ik er bovenop gekomen.
Het gaat goed met me nu. En ik kan weer genieten van alles. Ik krijg veel de vraag of ik geen spijt heb dat mijn leven zo snel is veranderd. Spijt?! Nee zeker niet. Mijn leven is zéker snel veranderd. Deze verandering is ook zéker een klap is geweest. Een angststoornis is niet niks en krijg je niet zomaar. Daar zit vaak een reden achter. Bij mij was dat het feit dat mijn leven zó snel veranderde. Ik had geen tijd om er bij stil te staan. Ik ging maar door, en door, en door. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik ben er vriendschappen door verloren, ik heb ook nieuwe vriendschappen gesloten. En ik ben vooral mezelf tegen gekomen. Ik ben meer gaan nadenken over het leven, wat ook zomaar ineens afgelopen kan zijn. Ik heb een dochter, wat liefde en aandacht nodig heeft en dat gaat voor alles. Ik wil er altijd voor haar zijn, zelfs als ze zelf misschien ooit mama wordt (Waar ik helemaal nog niet aan moet denken, lees: emomoeder). Maar altijd zal ik er zijn. Bij haar eerste stapjes, haar eerste keer school. Bij verdriet, bij blijdschap. En alle dingen die nog komen gaan. Want het eerste jaar als mama vliegt voorbij. En voor je het weet heb je een ondeugende dreumes dochter van een jaar, dat het gillen heeft uitgevonden en dat het liefst doet in de supermarkt of andere openbare ruimtes. Een meisje dat door het hele huis kruipt met kapotte broeken. Dat liever speelt met onderzetters van tafel dan met het dure aangeschafte speelgoed. Dat zelfstandig zelf eet. En graag wilt lopen, wat niet zomaar lukt, wat weer resulteert in heftige driftbuien. En vooral na doen. De hele dag. Ik zelf ben veel bezig met mijn uiterlijk. Ik heb mijn eigen ‘make-up’ kamer. Macey komt er al net zo ervaren bij zitten en weet inmiddels al precies hoe het werkt. Oh, wat droomde ik hier vroeger van! Een dochter hebben en lekker samen tutten. Héérlijk! En die droom is uitgekomen. En voor alle mama’s hier: of je nou een zoon, of dochter hebt, samen bent met je partner of helaas niet meer, of de baby nou gepland was ja of nee, geniet! En voor alle mama’s met een angststoornis: je bent echt echt echt niet alleen. En ook al zal je me nu niet geloven, wat ik zelf een aantal maanden terug ook écht niet deed, het gaat over. Echt waar. Het komt goed.
Liefs
JUDITH
�lM2NO
