Het moet op de helft van mijn zwangerschap zijn geweest. Mijn lunchdate met één van mijn beste vriendinnen.
Ik: ‘Maar je kent me. Ik hou van het Bourgondische leven. Terrasjes, lang tafelen met vrienden in een goed restaurant en een feestje op zijn tijd. Dat maakt mij gelukkig. Ik wil dat echt niet kwijt hoor.’
C: ‘Ik weet het. Dat kan ook nog steeds wel.’
Ik: ‘Ik neem haar gewoon overal mee naartoe. Dan wordt ze een makkelijke baby. En ze gaat regelmatig uit logeren naar de opa’s en oma’s.’
C: ‘Ja, je ziet het dan vanzelf wel Maike.’
Ik: ‘Maar denk jij dat dat niet zo gaat zijn dan?’
C: ‘Het wordt anders. Je gaat je nieuwe leven met kind vaker wel dan niet verkiezen boven die avondjes met vrienden.’
Ik: ‘Maar dat vind je dan leuker? Thuis met je kind zitten?’
C: ‘Ja. Daar ligt je geluk.’
Ik kon me er niks bij voorstellen. Wel de liefde voor je kind. Absoluut, dat wel! Maar dat mijn leven net zo ‘burgerlijk’ zou worden als dat van mijn vriendinnen zag ik nog niet gebeuren. Het merendeel van hen was al jaren moeder. Ik was de ‘laatbloeier’. Ging voor de carrière, werkte het grootste gedeelte van de week en in het weekend of de avonden hing ik rond in de stad met vrienden die ook drukker bezig waren met werken en sociale contacten dan het stichten van een gezin. Niet dat ik daar niet van droomde, maar ik was single, had een eigen bedrijf en genoot ook nog wel heel erg van de vrijheid. Mijn vriendinnen met kinderen waren mijn vertrouwde basis maar onze levens lagen ver uiteen. Ik riep mijn gehele zwangerschap heel hard hoe ik als moeder zou zijn. ‘Makkelijk, jong en nog net zo met uiterlijk en mode bezig als destijds. Ik zou desnoods mijn wekker om vijf uur ’s ochtends zetten om te make-uppen en de krullenset in te draaien. Mijn ouders zeiden vaak’ ‘Wacht jij nou maar af. Je kunt dit wel allemaal roepen maar in de praktijk zal het heel anders zijn’.
En daar was Pippa. Een lief klein hoopje geluk. Maar wel een hoopje geluk, dat zelf nog niet zo gelukkig was. Of het nou kwam door de 16 dagen die ik overtijd ging, wat achteraf te lang voor haar geweest blijkt te zijn? Door de heftige bevalling of mijn onzekerheden tijdens de zwangerschap? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ze angstig was. Ze vertrouwde niets. Het badje niet, het bedje niet en voor mij gevoel zelfs mij niet. Wekenlang troostte ik haar, knuffelde ik haar, droeg ik haar en liet ik haar voelen dat ik haar in elke situatie beschermen zou. Geduld hebben en mezelf compleet wegcijferen is wat ik deed. Ik liep 6 van de 7 dagen in joggingpak rond. Ik was al blij als ik aan het einde van de dag überhaupt gedoucht had. En een uitje met vriendinnen? Ik moest er niet aan denken haar uit handen te geven. Toen Pippa een maand oud was vroegen mijn beste vriendinnen me mee uit eten. Ik barstte in tranen uit. Ik wilde niet, was zo bang dat het vertrouwen dat ik met haar aan het opbouwen was weer op nul zou staan als ik haar een avondje alleen liet. Dus daar ging mijn plan om er altijd tiptop uit te zien en om de kleine overal mee naartoe te slepen en ‘makkelijk’ te maken. Mijn kind bleek andere behoeften te hebben. Rust, regelmaat en moederliefde. En dat gaf ik haar. Maandenlang. Ik ben dan ook enorm dankbaar voor het feit dat Pippa is uitgegroeid tot een vrolijk, grappig en bovenal tevreden meisje. En daardoor kom ik ook weer toe aan mijzelf. De mascara zit weer vaker wel dan niet op mijn ogen. Maar mijn uiterlijk is wel bijzaak geworden. En dat vind ik heerlijk. Je denkt toch niet dat ik mijn wekker serieus om vijf uur ’s ochtends ga zetten voor een laagje plamuur of krultang? Nee, slaap is heilig nu. Dan maar minder in de ‘plooi’. Ik durf en ga ook weer meer weg. Dan gaat Pippa uit logeren bij de opa’s en oma’s. Zeker niet wekelijks, maar wel maandelijks. Etentjes, een nachtje Amsterdam of een klein feestje. Vaak heb ik van tevoren heel veel zin. Even geen moeder, maar de oude Maike zijn. Maike als individu. Tijdens het etentje, weekendje of feestje ervaar ik dat ook echt zo. Ik geniet van het ‘jong’ zijn. Maar zodra ik de volgende dag wakker word wil ik maar één ding. Zo snel mogelijk naar mijn dochter toe! De woorden van mijn vriendin snap ik nu als geen ander. Thuis bij Pippa. Daar ligt mijn geluk.
MAIKE BEUNK (klik hier voor haar Instagram)
Zo herkenbaar!! Wij hebben ook geen kinderwens meer nu we ons grootste geluk hebben, ons dochtertje. Mensen vinden dat gek en denken dan dat ik het niet leuk vind om een kindje te hebben. Dat is absoluut niet het geval, maar ons geluk is voor ons gevoel gewoob compleet zo ☺️