Na weken in spanning krijgen wij eindelijk het telefoontje met de datum van Matteo zijn liesbreukoperatie. Veel sneller dan verwacht zal hij geopereerd worden en ik voel de zenuwen toenemen. Ik weet dat ze daar altijd al zaten, maar ik kon ze een beetje wegstoppen omdat het voor mijn gevoel nog ver weg was. Echter praatte ik er liever niet over want alleen het idee al maakte mij verdrietig. Dinsdag 9 juli zal Matteo geopereerd worden. De operatie zouden wij in eerste instantie pas doen als hij 1 jaar was. De operatie zelf is een kleine ingreep alleen de anesthesist vertelde mij dat er risico’s aan narcose zitten bij zulke jonge baby’s. Baby’s mogen in een streekziekenhuis ook pas geopereerd worden (onder narcose) 60 weken na de bevruchting. Bij het woord risico’s kwam de angst al naar boven en besloot ik het zo lang mogelijk uit te stellen. Het is een rotgezicht, want zijn darm kwam door het gat naar buiten en daardoor had hij een hele grote bobbel in zijn lies en balzak, maar zolang hij er geen last van heeft ga ik het risico niet nemen. Helaas kreeg Matteo er een aantal maanden geleden wel last van. Na meerdere gesprekken in het ziekenhuis hebben wij toch besloten om hem te laten opereren.
De avond voor de operatie moest ik alles voorbereiden. Op stap gaan met een kind kost sowieso enige voorbereiding, maar voor een operatie helemaal. Hij mocht bijvoorbeeld ook niet eten of drinken van tevoren. Na het voorbereiden van de operatie en nadat ik Matteo naar bed had gebracht was er even tijd voor mijzelf om alles toe te laten. Ik heb de hele dag tegen mijn tranen gevochten, maar ‘s avonds kon ik ze niet meer tegen houden. Ik was zo ontzettend bang. Mijn kleine jongen wéér terug naar het ziekenhuis waar hij al weken heeft gelegen. Ik zag het meeste op tegen de narcose. Wat als mijn altijd zo vrolijke kindje opeens niet meer vrolijk is? Dat de narcose hem een andere baby heeft gemaakt dan dat hij was voor de operatie? Wat als hij niet meer wakker wordt? Wat als er complicaties optreden? Alle angst waar ik de afgelopen tijd zo hard met mijn psycholoog aan gewerkt had om het te verwerken, was in een klap weer helemaal terug.
De operatie was al heel vroeg. Om 07.10u moesten wij ons melden in het ziekenhuis in Beverwijk. Ik voelde mij heel sterk en het voelde alsof ik door lekker te huilen al mijn angst was kwijtgeraakt. Ik deed Matteo zijn operatiehemd aan en wachtte tot ik met hem naar de uitslaapzaal mocht waar wij opgehaald zouden worden voor de operatie. Ik mocht helemaal mee naar de operatiekamer. Er waren wel 10 mensen aanwezig. Iedereen stelde zich voor en vertelde hun functie, maar niets kwam binnen. Ik ben een mega Grey’s Anatomy fan, maar om het nu in het echt te zien beviel mij helemaal niet. Ik was sterk en Matteo kreeg zijn kapje waardoor hij in slaap zou vallen. Zijn ogen werden dik en waren helemaal gesloten. Ik vond dit verschrikkelijk om te zien, Matteo slaapt namelijk altijd met zijn ogen een beetje open en dit was niet hetzelfde. Toch bleef ik sterk. Totdat ik uit de operatiekamer stapte, toen brak ik. Als een ontroostbare moeder werd ik terug naar de kinderafdeling gebracht waar Enrico op mij zat te wachten. Hoe sterk ik mij daarvoor voelde, hoe labiel ik nu was. Die angsten waren er nog steeds, maar ik ben er nu ook achter dat mijn supermoederkrachten, die ik beschreef in mijn vorige blog niet komen vanuit mijzelf, maar dat ik die krijg omdat Matteo die aan mij geeft! Zonder hem ben ik veel minder sterk..
De operatie leek uren te duren en ik had mijzelf weer herpakt en zat rustig af te wachten in de wachtkamer. Na 80 minuten kreeg ik een heel zenuwachtig en kriebelend gevoel in mijn buik en ik zei tegen Enrico dat ik dacht dat de operatie klaar was. Twee seconden later kwam de verpleegkundige mij ophalen met het nieuws dat hij klaar was. Wauw.. dit is dus dat moederinstinct!! Ik vond dit zo bijzonder. Eenmaal op de uitslaapkamer stonden er allemaal mensen om Matteo’s bed. Ik had al te horen gekregen dat de operatie goed was gegaan, maar was nog niet gerust. Matteo kreeg zuurstof zodat de narcose sneller zou uitwerken, maar dit duurde best lang. Hij lag in mijn armen maar was helemaal stoned en niet zichzelf. Ook was zijn zuurstofgehalte steeds te laag als de beademing weg werd gehad. Ik bleef sterk, maar was echt bang. Word alsjeblieft gewoon wakker als mijn Matteo die altijd druk en vrolijk is!! Ik zong allemaal liedjes voor hem en dit hielp. Na 40 minuten was hij redelijk bij en mochten wij terug naar de kinderafdeling. Gelukkig mocht Matteo ‘s middags weer mee naar huis. Thuis had ik allemaal cadeautjes voor hem klaarliggen want dat had hij verdiend. Die hele dag was hij nog heel slaperig en rustig, maar heel af en toe zag ik een glimp van mijn Matteo. Hij had pijn en dat deed mij weer pijn… De volgende dag werd hij vrolijk wakker alsof er niets gebeurd was. Mijn altijd zo vrolijke en drukke Matteo was weer zichzelf. Wat een opluchting!! Hij maakte mij weer de gelukkigste moeder van de hele wereld!
GLADYS (klik hier voor haar Instagram)
