Klik hier om eerst DEEL I te lezen.
31 Augustus 2017
Vandaag was het dan zover, Benjamin zou geboren worden! Om 8 uur werd ik opnieuw aan de CTG gelegd. De artsen kwamen kort daarop langs met goed nieuws, ik was om 9 uur ingepland! Ik mocht nog even snel douchen en dan zou ik naar de OK worden gereden. Na een korte douche en drie wc-bezoekjes, want ja, ik was natuurlijk stikzenuwachtig, werd ik in mijn zeer flatteuze nachtjapon gehesen en moest ik in bed gaan liggen totdat ik opgehaald werd. Even later kwam de verpleegkundige binnenlopen met slecht nieuws; er was een spoedgeval tussendoor gekomen en ik werd opgeschoven. Het kon wel 4 uur ‘s middags worden voordat ik geholpen werd. Dan zit je er wel eventjes doorheen. Je voelt je niet goed en je weet dat het voor je kind ook geen ideale situatie meer is, plus het feit dat je ook nog eens niet mag eten en drinken, wat mij ook behoorlijk chagrijnig maakt. Gelukkig was mijn zus daar, die de hele dag bij me is gebleven, en natuurlijk werelds beste vriendje die ook niet van mijn zijde is geweken. Uiteindelijk kwam het verlossende woord om 2 uur, ik mocht mee naar de OK! Daar aangekomen moest ik afscheid nemen van Peter, maar dat duurde niet lang. Ik lag op de voorkamer en na vijf minuten kwam er iemand naar me toe, er was weer een spoedgeval tussen gekomen. Gelukkig mocht Peter bij me blijven, want het kon wel even gaan duren. Hij werd in een operatiepakje gehesen en mocht naast mij plaats nemen. Om 3 uur was het dan zo ver, ik werd echt de OK ingereden en nu kon het niet meer mis gaan. Oorspronkelijk mocht Peter er niet bij zijn, omdat ik onder volledige narcose werd gebracht, maar omdat hij nu toch al z’n operatiepakje aan had mocht hij toch meelopen! Ik werd op de operatietafel gelegd en de voorbereidingen begonnen. Incisielijn werd getekend, slangetjes werden aangekoppeld en een katheter werd geplaatst. Ondertussen hield ik het niet meer van de zenuwen en trilde ik bij wijze van speken bijna de tafel af. Kapje op en tel maar tot 10.
31 Augustus 2017, 16.00 uur
Ik werd wakker op de uitslaapzaal. Ik zag witte muren, bedden met mensen erin en artsen rondlopen. Toen zij zagen dat ik wakker was kwam er direct iemand naar mij toe. “Waar is mijn kind? Hoe gaat het met mijn kind?”, dat was het enige wat ik kon vragen. Met Benjamin ging alles goed en hij was samen met Peter in de kraamsuite. Ik mocht daar ook heen zodra het met mij iets beter zou gaan, want helaas ging het op dat moment niet goed. De pijn was ondraaglijk en de medicatie sloeg niet aan. Dosis na dosis werd opgehoogd maar er kwam geen verbetering. Na 30 tot 45 minuten en een hele hoop medicatie verder begon ik eindelijk weer wat kleur op mijn gezicht te krijgen. De misselijkheid trok gelukkig ook een beetje weg, want dat was een gevolg van de narcose en na een waterijsje gegeten te hebben, werd ik eindelijk naar mijn kamer gereden. Daar zat Peter met ontbloot bovenlichaam en een klein kindje op zijn borst. Benjamin was in een witte omslagdoek gewikkeld, dus ik kon hem nog steeds niet zien. Moet je je even voorstellen dat je al 1,5 uur geleden bevallen bent, maar je je kindje nog steeds niet gezien of gehoord hebt. Peter kwam naar mij toe gelopen en legde Benjamin op mijn borst. Daar lag hij dan, een volmaakt prachtig klein jongetje, met een volle bos zwart haar. Hij was twee druppels water zijn vader, zo lief, zo heerlijk rustig. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en knuffelde hem stevig, maar toch ook heel voorzichtig want zo’n ieniemienie klein mensje is toch ontzettend breekbaar. Gelijk aan de borst gelegd en het leek alsof hij het direct al snapte! Niet lang daarna stond de hele familie voor de deur om het nieuwste familielid te aanschouwen. Hij werd aangekleed en door iedereen even geknuffeld, daarna waren wij weer heerlijk met z’n drietjes. De voedingen leken goed te gaan en Benjamin was een heerlijk rustig tevreden kind. Tot 3 uur ‘s nachts, toen wilde hij absoluut niet meer in het bedje liggen. Iedere keer als ik hem terug legde ging hij huilen, dus heeft hij de hele nacht op mijn borst geslapen. Dat was de eerste van de gelukkig weinig slapeloze nacht.
Achteraf gezien is de keizersnede mij ontzettend tegengevallen. Op dat moment heb ik er niet zo over nagedacht en was ik blij dat Benjamin eindelijk geboren was. Maar na een tijdje begon het toch aan mij te vreten. Bevallingsverhalen van een ander kon ik echt niet aanhoren zonder mij ontzettend rot te voelen. Ik ben nooit bang geweest om te bevallen en heb altijd het gevoel gehad dat ik dat wel aan zou kunnen. Het vrouwelijke lichaam is er voor gemaakt en ik kon er alleen maar naar uitkijken! Elk bevallingsprogramma heb ik wel tien keer gezien en iedere keer weer rolden er tranen over mijn wangen als er een kindje geboren werd. Dat eerste huiltje, zo’n speciaal geluid. En dat had ik nu van mijn eigen kind niet meegemaakt. Het doet me nog steeds veel pijn als ik hier over nadenk. We mogen overigens wel spreken van geluk bij een ongeluk, want er is ons verteld dat de navelstreng om Benjamin zijn nekje zat en zijn hoofdje waarschijnlijk ook niet door mijn bekken had gepast. Doordat hij al die tijd in stuit heeft gelegen, is zijn hoofdje nooit verdrukt geweest in mijn bekken en had het dus alle ruimte om door te groeien. Als er dus een natuurlijke bevalling op gang was gekomen, was dit hoogstwaarschijnlijk niet goed afgelopen. Benjamin is bijna twee jaar geleden kerngezond ter wereld gekomen en kan ieder moment grote broer worden! Nu, hoogzwanger van ons tweede kindje, kan ik alleen maar heel hard hopen dat ik het deze keer wel mee mag maken.
CATHY
