Deze maand kroop ik in de rol van een priester en heb ik ouders gelegenheid geboden om hun ouderlijke zonden aan mij op te biechten. Dit werkt helend. Het reinigt de ziel. Men voelt zich na de biecht opgelucht. Zeker als blijkt dat andere ouders zich ook schuldig hebben gemaakt aan dezelfde zonden. We maken allemaal (onbedoelde) fouten.
Allereerst heb ik mijn naaste omgeving de gelegenheid gegeven hun ziel te reinigen, te beginnen bij mijn moeder. Ik kan mij nog herinneren dat mijn moeder de kastlade dichtduwde. Dat ging niet zo soepel en ze bleef maar duwen. Ja, hèhè, mijn vingers zaten ertussen. En maar blijven duwen, hè. Ook had ze er een handje van om, als wij (mijn zusje en ik) pijn hadden, op de zere plek te duwen met de vraag of ‘t daar zeer deed. Joost mag weten waarom ze dit deed. Ze ontkent nog steeds stellig dat ze dat ooit gedaan heeft. Het kastincident vond ze overigens ook niet biechtwaardig. “Ja dat deed ik toch niet expres!”, was haar reactie. “Volgens mij ben je verder gewoon goed gelukt, dus wat maakt het uit.” De volgende opmerking klinkt nu niet zo aannemelijk, maar m’n moeder is verder echt hartstikke liefdevol en empathisch hoor. Na lang doorvragen naar gemaakte fouten en loedermoedergedrag vond ze dat ze misschien toch wel iets voorzichtiger had mogen doen met het kammen van onze krullen en dat het vanwege het traumagevaar misschien niet zo pedagogisch verantwoord was om te zeggen dat ze niet onze moeder was maar dat een aliën haar lichaam had overgenomen. Alleen maar omdat ze het zat was om de hele dag geroepen te worden. Ik heb meteen getest of dit bij Jessie ook werkte, maar die begon gewoon te lachen. “Jij bent wel mama!” Ik ben blij dat mijn kind slimmer is dan ikzelf, want ik moest huilen toen m’n moeder dit flikte. Misschien heeft Jessie ook het geluk dat ze nog niet weet wat een aliën is. “Ohja!”, appte ze me net nog. “Soms aten jullie toastjes met Franse kaas als avondeten, omdat ik geen zin had om te koken.” Dit laatste biecht ze alleen maar op, omdat ze weet dat ik dit bij mijn dochter ook wel eens doe.
Toen ik mijn schoonmoeder en mijn schoontante (haar zus, ja) vroeg of zij hun hart nog wilden luchten was ik net op tijd om aantekeningen te maken. Een hele waslijst aan biechten volgde en ik ben oprecht blij dat mijn zwager en mijn schoonnicht nog leven. Mijn schoonmoeder is mijn zwager namelijk wel eens vergeten bij de supermarkt en kwam daar net op tijd achter. We wijten het maar aan de zwangerschapsdementie hè. Ze maakte ook meteen van de gelegenheid gebruik om mijn schoonvaders ziel te reinigen door voor hem te biechten. Hij heeft volgens haar namelijk tijdens het doen van zijn fitnessoefeningen mijn zwager een keer bijna knock-out geschopt. Ja, hangend aan zo’n soort rekstok. Ik ben trouwens wel benieuwd of mijn zwager dezelfde variant heeft van dit verhaal. Fitnessoefeningen? Really?
Mijn schoontante kreeg de schrik van haar leven bij de slager. Zij vertrok naar de slager en meldde dit netjes bij haar man die thuisbleef. Toen ze vijf minuten later bij de slager aankwam en aan de beurt was begroette de slager haar met een: “Dag Ria, dag Claudia!” Mijn schoontante dacht dat hij hallucineerde, want Claudia lag toch nog in haar bed? Ze keek achter zich en daar stond Claudia. In haar pyjama. Ze was twee drukke wegen overgestoken en helemaal zelf naar de slager gewandeld, want ze hoorde haar moeder zeggen dat ze naar de slager ging. En we weten natuurlijk allemaal dat de slager superlekkere stukjes worst heeft. Zelfstandige dame wel. Met haar zoon heeft ze ook genoeg loedermoedermomentjes gehad. Maar het eerste dat bij haar opkwam was het moment dat ze helemaal gek van hem werd, omdat peuter Dennis maar bleef huilen. Hij wilde alleen maar opgetild worden. Uit wanhoop belde ze haar vader of die hem alsjeblieft kon komen halen. Ja, opa snapte wel waarom zijn geliefde kleinzoon opgetild wilde worden. In dat kleine peutervoetje was een punaise bezig zich voorgoed te nestelen. Nu, veertig jaar later heeft hij er volgens zijn moeder geen emotionele schade aan overgehouden. Sterker nog: waarschijnlijk leest hij het hier voor het eerst sinds die veertig jaar en kan hij zich er verder niets van herinneren.
Ria is niet de enige die haar kind per ongeluk pijn heeft gedaan. Uit mijn onderzoekje (op Facebook en Instagram, niet wetenschappelijk onderbouwd) blijkt dat 142 van de 260 ondervraagde ouders hun kind wel eens per ongeluk pijn hebben gedaan of met pijn hebben laten lopen. Dit is 55%. Volgens mij. Wiskunde was nooit m’n beste vak.
Heb jij nog wat te biechten? Laat het Kids en Kurken weten in de comments!
NAOMI (klik hier voor haar Instagram)
