Het begon allemaal op vrijdag 11 januari. Met 39+6 had ik een controle bij de verloskundige. Ik was er helemaal klaar mee, weken slecht geslapen. Bah! De verloskundige ging kijken of ik gestript kon worden. Die woensdag daarvoor had ik al aardig wat voorweeën gehad, dus ze kon me gelukkig goed strippen. Mijn man en ik gingen naar huis en ik dacht: “Ik zie wel wat er komt.” Op wat krampen na gebeurde er verder niks. Zaterdags had ik af en toe wat kramp, maar dit waren geen weeën. Zondags gingen mijn man en ik een eindje wandelen en we hadden erg veel lol met z’n twee. Tijdens het lachen kreeg ik harde buiken en best wel kramp, maar ik dacht: “Het zal wel vals alarm zijn”. Na de wandeling hadden we nog even een stop gemaakt bij de supermarkt. In de supermarkt had ik vrij snel achter elkaar best veel kramp en moest ik even stilstaan en mij focussen op mijn ademhaling. Het was 16:00 uur in de middag. Eenmaal thuis van de supermarkt bleven de krampen komen. Ik besloot om 19:00 uur de verloskundige te bellen. Een uur later was ze er en ging ze controleren hoe het er voor stond. Ik had 2 centimeter ontsluiting, de weeën zakten af en ik baalde enorm dat het niet doorzette. Samen met mijn man hebben we nog heel tv gekeken en daarna zijn we gaan slapen.
Maandag 14 januari om 03:00 uur werd ik wakker van de kramp en harde buiken. Ik ben onder de douche gegaan en ging kijken of het erger werd. Na een uur zei ik tegen mijn man: “Bel maar want dit is echt, echt! De verloskundige kwam en zei ook: “Dit ziet er serieus uit.” Tijdens de controle had ik 3 centimeter ontsluiting. Ze luisterde naar het hartje ons kindje. Ze vertelde dat haar hartslag daalde in de rust van een wee. Ik moest naar het ziekenhuis. De verloskundige ging niet mee omdat ik medisch werd. Eenmaal in de auto kwamen de weeën erg snel achter elkaar, maar ik had alles onder controle. Aangekomen bij het ziekenhuis 05:00 uur moest ik aan de CTG. Al snel bleek dat ik een weeënstorm had. Ons kindje reageerde daar heel erg op. Haar hartslag daalde steeds verder. Ik moest verschillende houdingen aan nemen om te kijken of haar hartslag omhoog ging. Eventjes hielp dat, maar al snel daalde de hartslag. Mijn vliezen werden gebroken en de gynaecoloog stond inmiddels aan het bed en hij wilde mijn ontsluiting van 6 centimeter naar 10 centimeter brengen. Die pijn is onbeschrijfelijk, ik had nog liever die weeënstorm. Er waren veel mensen in de verloskamer. Ik kreeg een infuus en er werd geroepen “spoedkeizersnede”. Ze moesten nog een OK-team bij elkaar trommelen. Ik kreeg weeënremmers, zodat ik wat rust kreeg. Eenmaal op de OK had ons kindje zich gecompenseerd in de buik en was de hartslag omhoog gegaan. De gynaecoloog wilde dat ik op de OK ging bevallen. Weer probeerde de gynaecoloog mijn ontsluiting op te rekken en moest ik persen. Persen zonder persdrang en zonder volledige ontsluiting… Uiteindelijk zei de verloskundige dat ze weer pieken zag van de kleine, dus werd het alsnog een spoedkeizersnede. Ik kreeg een ruggenprik en alle pijn was weg. 7:13 Uur werd onze dochter Aniek geboren. Ze had in het vruchtwater gepoept en had dat in haar longblaasjes gekregen. Ze werd onderzocht door de kinderarts. Haar scores waren goed. Ik werd intussen dichtgemaakt. Aniek ging met mijn man mee naar de kraamkamer.
Ik werd naar de recovery gebracht. Al snel bleek dat ze niet goed kon doorademen. Aniek moest in de couveuse en had twee infusen. Uiteindelijk moest ze overgebracht worden naar de NICU in Zwolle. Ze kwamen de kraamkamer in en we mochten even afscheid nemen. Aniek lag volledig aan de beademing, ik vond het verschrikkelijk. Ik werd met de ambulance naar Zwolle gebracht en mijn man ging zelf met de auto. Eenmaal bij Aniek, zag ik haar aan allerlei snoertjes liggen. Mijn kleine meisje die ik nog niet heb kunnen vast houden. Aniek heeft drie dagen aan de beademing gelegen. Woensdags mocht ze van de beademing en mij werd steeds gezegd dat ik mocht buidelen. Pas in de avond heb ik Aniek vast kunnen houden voor het eerst na de bevalling. Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten we eindelijk naar huis. Zo fijn om weer vertrouwd thuis te komen met onze lieve Aniek. Wat een heftige ervaring.
Gelukkig gaat alles goed met Aniek en ontwikkelt ze zich super goed. De kinderarts zei: “Als we je verhaal niet wisten, zouden je niet zeggen dat jullie zo’n pittige start hebben gehad!”
