De wens voor een groot gezin is er altijd geweest. Als je mij vroeger vroeg wat ik wilde worden was dat kraamverzorgster en moeder! Vele oppasbaantjes verder, elk weekend meerdere gezinnen waar ik oppaste versterkte dit gevoel alleen maar… Toen ik in een depressie raakte en de eetstoornis mijn leven over nam bleef mijn kinderwens altijd in mijn hoofd spoken! Wat nou als… Hoe kan ik zo een goede moeder zijn? Ik ben wel een voorbeeld! Aan de andere kant kan ik straks door de verwaarlozing van mijn lichaam geen moeder meer worden. Toen er in de kliniek een moeder binnenkwam, begeleid door haar 21-jarige dochter wist ik dat ik beter moest worden, want dit was de omgekeerde wereld! Zij had er voor haar dochter moeten zijn en niet andersom. Nu ik dit opschrijf klinkt het makkelijker dan dat het is, maar makkelijk is het natuurlijk alles behalve!
Voor mij is het een enorme strijd geweest om mijn eetstoornis te boven te komen! In de tijd dat ik in de kliniek zat werd het contact met mijn ex, inmiddels man (!) weer beter. Een paar dagen na mijn ontslag heb ik hem de keus geven: het houdt hier op of wij gaan samen verder! Gelukkig was zijn antwoord dat hij het dan weer een kans wilde geven, want ik zag en zie mijzelf naast niemand anders dan mijn grote liefde! Al snel woonden wij samen, kochten we een huis waar wij anderhalf jaar aan het verbouwen zijn geweest! Wij verhuisden naar onze koopwoning en namen een hond, ja een labrador. Mijn kinderwens werd meer dan ooit te voren! Een kindje van ons samen was het enige waar ik aan kon denken! Ik wilde zo graag moeder worden, ik was bijna 25 en vroeger zei ik altijd ik wil voor mijn 25ste moeder zijn. Nu weet ik dat je niet altijd wat te willen hebt. Toen ik dat als tiener zei, was ik mij daar niet zo bewust van. Toen kwam mijn angst weer om de hoek kijken! Wat nou als ik mijn lijf zo zwaar verwaarloosd dat ik geen kindje meer kon dragen? Was ik (nog) wel vruchtbaar? In juni moest ik op advies van de neuroloog stoppen met de pil, ik had veel last van migraine. Ik vertelde dit aan mijn man waarop zijn reactie was dan zien wel hoe het loopt. In ons dorp hebben wij dorpsfeest, na het dorpsfeest zouden wij “de dagen” in de gaten houden. Eind september twee dagen voor mijn 25ste verjaardag bleek ik zwanger! Ik was zo blij, mijn lichaam liet mijn niet in de steek gelukkig! Na een moeizame zwangerschap werd eind mei met 38 weken onze zoon geboren! Toen hij 10 maanden oud was kwam ik er achter dat ik opnieuw zwanger was. Geheel onverwacht, maar zo welkom! Een zwangerschap zonder bijhouden van de cyclus, zonder spanning wanneer je mag testen en zelfs zonder spanning of de test positief is, want ik ging er eigenlijk vanuit dat het niet zo was. Totdat er wel degelijk een tweede streepje op de test verscheen, dit was wel even schrikken. Ik voelde mij die dag niet helemaal lekker, maar dacht dat dit door mijn aankomende menstruatie zou zijn. Ik had nog testen in huis liggen en eigenlijk weet ik nog steeds niet waarom ik die test heb gedaan. Voordat ik ging douchen heb ik de test gedaan, deze aan de kant gelegd en was er eigenlijk ook niet meer mee bezig. Ik lag in bed toen ik er weer aan dacht en toch maar even ging kijken en ja daar stonden echt twee streepjes!
Na de kraamweek van onze tweede zoon nam het huilen steeds meer toe, zo erg dat hij de stempel extreme huilbaby kreeg wat eigenlijk onterecht was. Deze periode heeft veel impact op ons gehad waardoor mijn verdere kinderwens als sneeuw voor de zon was verdwenen. Dit wilde ik nooit meer meemaken! Inmiddels zijn de mannen 3 en 1,5 jaar oud en begint het weer enorm te kriebelen. Nog zo’n kleintje van ons samen. Eigenlijk is dat gevoel er al langer, maar het verlangen naar een derde kindje begon steeds meer te groeien. Het liefst laat ik vandaag nog mijn spiraal verwijderen en ben ik morgen zwanger, wat natuurlijk helemaal niet reëel is! Ik weet dat ik bevoorrecht ben met het feit dat ik zwanger kan worden, zwangerschappen mag voldragen en twee gezonde kinderen heb, maar het verlangen naar een derde kindje, een derde zwangerschap en voedingsperiode is heel sterk aanwezig. Maar aan de andere kant wacht ik nog zo lang mogelijk omdat de derde echt de laatste is en er dan echt een afsluiting komt. Nu heb ik nog het vooruitzicht dat ik het nog een keer ga mee maken. Als het zover is dan is dat ook echt de laatste keer. Niet meer het moment van wij gaan ervoor, het moment van naar het test moment toeleven, de positieve test en de hele zwangerschap. Het gevoel van een baby in je buik, de schopjes die langzaam in echte trappen veranderen en de bewegingen in je buik. Oke de bevalling is dan iets waar ik niet zo naar uit kijk, maar ik heb twee prima bevallingen gehad, dus als het nog een keer zo mag gaan, teken ik ervoor. Ik wil niemand tegen de borst stoten en ik weet heel goed dat er heel veel vrouwen een moord zouden doen voor wat wij hebben. Hier ben ik mij ook heel bewust van, ik heb het in mijn omgeving van dichtbij mee gemaakt dat wensmama’s met lege handen blijven staan. Dan gaat de gedachte van: “Wat zeur je nou”, ook met mij aan de haal. Want ik heb twee gezonde jongens, is dat dan niet genoeg? Dat is het zeker wel, maar het verlangen naar nog een kindje is enorm, drie blonde koppies. Maar het idee dat een zwangerschap en een nieuw kind dan nooit meer terug komt, vind ik een raar gevoel, zou ik ooit het gevoel van nooit meer zwanger en voeden los kunnen laten. Zou het gevoel van rammelende eierstokken dan toch een keer verdwijnen? Mijn man heeft het ook wel eens tegen mij gezegd:” Ben jij er ooit wel klaar mee?” Of ik er ooit klaar mee ben, dat kan ik niet zeggen. Ik heb mijn beide mannen negen maanden gedragen en 11 maanden gevoed. Het vooruitzicht dat dit, als alles nog steeds goed zit nog een keer mag gebeuren vind ik een heel fijn idee, maar als het klaar is… Ja, dan komt het ook echt niet meer terug…
