Sanne: “Mijn kind kan niet tegen zijn verlies, en ik vind dat verschrikkelijk”

In het begin van het jonge leventje van je kind, vind je alles leuk

De eerste stapjes, de eerste woordjes, zelfs zijn eerste brutale blikken en ondeugende gedrag. Je kunt er smakelijk om lachen en vertelt het graag tegen je familie en vrienden. Kleine kindjes worden ook ouder, ze gaan naar de basisschool en krijgen vriendjes. Deze vriendjes zoeken ze helemaal zelf uit en je hebt daar als ouder weinig invloed op. De eerste scheldwoorden rollen uit hun mond en ook hun gedrag is af en toe onuitstaanbaar. Het laatste woord, ja-nee spelletjes, alles komt aan bod.

Javaj is onze eerste zoon, mijn pareltje, gelijk verliefd en nog steeds!

Ik ben zo enorm trots in alle stappen die hij maakt. Natuurlijk is niet alles leuk en merk je ook minder leuke karaktereigenschappen. Een aantal weken terug kwam ik erachter dat Javaj niet goed tegen zijn verlies kan. We doen wel eens het spelletje, “wie er als eerste boven is”, anders krijg ik ze niet in bed. Javaj is de oudste en dus ook altijd als eerste boven. Ik wilde James graag een keer laten winnen, want ik wilde Javaj laten voelen dat hij niet altijd de snelste, grootste, sterkste en slimste kan zijn. Ik verzon het nieuwe spel “wie ligt er als eerst in bed”. Javaj en James slapen in een stapelbed en Javaj bovenin. Hij is nog afhankelijk van mij, ik moet hem in bed tillen. Dus liet ik James als eerst in bed klimmen. “JAMES HEEFT GEWONNEN!!!” En bóós dat Javaj was, hij begon te grommen, met zijn vuisten tegen de muren en zijn bed aan te slaan, voor zich uit te schoppen en het was NIET waar dat James gewonnen had. Het enige wat ik kon was lachen, heel hard! Maar Javaj zijn humeur werd daar niet beter op. De keer daarop heb ik Javaj weer een keer laten winnen en de keer dáárop James weer. Ik dacht, als ik James vaker laat winnen dan went Javaj er vast wel aan. Maar hij blijft hetzelfde gedrag vertonen.

Vandaag was er een programma op televisie waarin een kindje een tekening maakte

Je kon dan raden wat voor dier het werd. Javaj riep: “Dat is een aap mama, kijk!” Ik keek en zag dat het een olifant werd, maar ik zei niets. Uiteindelijk kreeg hij te zien dat het een olifant was. “Kijk mama, ik had het goed, het is een olifant.” Ik zeg: “Nee Javaj, jij zei een aap!” Maar meneer bleef volhouden dat hij olifant zei. Ik bleef met hem in discussie gaan en hij werd bozer en bozer. Ik heb hem uitgelegd dat hij niet mag jokken en dat hij er echt wel eens naast mag zitten. Maar het dringt niet bij hem door. Uren later begon hij er wéér over en heb ik de discussie afgekaatst. Ik ben enorm geschrokken van dit gedrag, hij kan totaal niet met zijn verlies omgaan. Of het erfelijk is weet ik niet. Ik kan er wel goed tegen. Pim daarentegen totaal niet. Die kan ook vals gaan spelen, de discussie blijven aangaan of zelfs kwaad worden. Maar hij heeft dit gedrag nooit laten zien in het bijzijn van de kinderen. Dus hij kan het niet hebben overgenomen. Dan moet het in de genen zitten. Je hebt vast verschillende maten van “niet tegen je verlies kunnen”, maar dit gedrag, ik walg er gewoon van. Ik vind het verschrikkelijk en ik wil het hem zo graag afleren of in ieder geval sterk verminderen, zodat hij weet hoe hij er mee om moet gaan. Maar hoe? 

Lees ook:

“Sinterklaas bestaat niet”, Ik had nooit verwacht dat ik dit zo moeilijk zou vinden om te zeggen

Ook het liegen is een dingetje

Ik merk het steeds vaker bij hem. De laatste tijd heeft hij door hoe hij misschien tóch zijn zin kan krijgen door middel van liegen. Als ik bijvoorbeeld zeg dat hij eerst fruit moet eten voordat hij iets lekkers mag, dan heeft hij zogezegd al fruit gegeten. Als ik dan zeg van niet, dan zegt ie: “Ow, wist jij dat dan mama?” Ik heb als kind ook veel gelogen, misschien is het een soort proces om erachter te komen wat hij wel en niet kan bereiken bij mij of in het leven. Wie zal het zeggen. Waar is het goed voor?! Ik hoop enorm dat er lezers tussen zitten die dit gedrag herkennen en tips voor mij hebben om dit gedrag te verminderen. Hoe moet ik Javaj leren om te gaan met verlies? En waarom liegen kinderen? Of is dat niet vanzelfsprekend?

SANNE