Het is 2015. Ik ben 21 jaar oud. Nog stralend en jong. En het leven gaat eigenlijk best wel lekker. Ik geniet van mijn onbezorgde studententijd. Van de vrijheid waarmee ik dit leven mag ontdekken. Tot die ene dag in maart en ik, je raadt het al, zwanger ben. Van onbezorgde student naar jong en zwanger. Dat is wat. En hoe het ook gebeurt, je kiest er wel of niet voor. Ik koos er voor. Eigenlijk best wel makkelijk. De wederhelft in dit verhaal? Die koos er niet voor. Aan het begin van mijn zwangerschap heb ik er zo’n beetje alles aangedaan om hem er van te overtuigen dat er duizend-en-een oplossingen waren om toch een bepaalde rol aan te nemen in het leven van dit ongeplande, maar meer dan welkome geschenk. Bellen, mailen, via zijn ouders, per post. Tervergeefs. Hij moest er niets van hebben. En dat doet pijn. Pijn tot in de bodem van je ziel. Negen taaie maanden lang ben ik bezig geweest om een man, de verwekker van mijn kind, bereid te krijgen om verantwoordelijkheid te nemen voor een gevolg waar hij 50% oorzaak van was. Hij luisterde niet en ik betwijfel of hij mij wel ooit gehoord of gezien heeft. Want wat maakt het dat een man er voor kiest om niet voor zijn kind te zorgen? Wanneer iemand zijn kop in het zand steekt en zijn leven nog altijd zichtbaar in dezelfde stad leeft, dan is het moeilijk om zijn bestaan los te koppelen. Het doet iets met je. Het maakt je boos en gefrustreerd. Zelf een beetje verbitterd. Ik kreeg hier letterlijk woede- en paniekaanvallen van. Mijn hart klopte in mijn keel als er ook maar een kleine kans bestond dat ik hem tegenkwam. En als ik hem dan tegenkwam moest ik met moeite mezelf bedwingen om hem niet in de haren te vliegen, misschien dat het laatste zelfs één keer is voorgekomen.. .
Na de geboorte van mijn dochter. Heb ik via de rechtbank erkenning afgedwongen, omdat ik vind dat mijn kind recht heeft om te weten wie haar biologisch vader is. Hier was hij het uiteraard niet mee eens. En als je dacht dat een mens al lelijk genoeg is om je zwanger en alleen achter te laten, niet naar zijn kind om te kijken, dan moest je eens weten wat onmacht met zo’n persoon doet. Na 17 maanden nul contact was er nog genoeg energie om mij af te schilderen als een …. Tsja, als van alles. En dat zette bij mij de knop om. Want wat doe je in een situatie waarin iemand jou compleet buitensluit noch moeite doet om dit te verwoorden achter gesloten deuren, maar jou vervolgens wel wil zwart maken zonder hierbij het belang van de kwestie in acht te nemen. Zo’n persoon geef je zijn podium. Die laat je geloven dat alles wat hij zegt waarheid is, om vervolgens het bij hem te laten. In ieder geval, dat deed ik. Ik hoop dat het hem heeft gebracht wat hij er uit hoopte te halen. Dat hij zichzelf in de spiegel durft te kijken en trots is met wat hij heeft. En bovenal niet heeft.
Hoewel de meeste gezinnen, inclusief die van mezelf, tegenwoordig heel divers zijn, heb ik tijdens mijn zwangerschap zo ontzettend lang geworsteld met het sociale aspect en toekomstige vragen. Wat als ze weet wat straks een papa is? Wat dan? Er zijn een hoop fantastische hands-on vaders, maar niet die van haar. Hoe leg je een kind uit dat haar vader er bewust voor heeft gekozen om een leven te leiden zonder haar in de hoofdrol. Ik weet het niet. Ik weet niet of ik het ooit echt kan. Toegeven wat hij heeft gedaan. Want ook al was de weg naar het moederschap niet zoals gepland, voor mezelf niet en voor mijn dochter niet, wens ik dat de omstandigheden voor de start van haar leven anders waren geweest. Betekent dit dan dat ik mezelf de schuld moet geven voor het niet kunnen creëren van de ideale basis voor degene van wie ik het meeste houd? Nee. Soms moet je accepteren dat er mensen in dit leven zijn die keuzes maken waar je nooit, maar dan ook echt nooit achter zou kunnen staan. Omdat je het gewoon niet begrijpt dat het egoïsme van een volwassene groter is dan de liefde voor een kind. Voor iets dat van jou is, dat jij groots mag maken. En na mate de inmiddels jaren voorbij gaan wordt het steeds makkelijker. Inmiddels heb ik een prachtige, slimme peuter die klaar is om de wereld te veroveren. Die niets te kort komt en tot nu toe mijn angsten niet bevestigd. Heeft ze een lieve papa in haar leven, die alles voor haar zou doen. Dat is meer dan ik wensen kan. Want nu is ons gezin gewoon zoals het hoort. Met een surrogaat vader (mijn nieuwe vriend). En dat is goed, dat is haar wereld. Wie ben ik om daar iets aan te veranderen. Ze weet dat papa niet altijd ‘haar papa’ is geweest, maar dat hij er nu altijd zal zijn. Altijd.
SABRINA
