Ik ben inmiddels 36 weken zwanger en verwacht dat het ieder moment kan gaan gebeuren. Mijn zoontje is immers met 36 weken geboren en ik verwacht niet, door een eerdere ziekenhuisopname waarbij 2 centimeter werd gevoeld, dat ik zo nog weken door zal lopen… Niets is minder waar. Ik ben inmiddels 39+2 weken zwanger, wanneer ik een afspraak bij de gynaecoloog heb om een eventuele inleiding te bespreken. De dag ervoor ben ik gestript bij de verloskundige. Dit gaf wel al wat krampen, maar niet zodanig dat het doorzette. De gynaecoloog stelt voor om later in de week een inleiding te plannen. Ik vraag haar toch nog een strippoging te doen, aangezien ik liever niet ingeleid wil worden. Zij stemt hiermee in en stript nogmaals. Ze geeft aan dat alles al redelijk “week” aan voelt en dat ik 2-3 centimeter ontsluiting heb. Ik grap, voordat we de deur uit lopen, dat het dan vanavond wel zal gaan gebeuren, aangezien de krampen die ik gister voelde nu heviger aanvoelen. We bedanken haar en gaan naar huis. Onderweg naar huis merk ik dat ik de krampen al wat meer weg moet zuchten en dat er een regelmaat in zit. Eenmaal thuis aangekomen gaat mijn vriend zijn oudste zoon (mijn bonuszoon) ophalen en haalt gelijk wat te eten voor ons. Ik ben thuis met onze jongste en mijn moeder. Die heeft even op ons zoontje gepast terwijl wij bij de gynaecoloog waren. Mijn vriend is net de deur uit wanneer mijn moeder zegt dat het nu wel echt serieus lijkt te gaan worden. Ze pakt haar telefoon en geeft aan dat ze voor mij gaat timen. Ik geef aan wanneer de wee begint en wanneer hij eindigt. Oké, het wordt echt serieuzer. Ik heb iedere 3 a 5 minuten een wee die ongeveer 1 minuut aanhoudt. Ik besluit om onder de douche te gaan zitten. Ik weet van mijn vorige bevalling dat ik daar de weeën beter kon handelen. Dit is ook nu het geval. Na ongeveer driekwartier komt mijn vriend de badkamer binnen gelopen. Wat ben ik blij om hem te zien! Het geeft me een fijn gevoel dat hij weer thuis is. Hij blijft even bij mij zitten en steekt wat kaarsjes voor mij aan. Dan besluit hij de verloskundige te bellen. Zij geeft aan er met een half uurtje te zijn. Inmiddels is de geboortefotografe ook bij ons thuis gearriveerd. Toevallig zijn wij haar vanmiddag in het ziekenhuis nog tegen het lijf gelopen. Ook tegen haar zeiden we gekscherend: “Tot vanavond”. De verloskundige is er inmiddels ook en komt de badkamer binnen. Ze vraagt tussen de weeën door hoe het met mij gaat en stelt voor om even te gaan kijken hoe het er voor staat. Ik stem in en kom even onder de douche vandaan. Rustig gaan we op bed zitten en doet ze haar controles en vertelt mij dat ik 3 centimeter ontsluiting heb. Ze vraagt me in welk ziekenhuis ik zou willen bevallen en geeft dan aan dat het overal erg vol is. Ze gaat even rond bellen waar er plek is. Ik vind het allemaal prima en vraag of ik weer onder de douche mag gaan zitten. Zij regelt verder alles met mijn vriend en ik ga terug onder de douche. Na een paar minuten stappen ze samen binnen en geven aan een ziekenhuis te hebben gevonden waar ik over 1,5 uur terecht kan. De verloskundige geeft aan dat haar dienst er over 2 uur op zit en vraagt mij of ze bij ons zou blijven. Ik geef aan dat dit niet nodig is en dat ik in het ziekenhuis de dienstdoende verloskundige wel bel. Mijn vriend komt de badkamer weer in en vertelt dat hij het ziekenhuis even heeft opgezocht op internet en dat er een bad in de verloskamer is. Hij kon mij niet blijer maken….
Wij verzamelen onze laatste spullen en zeggen gedag tegen onze oudste (bonus)zoon en de jongste. Dit valt mij zwaar. Ik besef mij dat als we straks terug komen, hij niet meer mijn enige kind is en dat zijn wereld ook even totaal op zijn kop zal staan. Ik voel een schuldgevoel als hij zijn kleine armpjes om mij heen slaat en hoop zo dat hij weet dat mama nog net zoveel van hem zal houden als voordat zijn zusje er was. Huilend stap ik de auto in. De fotografe zet haar auto achter ons en rijdt achter ons aan naar het ziekenhuis. Het duurt even voor ik mijzelf weer bij elkaar raap. Maar door de autorit wordt al mijn aandacht weer gefocust op de weeën. Hobbels en weeën is niet de beste combi. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis wordt ons een kamer toegewezen. We gaan de kamer binnen en alles ziet er super mooi uit. Het lijkt een beetje op een kraamhotel. Geen medische toeters en bellen, maar een mooie kamer met sfeerverlichting. Ik trek de badkamer deur open en zie daar “mijn” bad. De verloskundige belt en geeft aan dat zij en de stagiaire er met een half uur zullen zijn. Ik vraag haar of het goed is als ik al in bad ga zitten en dit is geen probleem. Na ongeveer 20 minuten stapt de stagiaire de kamer binnen. Ik heb haar al een aantal keren eerder bij de controles gezien, dus dat is fijn. Ze vertelt mij dat de verloskundige er ook ieder moment kan zijn en dat ze dan even willen kijken hoe het er voor staat. De weeën zijn nog goed uit te houden, dus klets ik tussen de weeën nog door met de stagiaire en mijn vriend. Ik hoor dat ook de verloskundige de kamer binnen stapt en zich voorstelt aan de fotografe. Ze komt de badkamer binnen en legt mij uit dat niet zij maar de stagiaire de bevalling zal gaan leiden en dat zij alleen als supervisor aanwezig zal zijn. De stagiaire is vanaf dat moment dus mijn verloskundige. Ze vraagt mij even uit bad te komen en op bed te gaan liggen zodat ze even weer kunnen kijken hoe het er voor staat. Ik ga op bed liggen en herinner me gelijk hoe vreselijk ik het vond dat ik bij mijn vorige bevalling alleen maar op bed mocht liggen. Ze doet inwendig onderzoek en geeft aan dat we niet heel veel zijn opgeschoten in vergelijking met eerder. De moed zakt me dan wel even in mijn schoenen aangezien dit de vorige keer ook zo was.
