Vandaag is het zo ver! Mijn kleine schattige jongetje van vier maanden gaat vandaag voor het eerst naar de kinderopvang. “Het lieveheersbeestje”, zo heet zijn groep. Bah, ik hou niet eens van insecten… Ik zwaai met mijn arm de maxicosi op tafel. “Heeft Sjef een bepaald ritme? Zijn er bijzonderheden die we moeten weten?”, vraagt de groepsleidster.
Ik denk na. “Bijzonder?! Bijzonder?! Ja, dat is hij zeker! En intelligent, schattig en knap! Je moet weten dat hij de liefste baby van de wereld is. En ook dat hij de meeste aandacht verdient. Zodra hij huilt, moet je direct naar hem toegaan. Aaien, knuffelen en kusjes vindt hij fijn. Eigenlijk wil ik ook ieder halfuur gebeld worden door de leiding. Zaken als hoeveel hij plast en het aantal ml melk dat hij gedronken heeft, wil ik allemaal exact weten. Verder moet er telkens een leidster bij hem zijn om met hem te spelen. Spiegeltjes, knuffeltjes en rammelaars lijken hem allemaal waanzinnig.”
In plaats van het bovenstaande zeg ik “Het is een makkelijke baby. Elke drie a vier uur drinkt hij een fles; 180 milliliter water met zes schepjes poeder. Overdag doet hij alleen maar hazenslaapjes. Driekwartier slaap is voldoende. Zodra hij in zijn ogen wrijft, is hij moe. Verder slaapt hij ’s nachts perfect door. Hij gaat het klokje rond. Wel 12 uur achter elkaar! Hij mag altijd zijn speen, dat stelt hem gerust.”
Ik ben bang dat ze Sjef over het hoofd zien… Hij is zo makkelijk … Nee, hij zal geen scene schoppen… Hem zul je niet horen. Huilen? Waarom? Lieve Sjef heb een fijne dag! Mama komt je na haar eerste werkdag weer ophalen!
