In deel 1 van deze blog zijn we begonnen met een lijst van mogelijke interventies die werken als je kind een woede aanval heeft omdat hij (of zij) iets niet mag. Deze lijst heb ik samengesteld met een aantal instamama’s en –papa’s. Klik hier om DEEL I te lezen, voordat je aan DEEL II gaat beginnnen. Oke, we gaan verder…
Het is helemaal feest als je kind op openbare plekken gehoor gaat geven aan de drang om zijn autonomie te ontwikkelen. Zeker omdat dit vaak op hysterische wijze gebeurt en er dan mensen zijn die geïrriteerd omkijken, staren, of opmerkingen maken. Als jij je kind dan een pak rammel verkoopt moet je je meteen weer verantwoorden (Grapje natuurlijk, slaan mag niet. Nee echt niet. Niet doen.). Maar stel je bent in het openbaar en je kind gaat daar volledig uit z’n stekker, raak dan niet in paniek en schaam je niet. Wat anderen van jouw opvoeding vinden, is echt niet belangrijk. Ik denk dat het gedrag eerder afneemt als jij je niet van de wijs laat brengen door het optreden van je kind. Helaas heb ik hier geen wetenschappelijke bewijzen voor. Blijf rustig, er is nog nooit een peuter zijn hele leven in een woedeaanval blijven hangen, het gaat over.
• Bij sommige kinderen helpt afzondering, door hem bijvoorbeeld buiten te zetten. “We gaan niet jankend ons zin doordrijven in een winkel (sportkantine of whatever). Als je klaar bent met huilen mag je weer naar binnen.” Voor een aantal moeders werkt dit. Uiteraard houden ze hun kind wel in beeld. Bij héel eigenwijze en snelle kinderen, is het misschien niet ideaal. Voor je het weet rent de peuter aan de overkant van een drukke weg achter een kat aan. Als je in een restaurant bent en je wilt je kind niet buiten zetten, kun je hem ook afzonderen door zijn stoel om te draaien. Als hij door het lint gaat omdat hij zijn potloden niet op de grond mag gooien, reageer dan meteen voordat de peuter messen kan gaan werpen naar het gezelschap aan de tafel voor jullie. Vertel erbij dat hij of zij weer omgedraaid wordt wanneer hij zich weer normaal kan gedragen. Is het pedagogisch verantwoord? Misschien niet. Werkt het? Ja, na een keer of drie. Volhouden dus.
• Je kind een podium bieden voor zijn performance. Als hij de hele Kruidvat bij elkaar schreeuwt omdat ‘ie het mandje niet mag trekken nadat hij bijna de hele shampoo-stellage heeft meegetrokken, geef hem dan de aandacht die hij zo graag wil: “Is dat alles wat je in je hebt? Kom op, dat kan harder. Die mevrouw daar achterin heeft je niet gehoord. Als je nog iets beter je best doet krijg je misschien een applaus.” Ja, zielig inderdaad. Wij houden al een potje apart voor de therapiekosten over 20 jaar. Het is trouwens een fijne bijzaak dat niemand commentaar durft te hebben op een moment dat je zelf al de aandacht pakt.
• Als je kind op de grond gaat liggen, ga er dan naast liggen spartelen en krijsen. Succes gegarandeerd. Wel extra hard schreeuwen hè. Gewoon omdat dat leuk is.
• Negeren is ook hier natuurlijk een goede optie. Of rustig naast hem zitten, tot hij gekalmeerd is. Sommige ouders proberen rustig contact te maken en hem gerust te stellen, dit lukt meestal pas als hij over de ergste hysterie heen is.
• Doen of je gek bent, werkt ook altijd goed. Zuchtend en geïrriteerd om je heen kijken: “Irritant hè, die krijsende kinderen. Iemand enig idee van wie dit kind is?”
• Geef ten allen tijden je partner de schuld. “Dit heeft hij van zijn vader hoor…”
• Geef ze nooit hun zin om ze stil te krijgen. Stel je kind ligt krijsend op de grond van de voetbalkantine omdat hij of zij geen ijsje mag en jij geeft na een aantal geïrriteerde blikken tóch dat ijsje (of iets anders wat het kind lekker vindt of rustig van wordt), verbindt je kind schreeuwen aan zijn zin krijgen. Vervolgens zal hij óveral gaan krijsen wanneer iets niet gaat zoals hij wil. Logisch. Zou ik ook doen!
• Denk vooruit. Als je weet dat je kind niet zo flexibel is en snel in woede uitbarst, bereid je hierop voor. Dus als je 10 uur met hem gaat vliegen, neem dan eten en nieuw speelgoed voor hem mee. En vergeet de oordoppen voor alle medepassagiers niet.
Deze tips zijn op geen enkele wijze wetenschappelijk of pedagogisch onderbouwd. Er is geen kant-en-klare oplossing wat werkt voor alle kinderen. Als het een niet werkt, probeer je weer iets anders. Als ouder ken je je kind het beste, om een inschatting te maken wat wel of geen effect heeft. Volgens mij is het allerbelangrijkste aspect van de opvoeding: contact maken met je kind. Proberen te begrijpen waarom een kind doet wat hij doet en luisteren, uitleggen en praten. Toen mijn dochter verdrietig was, omdat ze niet in het zitje van het winkelwagentje paste, begreep ik dat en heb ik haar getroost en het haar uit laten huilen in de winkel. Dat andere mensen mogelijk last hebben van mijn kind interesseert me dan niet. Ze is verdrietig en dit verdriet mag er best even zijn.
*Wanneer je het gevoel hebt dat je slecht contact krijgt met je kind, of wanneer woede- en driftbuien extreme mate of vormen aannemen, schakel dan hulp in van een professional.
Heb jij nog een goede tip? Deel deze dan in de reacties…
NAOMI (klik hier voor haar Instagram)
