Tien jaar lang (ja, tien jaar, je leest het goed) heb ik heel hard gestudeerd en gewerkt om uiteindelijk mijn titel tot Registeraccountant te behalen. Tien drukke jaren. Van fulltime studeren naar deeltijd studeren naast het harde werken bij een accountantskantoor. Ik had veel ambities en zag me zelf doorgroeien tot aan de hoogste trede van de ladder. Er waren binnen mijn organisatie geen ‘vrouwen aan de top’, maar ik zou die vrouw wel even worden. Mijn laptop (en dus ik zelf) draaide daarom ook veel overuren en regelmatig zat ik tot in de late avonduurtjes te ploeteren. Met mijn lieve man (die overigens ook veel ambities heeft en een al dan niet drukkere baan) had ik ook een kinderwens. Toen ik zwanger werd, dacht ik na over hoe dit te gaan combineren en met 36 uur werken in de week moest dit makkelijk lukken. Ik moest en zou die flitsende hippe mama worden die een vliegende carrière kan combineren met een kind. Die altijd tip top in orde ’s ochtends haar kind wegbrengt naar de opvang, maar nog belangrijker ook op tijd weer klaar staat om haar op te halen. Dat doe ik wel even.
Toen ik na een zwangerschapsduur van 31 weken werd opgenomen in het ziekenhuis tikte ik daar nog wat mails weg, rondde ik wat dossiers af en probeerde ik mijn werkzaamheden over te dragen aan collega’s. Ik wist immers niet wanneer ik weer terug zou komen. Vijf dagen later werd Isa geboren en op de automatische piloot leefden we in het ziekenhuis en later ook thuis verder om haar groot te brengen. Vanuit het ziekenhuis werd ik al gewaarschuwd om goed op mezelf te letten, ook vanwege mijn paniekstoornis die ik jaren geleden had gekregen, maar inmiddels goed onder controle had. Maar ik voelde me goed! Ik voelde me erg rustig in mijn lijf (zo rustig dat mijn man na de bevalling aan de verpleging vroeg of ik kalmeringsmiddelen had gekregen) en ik had al een lange tijd geen paniekaanvallen meer gehad. Na vijf maanden verlof ging ik dan ook met volle moed weer aan het werk. Ik had er zin in. Ik ben super dol op Isa, maar wat meer mijn eigen ding doen, vond ik ook wel weer fijn. De eerste twee weken had ik het nog rustig maar al gauw nam de workaholic in mij, mij over. Mijn stapel werk werd groter en steeds vaker ging mijn laptop ’s avonds weer aan. Op mijn parttime dag was ik thuis met Isa en was ik altijd blij als ze sliep, zodat ik weer gauw aan het werk kon. En als ze niet wilde slapen, zat ik te balen, want ik móest werken (van mezelf). Dit werd alleen maar erger en voordat ik het wist, stond mijn laptop weer dag in, dag uit roodgloeiend. Ik voelde me vermoeid maar dit hoorde vast bij het ouderschap. Gebroken nachten waren ook niet meer dan normaal. Ik vond het niet erg, het was nou eenmaal de drukste periode van het jaar en dit zou ik ook wel weer overleven.
Of toch niet. Ik kreeg steeds meer last van paniekaanvallen en steeds minder zin om leuke dingen te ondernemen. Ik voelde me niet lekker en werd steeds banger. Ineens had ik namelijk ook de verantwoordelijkheid over mijn kleine meisje. Wat nou als er iets met mij gebeurt als ik alleen met haar ben, als ik haar vast heb? Of als ik met haar in de auto zit? Wat als… alle doemscenario’s begonnen door mijn hoofd te spoken. Dit resulteerde er in dat ik na twee maanden werken alweer thuis kwam te zitten. De pijp was leeg. Mijn lichaam zat vol met spanning. Mijn paniekstoornis was terug en had mijn gedachtes en lichaam overgenomen. Daar zat ik dan, als jonge moeder met al mijn ambities. Thuis. Thuis op de bank. En ik vond het vreselijk. Schaamte, boosheid, ik was teleurgesteld. Teleurgesteld in mezelf, want hoezo kon ik dit niet aan? Dit was niet zoals ik het had voorgesteld. Ik kreeg te horen dat mijn herstel zou beginnen met acceptatie. Maar hoe?! Hoe moet ik dit accepteren? Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder. Het gaat met ups en downs maar het lukt me steeds vaker om het te accepteren, waardoor het ook wat beter gaat. Het is me overkomen. Als ik terug kijk op de afgelopen periode begrijp ik heel goed dat dit gebeurd is. Ik heb mezelf geen rust gegund. En daar is het nu dus tijd voor. Of ik ooit weer die carrièretijger ga worden. Geen idee. Zeg nooit nooit. Ambitieus zal ik altijd blijven, maar dan wel anders.
LOTTE (klik hier voor haar Instagram )
