Lieve Emma,
Als ik naar je foto kijk breek ik, want ik mis je zo enorm. Mijn kleine meisje, ik moest je laten gaan. Jij was bijna twee jaar ziek. Soms twintig epileptische insulten per dag. Vijf medicijnen, honderd opnames, misschien wel meer. Heel veel onderzoek, heel veel bloedprikken. Elke opname kreeg jij een infuus. Wat een hel. Ik hoor je gehuil nog zo in mijn oren als het even stil is. Soms hoor ik gelukkig ook je lach. Want lieverd wat was je altijd vrolijk. Maar helaas konden wij niet uitkijken naar een vrolijke toekomst.
Twee weken voor jouw overlijden kregen wij een slecht bericht. Jouw toekomst was uitzichtloos. Kiezen tussen een kort leven of een leven vol zorgen en beperkingen. De kans op hersenschade werd steeds groter want de insulten werden krachtiger. De artsen konden niet meer goed meten wat er in jouw hoofdje gebeurde en ook werd jouw toekomst daarmee steeds meer onzeker. Papa en ik wilde jou het mooiste leven geven. Een leven dat jij verdient. Met vrijheid, spelen, lachen en geluk. Wij hebben dat bijna twee jaar met jou kunnen doen, tussen de hel van de ziekte door. Maar ook wisten wij dat als wij jou bij ons wilden houden, het geen fijn leven meer voor jou was geweest.
De keuze tussen twee kwade was verschrikkelijk. Reanimeren, ja of nee? Papa en ik konden niet anders lieverd. Wij hebben zo ons best gedaan om de beste keuze voor jou te maken. Niet de beste keuze voor onszelf, want jou missen is ondraaglijk. Maar jij bent nu vrij. Vrij van je ziekte, vrij van de hel. Je mag in de hemel al je dromen uit laten komen, genieten van de rust. Geen lichaam meer waar jij gevangen in was, maar neerkijken op papa en mama.
Ik hoop dat je trots op mij bent, op ons. Ik hoop dat je weet dat wij dit hebben gekozen voor jou. Want liefje, je bent het beste wat mij is overkomen en nu, nu leef ik verder zonder jou. Ik mis je elke dag een beetje meer en dat is soms heel erg moeilijk. Maar ik hoop ook dat jij ziet dat mama haar belofte nakomt. De depressie overwinnen en leven. Niet dood willen om bij jou te zijn, maar doorgaan en vechten voor iets wat misschien veel mooier kan worden dan ik ooit dacht. Een leven zonder jou klinkt namelijk helemaal niet zo geweldig voor mij, maar er moet iemand voor papa blijven zorgen. Papa aan het lachen maken. Papa zich papa laten voelen. Want hij mist je zo erg, mijn lieverd. Je bent en blijft zijn prinses. Wij koesteren al onze herinneringen samen met jou, we zullen je nooit vergeten. Maar na de moeilijkste keuze van mijn leven sta ik nu voor de volgende. Ga ik leven of ga ik dood, want voor mij zit daar niks tussenin. En liefje, ik heb het jou beloofd, ik ga leven. Leven voor jou, dat ben ik jou verplicht.
Ik hoop dat je weet dat mama nog niet kan komen, dat mama nog veel moet doen, hier zonder jou. Ik moet, om jouw verhaal te blijven vertellen, om anderen te helpen. Ik moet, om voor papa te blijven zorgen, om samen oud te worden. Ik moet, dat weten wij… Maar hopelijk ook jij.
Liefs, mama
ILJA (klik hier voor haar Instagram)
