Een handjevol jaartjes terug leerde ik op een feestje de liefde van mijn leven kennen (laten we hem even X noemen). Je kent het wel dat gevoel dat je hebt wanneer je naar een romantische film kijkt? Zouden die clichés echt bestaan? Geloof me qua romantische setting leek het allemaal echt niet op een romantische film hoor! Maar voor mijn gevoel? Jeetje! Niet alleen de eerste keer dat ik hem zag, maar ook alle andere keren voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken, mijn hartslag in mijn keel kloppen en kreeg ik bijna geen adem. Wat er nog miste aan deze romantische film? Het wederzijdse gevoel. De chemie was er lichamelijk zeker, dus we bleven contact houden en elkaar zien. Hier en daar eens wat boemchakalaka… It was a mess. Hierdoor veranderde mijn liefdes verhaal al snel in een emotionele rollercoaster. Hoe vaker ik hem zag, hoe onzekerder ik over mezelf werd. Waardoor ik meer mijn best begon te doen om indruk op hem te maken, wat als resultaat gaf dat alles een beetje geforceerd en awkward werd. Alle momenten samen heb ik in mijn gedachten door gespit. Ik zou mijn vinger heel de tijd naar hem willen wijzen dat hij zich niet voor mij openstelde, maar de waarheid is dat ik (onbewust) mezelf niet eens openstelde. Hoe kon ik dat dan van hem verwachten? Het was een pijnlijke periode vol verwarring. Maar tegelijk zou ik de tijd ook niet terug willen draaien, want anders had ik nooit geweten dat ik zo veel liefde voor iemand anders dan mijn kind zou kunnen hebben. Na het zoveelste pijnlijke moment hebben we dan ook een tijdje geen contact meer gehad. Dit is dan ook de periode dat ik mijn huidige vriend heb leren kennen.
Ik wist op dat moment al ergens wel dat ik niet op dezelfde manier verliefd was op mijn vriend dan toen op X. Maar om eerlijk te zijn was ik er ook van overtuigd dat ik niet nog zo iemand zou vinden. Vanaf dat ik een tijdje met mijn vriend samen was, gebeurde er iets wat ik niet verwacht had. Beetje bij beetje begon ik de jaren van daarvoor te vergeten en kon ik alles een plaats geven. Helaas duurde dat niet zo lang. Vanaf dat ik zwanger werd, gingen mijn hormonen er met mij vandoor en namen alle touwtjes in handen. Vaker en vaker kreeg ik dromen over X en ging mijn onderbewustzijn met me op de vrije loop. Tegelijkertijd begon ik mij meer en meer te ergeren aan mijn vriend. Dingen die ik leuk of grappig vond aan hem begonnen mij beetje bij beetje te storen. Ik hield mezelf voor dat dit allemaal tijdelijk was en alles wel weer op zijn plek zou vallen vanaf de geboorte van ons kindje. Toen dit niet gebeurde, schoof ik mijn zorgen opzij: “ik moet mijn lichaam negen maanden de tijd geven, die hormonen moeten er eerst uit.” Ondertussen zijn we ruim de negen maanden voorbij en het gaat van kwaad naar erger. Dagelijks komt X in mijn gedachten voorbij terwijl ik hem al jaren niet meer gezien heb. De dingen waaraan ik me ergerde aan mijn vriend, daar erger ik me nog steeds aan. Het is een soepje hierboven in mijn gedachten. En ik weet eerlijk gezegd niet wat ik hier mee moet. Het liefste zou ik X volledig verbannen naar een klein hoekje in mijn gedachten, zodat ik mij volledig op mijn gezin kan focussen. Dus als iemand advies voor mij heeft is dit meer dan welkom!
JANE DOE
