Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik, voordat ik moeder werd, niet echt bepaalde ideeën in mijn hoofd had over hoe ik dat hele opvoedgebeuren zou gaan aanpakken. Maar één ding stond voor mij wel al vast; we zouden elke avond als gezin samen aan tafel eten. Ik zag het helemaal voor me; mijn man en ik als ‘papa en mama’ en samen zouden we lachend en ontspannen aan tafel zitten met onze kids, al kletsend en genietend van lekkere en gezonde maaltijden. Overal las ik ook terug over dit waardevolle moment en ik moet zeggen; we houden het goed vol. Het komt alleen totaal niet overeen met wat ik in gedachten had…
Allereerst is het een uitdaging om ons überhaupt alle vier tegelijk aan die eettafel te krijgen. Papa en mama staan de helft van de tijd rond etenstijd nog in de file. En dochter Jackie begint altijd spontaan te huilen als wij alleen nog maar hebben geroepen dat we aan tafel gaan, want ze “wil niet eten”. Baby Pippa lijkt nog het makkelijkste aan tafel te verschijnen, want die wordt gewoon door ons aan tafel gezet. Om vervolgens ook in huilen uit te barsten, maar, in tegenstelling tot haar zus, omdat ze wél wil eten. NU. METEEN. En elke seconde die voorbij gaat en waarop ze nog geen eten in haar mond geschoven krijgt, doet ze er een decibelletje bovenop. Ondertussen zijn we druk in de weer met pannen en onderzetters, want manlief heeft ooit gehoord dat het het beste is als het eten op tafel (voor de neus van de kinderen) op het bord gedaan wordt. Waarom en waarvoor dit het beste is, ben ik overigens nog steeds niet achter. Niet om je peuterpuber aan het eten te krijgen tenminste. Al voordat de pannen op tafel worden gezet, roept deze namelijk al dat ze het niet lust. “Maar je weet helemaal niet wat het is”. “Jawehehehel, dit vind ik niet lekkor.” “Nou dit zijn tomaatjes, die vond je gister nog heerlijk.” We weten al dat we de tomaten niet te lang moeten bakken, want ‘dan worden ze zacht en zijn het geen échte tomaten’, aldus Jackie. Maar onze schattige peuterpuber heeft blijkbaar besloten dat ze vanaf vandaag helemaal geen tomaten meer eet. Jackie weet ook dat als ze zegt dat ze klaar is met eten, ze altijd nog een paar hapjes van ons eten moet. Dus ze presteert het ook wel eens om tijdens het opscheppen al te roepen dat ze klaar is. Met bloed, zweet, tranen, eten op de muur en op de grond en wat chantage (“anders krijg je geen yoghurt”) krijgen we er gelukkig meestal wel een paar hapjes in. Ik weet dat ‘yoghurt als beloning’ eigenlijk niet de manier zou moeten zijn, maar hé het werkt en als dit de enige manier is om mijn kind nog iets van vitaminen naar binnen te laten krijgen, dan ben ik voor een keer maar even wat minder opvoedkundig bezig. Want: we zitten wél samen aan tafel. Al zou ik soms het liefst opzoeken waar de volgende file is om daar gewillig achteraan te sluiten, omdat ik even geen zin heb in die driftbuien bij het avondeten.
Als de baby het al lang op heeft en onderhand al weer opnieuw honger dreigt te krijgen, is de strijd met haar grote zus eindelijk gedaan en komt dan de ‘yoghurt als beloning’ op tafel. Deze wordt geserveerd in de gekleurde plastic bakjes van dat Zweedse meubelconcern. En waarom hebben ze niet gewoon alle bakjes in dezelfde kleur gemaakt? Want jawel, daar dient zich alweer het volgende drama aan; de yoghurt zit niet in het bakje met de juiste kleur. Wanneer er dan alleen nog maar yoghurt in hun haar zit en niet meer in de bakjes, is het tijd om ze in bad te doen en ze vervolgens razendsnel op bed te leggen. Kapot moe van dit mega intensieve uur, zou ik dan het liefst op de bank willen ploffen, maar er staan nog aangekoekte pannen en borden op me te wachten en niet te vergeten die etensresten all over the place. In een moordtempo ruim ik alles op (mijn man heeft al gekookt), want die bank lokt. En als dan de rust is wedergekeerd en ik alleen nog het geluid van de draaiende vaatwasser hoor, kan ik dan eindelijk naast mijn man plaatsnemen op de bank. De TV staat aan en we zien een reclame van een gezin dat lachend en relaxt aan tafel zit. Ik moet ook lachen, één ding weet ik zeker; degene die deze reclame heeft bedacht, heeft zeker (nog) geen kinderen…!
Bon appetit!
ILSE (klik hier voor haar Instagram)
