Klik op de eerdere delen om deze te lezen. DEEL III, II en I.
Het is altijd erg lastig om uit te leggen wat een niet-etend kindje met je doet. Of in ons geval: een kindje dat alleen slapend flesjes drinkt en al het eten en drinken weigert als hij wakker is. Er is van de buitenkant weinig aan Mitz te zien, hij is wat tenger, maar compenseert een hoop doordat hij motorisch erg snel is en verbaal ook heel goed meekomt. En gelukkig maar, hij lijkt verder kerngezond en geen achterstanden te hebben. Maar wat je niet aan hem ziet is dat ik vannacht huilend naast hem heb gezeten, omdat hij wakker was en zijn buikje rommelde. En ik hem weer niet kon voeden en hem niet in slaap kon krijgen. Wat je niet ziet is dat mijn man zichzelf iedere ochtend met steeds meer moeite zijn bed uit sleept, omdat we veel te weinig slapen en er ‘s nachts drie wekkers gaan zodat we ons zoontje slapend een flesje kunnen geven. Wat je niet aan hem ziet zijn de weegmomenten die zoveel spanning bij ons teweegbrengen, de tranen die zijn gevloeid om alles waar we niet heen konden. Wat je niet aan hem ziet zijn alle zorgen die we al zolang met ons meedragen. Wat je niet aan hem ziet is dat hij door zijn gehuil zijn grote broer ‘s nachts wakker houdt tijdens zijn tentamenweek. Wat je niet aan hem ziet is dat ons vertrouwen in hem iedere dag minder lijkt te worden. Wat je niet aan hem ziet is dat we niet in de stad een ijsje gaan eten omdat hij dat dan toch niet wil en we weer teleurgesteld worden. Je ziet niet aan hem dat wij wanhopig zijn. Dat hij iedere dag ook slapend minder begint te drinken, dat we in paniek raken als hij zijn fles weer half uitbraakt. Dat we zelfs zijn medicatie niet naar binnen krijgen. Of dat hij zijn fles zelfs slapend weigert. Dat er ‘s nachts wekkers gaan om hem te voeden. Dat we niet bij vrienden gaan eten omdat het geen goede dag was en dat te confronterend is. Dat we heel erg aan zijn ritme vast moeten houden omdat we anders niet uitkomen met zijn voedingen. Wat je niet aan hem ziet is dat zijn niet-eten ons hele leven beïnvloedt, dat we zò aan onszelf twijfelen als ouders. En dat dat ons sloopt.
En dat het op goede dagen te doen is. Maar op zonnige dagen als de buurkinderen bij hun moeder om een koekje zeuren, als je tijdens het fietsen kinderen ziet genieten van een ijsje op het terras, als je al het eten wat je voor hem neer hebt gezet wéér weg kunt gooien, dan is het soms echt even niet meer te doen. Dan is het oneerlijk en gemeen en stom dat hij bij ons zo gaat. Wij willen ook met veel minder zorgen kunnen genieten van ons kindje. Wij willen ook wel weer eens doorslapen. Wij willen ook wel weer eens naar familie die verder weg woont, een dagje weg of op vakantie. En er is nu helemaal niks wat we er aan kunnen doen. Dus we houden nog maar even vol. Wat je niet aan hem ziet is dat we de dagen aftellen. En dat we dromen over een etend mannetje. Iedere vrije minuut die ik had zocht ik wanhopig op het internet naar een oplossing om ons zoontje aan het eten te krijgen. Uiteindelijk vond ik (zoals jullie in mijn eerdere blogs hebben gelezen) een organisatie gevestigd in Oostenrijk. We hadden met ze afgesproken dat we vrijdag zouden beslissen of we wel of niet gaan. Goed nieuws, we stappen zondag op het vliegtuig, we gaan! Nadat we van Joël afscheid hebben genomen die alleen thuis blijft – en waarvoor ik in het hele huis instructies heb opgehangen – en wat toch wel lastig is om hem zo ‘achter te laten’ stappen we in de auto. Het is later dan verwacht en het wordt dan ook een haastige rit. Na een sprintje in de vertrekhal blijkt dat onze vlucht anderhalf uur vertraging heeft. Dat komt stiekem wel heel mooi uit. We hebben bij onze handbagage twee extra koffers met voeding voor Mitz mee, het is speciale dieetvoeding wat vloeibaar is en in flesjes van 200 ml zit. Dit blijkt nogal lastig te zijn met inchecken en dat duurt dan ook best lang. Gelukkig hebben we een medische verklaring bij ons waarin staat wat het is en dat Mitz het echt nodig heeft. Zonder was het niet gelukt denk ik. Na de douane gaan we naar de gate en Mitz vindt het allemaal prachtig. Hij kijkt zijn ogen uit, wijst alles aan en zwaait zo ongeveer naar iedereen. Hij is voorbeeldig en we genieten enorm van ons dappere mannetje. Gelukkig duurt de vlucht maar anderhalf uur een voor we het weten zijn we alweer geland. Wat heeft hij het keurig gedaan; niet gehuild, niet gezeurd, helemaal niks! We gaan met de taxi naar het appartement gehuurd hebben. Mitz is lekker op dreef, neemt hapjes van een koekje, eet wat rozijntjes, een mini rijstewafeltje en drinkt nog aardig wat van zijn dieetvoeding. Dit hebben we in maanden niet gezien dat hij zo veel at! Natuurlijk nog bij lange na niet genoeg om een voeding weg te laten, maar we merken dat we er helemaal van ontspannen en we echt weer meer vertrouwen krijgen in ons kereltje. Voor avondeten eten we een hapje buiten de deur en merken we dat Mitz wel heel moe is, logisch natuurlijk van alle indrukken. ‘s Avonds duurt het erg lang voordat hij in slaap komt en we hopen dat hij een goede nacht maakt. En hoewel de reden waarom we hier zijn natuurlijk helemaal niet leuk is, voelt het stiekem toch heerlijk om eens buiten een straal van 5 kilometer van Zwolle te zijn. Het uitje van het jaar zullen we maar zeggen en hopelijk natuurlijk met het gewenste resultaat. Morgen gaat het echt beginnen, om 8:45 uur mogen we ons melden op de ‘eating school’. We zijn heel benieuwd!
INGE (klik hier voor haar Instagram)
Ik zou deze moeder graag volgen.
Ons zoontje (1) eet/drinkt ook nauwelijks vanaf geboorte. Zelfs niet slapend.
Bij ons hebben de artsen nu ook No Tube geopperd en ben heel benieuwd hoe deze reis bij hen verloopt.
Komt er een vervolg of is zij via Instagram te volgen? (Link doet het niet)