Het is inmiddels 22.30 uur als de verloskundige aangeeft dat ze mijn vliezen wil gaan breken. Ze hoopt dat daardoor de bevalling sneller zal vorderen. We wachten even op een wee en in de wee breekt ze mijn vliezen. Ik voel direct dat de weeën heftiger worden en hoop maar dat het nu een beetje op gaat schieten. Ik ga weer terug naar het bad en probeer een fijne houding te vinden, maar ik zit er even niet lekker in. Waar ik voor het breken van mijn vliezen nog dacht dat als het zo door zou gaan ik het nog wel een tijdje zou kunnen volhouden. Zo anders denk ik er nu over. De weeën komen veel sneller achter elkaar en zijn een stuk lastiger te verdragen. Ik voel me onrustig en weet even niet wat te doen. Ik probeer verschillende houdingen maar niets lijkt voor mij te werken. Ineens lijkt het bad te klein (het is immers gewoon een badkuip zoals je die thuis ook hebt ) en ik wil eruit. Zodra ik op sta en een wee krijg kom ik daar snel op terug en laat me weer gauw in bad zakken. Het is 00.45 uur als de verloskundige aangeeft dat ze opnieuw wil kijken hoe het ervoor staat. Ik hoop toch zo dat nu het verlossende woord komt en dat ze zegt: ”Nou meid je hebt 8 centimeter”. Maar nee, 6 centimeter it is. “Shit”, denk ik en weer voel ik die onrust. Ik bedenk me dat ik nu twee dingen kan doen, dat is in paniek raken of mezelf herpakken en de rust terug vinden. Ik doe het laatste en vind een houding. Leunend op de arm van mijn vriend die naast het bad zit probeer ik door de weeën heen te ademen. “Pfff”, wat zou ik zonder hem moeten bedenk ik me nog. Het is heerlijk rustig in de kamer en iedereen lijkt toe te geven aan de moeheid. De klok tikt door en nog steeds zit ik in mijn eigen wereld, leunend op mijn vriend in alle stilte in bad. Maar dan ineens voel ik dat ik weer onrustig word en de weeën niet meer weg kan ademen. Ik probeer dit nog 5 weeën vol te houden, maar het lukt me niet. Dan ineens besef ik mij dat dit een ander gevoel is. Het is 02.10 uur als ik de stilte breek en roep: “ ZE MOET ERUIT”. Binnen drie seconden staan zowel de (stagiair)verloskundige, de verloskundige, de geboortefotografe en de verpleegkundige van het ziekenhuis naast het bad. Ze voelt en zegt dat ik inderdaad voorledige ontsluiting heb en dat ik mag gaan meepersen. Wat is dit toch een fijn moment. Eindelijk kun je iets met die pijn en mag je met je lichaam meewerken. Vol goede moed begin ik liggend op mijn rug met persen. Ik heb tenslotte al zo vaak gehoord en gelezen dat de tweede er vaak met een paar keer persen is. Ik pers een aantal keer tot ik merk dat ik mijn benen nergens kwijt kan en ik dus geen grip heb (ik zit nog in bad). De verloskundige vraagt mij om op mijn handen en knieën te gaan zitten. Ik krijg een kussen waar ik op kan leunen en pers in deze houding verder. Ik pers vier keer per wee, maar hoor niemand zeggen dat ze al iets zien. Bizar hoe je hersenen werken, want op dat moment bedenk ik mij: “F*ck” dit is toch de tweede? Waar blijft ze dan?!” Ik pers met alles wat ik in me heb als ik de verloskundige hoor zeggen dat ze iets kan zien. Serieus?! Iets?! Hoe dan? “Ja, ze is nog niet ver genoeg naar beneden gezakt, dus dat stukje moet ze eerst nog afleggen” zegt de verloskundige. Oke, door gaan dus. Een aantal persweeën later voel ik eindelijk dat het begint op te schieten. Het geeft mij moed en ik ga door met alles wat ik nog in me heb. Ik wil haar zo graag ontmoeten en vasthouden. Ik hoop zo dat alles goed met haar gaat en ik haar gelijk vast mag houden en bewonderen. Dan hoor ik de verloskundige zeggen: “Kijk eens tussen je benen door, je kunt haar pakken”. Daar is ze dan onze dochter geboren om 02.50 uur ( dus helemaal niet twee keer persen ). Ik til haar zelf op uit het water en hou haar tegen mij aan. Wat ben ik blij en wat is zij mooi! Mijn vriend zit op zijn knieën voor ons bij het bad en houdt onze dochter warm met de douche straal. Ik voel liefde, trots en opluchting. Dit is hoe een bevalling hoort te zijn. Wauw, wat geniet ik van dit moment.
“We did it again!! “
LESLEY
