Het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, was zo bijzonder! Ik had namelijk geen regelmatige cyclus, ik wist van mijn moeder dat ze er lang over hadden gedaan om zwanger te raken en de huisarts had al een keer PCOS laten vallen. Maar tot onze grote verbazing was ik binnen twee maanden zwanger (wel nadat ik al een half jaar met de pil was gestopt).
Tijdens de eerste afspraak bij de verloskundige kregen we de uitgerekende datum te horen; 30 mei 2019. Dat leek me een prachtige periode. Rond die tijd is het (meestal) lekker weer (fijn ook voor je verlof) en verder zijn er weinig mensen om ons heen die rond die tijd jarig zijn. Ik heb een hele fijne zwangerschap gehad. De eerste 12 weken ben ik wel hele dagen misselijk geweest, maar zolang ik af en toe een cracker of iets anders kleins at, ging het prima. Wat verder in de zwangerschap kreeg ik last van mijn bekken en was ik vooral erg moe. Ik kan je vertellen, lekker slapen doe je ook niet meer. Maar… tijdens de momenten dat we erachter kwamen dat we een meisje zouden krijgen, we mijn buik elke dag meer zagen groeien en we zo hard moesten lachen omdat de baby weer eens de hik had, waren onbeschrijflijk! En dan komt het moment waarbij je denkt; ‘Het kan vanaf nu elk moment beginnen of gebeuren’. Breken je vliezen terwijl je boodschappen doet in de supermarkt, aan het eten bent in een restaurant of word je ’s nachts wakker van de weeën? Terwijl iedereen dacht dat ik eerder zou bevallen, had ik het idee dat het nog wel eens even kon gaan duren.
Bij de controle van 39 weken vroeg ik wat ze zouden doen als ik de 40 weken zou passeren. Ze kwamen toen zelf met het voorstel om eventueel een strippoging te doen. Een stagiaire deed woensdag 30 mei de eerste poging. Ik had na de strippoging 2 centimeter ontsluiting. “Dat is alvast mooi meegenomen”, dacht ik! Vol goede hoop gingen we terug naar huis en wachtten we af. De volgende dag was er echter nog niets gebeurd en daarom kwam de verloskundige zaterdag 1 juni om 12.00 uur om nog een poging te doen. Het deed deze keer véél meer pijn en de verloskundige had er veel vertrouwen in dat het nu wel door zou zetten. Ik had na deze poging 3 centimeter ontsluiting. Tom (mijn vriend) kwam om 13.00 uur thuis van zijn werk, waarna we nog even naar zijn ouders zijn gegaan. Eenmaal thuis gekomen ben ik even gaan slapen en werd ik om 16.00 uur wakker door beginnende weeën. Tijdens de hele zwangerschap vraag je je af hoe die voelen, maar toen het eenmaal zover was, wist ik dat het begonnen was. Ze kwamen meteen om de 5 minuten, maar ze waren nog niet heftig. We hebben fijn de hele avond op bed gelegen, tv gekeken en nog wat gegeten (ja, ik ben dus waarschijnlijk één van de weinige vrouwen die wel honger had tijdens de weeën). ’s Avonds werden de weeën steeds heftiger en ben ik even onder de douche gaan staan en heb ik in bad gelegen. Ik ben er snel weer uit gegaan want het hielp helaas niets. Op een gegeven moment gingen de weeën van mijn buik naar mijn rug en kreeg ik steeds meer pijn. Nu begreep ik waarom vrouwen die rugweeën vervloekten! Rond 00.30 uur heeft Tom daarom de verloskundige gebeld, ik bleek 4 centimeter ontsluiting te hebben en mocht kiezen of ik al naar het ziekenhuis wilde gaan (ik wilde zelf graag in het ziekenhuis bevallen, er was op dat moment nog niets medisch waarvoor ik naar het ziekenhuis zou moeten). Tom was trouwens enorm blij dat er plek was in het ziekenhuis, want ergens anders dan in Rotterdam mocht ik eigenlijk niet van hem bevallen! We zijn gaan rijden en eenmaal daar aangekomen hebben we mijn moeder gebeld.
Na wat onderzoeken bleek ik koorts te hebben en hierdoor ging de hartslag van de baby enorm omhoog (normaal hoort dit volgens mij rond de 140-160 te zitten, bij haar was het 200). De artsen dachten dat ik misschien een infectie zou hebben en gaven mij meteen antibiotica en sloten de CTG op mijn buik aan om de hartslag van de baby in de gaten te houden. Daarnaast wilden ze wat opschieten en besloten ze mijn vliezen te breken. Toen ze dit hadden gedaan, bleek de baby ook nog eens in het vruchtwater te hebben gepoept en moesten we echt opschieten. Omdat de weeën steeds heftiger werden en ik na meerdere keren had gezegd: ‘Ik trek dit niet’, wilde ik graag een vorm van pijnstilling. Ik mocht kiezen uit een ruggenprik of morfinepompje. Ik wist dat er veel risico’s aan een ruggenprik zaten en dus koos ik voor het morfinepompje. Hierbij kan je zelf op een knopje drukken en wordt er (maximaal 1 keer per 5 minuten) morfine toegediend. Ik had natuurlijk geen besef van tijd en bleek achteraf soms wel meerdere keren per minuut op het knopje te hebben gedrukt. Tom en mijn moeder moesten hier erg om lachen! Het nam net even de scherpte van de pijn weg en tussen de weeën door leek ik zelfs af en toe bijna in slaap te vallen.
Rond 5.15 uur kreeg ik het bekende gevoel; het gevoel alsof je moet poepen. Dit heb ik ook meerdere keren geroepen. Tijdens de bevalling had ik dus echt totaal geen gevoel van schaamte meer (ik lag daar ook lekker poedeltje naakt op bed). En op de vraag of je het verschil tussen gewone weeën en persweeën voelt, kan ik je vertellen; ‘Ja, dat voel je!’. Je buik spant zich enorm hard samen en daar heb je totaal geen controle over. Het persen vond ik trouwens echt een apart gebeuren hoor. Het duurt even voor je erachter komt welke kant je op moet ‘duwen’ en daarnaast kost het enorm veel kracht. Ik moest mijn eigen benen vast houden. Er werd verteld dat ik niet op mijn gezicht mocht persen (want dan kan je gesprongen aderen in je ogen krijgen). Drie keer achter elkaar, na een hele diepe zucht, probeer je met al je kracht de baby eruit te duwen. En dan vragen de artsen ook nog eens of je met een spiegel wil mee kijken. ‘Nou nee bedankt, ik sla even over!’. Na 45 minuten persen leek er nog niet echt vooruitgang in te zitten. Mijn moeder was daarom degene die vroeg of ze mij niet konden helpen door een knip ‘te zetten’. De artsen waren dit eigenlijk nog niet van plan, maar gingen toch alles kaarleggen. Ik kreeg een verdoving en in een wee zouden ze de knip zetten. Ik voelde hier gelukkig niets van en daarna ging het erg snel! Om 6.14 uur is Novy Lorèn geboren. Achteraf gezien bleek ze een sterrenkijker te zijn (ze lag met haar gezichtje naar boven) en woog ze 4370 gram! Geen wonder dus dat ik haar er niet zelf uit kreeg. De artsen vroegen nog of de verloskundige op zwangerschapsdiabetes had gecheckt, maar dat was niet het geval. Ik maak dus waarschijnlijk gewoon grote baby’s (even onthouden dus voor wanneer ik over eventueel een tweede kindje ga nadenken…).
En dan nog het leed wat de placenta heet. Ik was even vergeten dat die er natuurlijk ook nog uit moest! En ergens had ik de fantasie dat die vast vanzelf wel zou komen. Nou daar kwam hij, nadat de arts mijn buik bijna door het bed heen duwde. Dit is misschien iets overdreven, maar je begrijpt wat ik bedoel! En tegenwoordig vragen ze dus blijkbaar of je die mee naar huis wil nemen. Je kan het door je smoothie doen, in je tuin begraven waar je een boom boven kan laten groeien of gewoon opeten. Door alles wat er gebeurd was, luisterde ik niet goed naar de vraag en zei ik dus ‘ja’. Waarop Tom mij met grote ogen aankeek en zei; ‘Wat zeg je?!’. Toen ze de placenta omhoog hielden begreep ik pas wat ze bedoelden en heb ik ze vriendelijk verzocht om het weg te gooien. We hebben de eerste dag en nacht nog in het ziekenhuis doorgebracht omdat Novy in het vruchtwater had gepoept, ik nog steeds verhoging had en ze de reden daarvan nog steeds niet wisten. De volgende ochtend heeft Tom meteen de geboorte aangifte in het ziekenhuis gedaan en mochten we daarna naar huis. Nu kon het genieten echt beginnen!
ROMANA
