Daar zijn ze dan… Voor mijn gevoel heb ik er zo lang op moeten wachten. De twee weken dat ik in het ziekenhuis lag opgenomen, leken oneindig. Toen Daan als laatst mijn buik uit werd gehaald stuurde ik mijn man direct met de kinderen mee. Wat zal dit een speciaal moment voor hem geweest zijn. Ik heb nog een half uur op de tafel gelegen. Alles werd weer netjes dicht gemaakt, maar jeetje… Wat een vreselijk gevoel is dat zeg! Ik werd kots en kots misselijk. Mijn man is in de tussentijd dus bij onze drie wondertjes geweest met een kamer vol artsen en verpleegkundigen. Hij mocht ze even gauw vasthouden en daarna gingen ze aan de cpap, een ademondersteuning, ze ademden namelijk wel zelf.
De kindjes werden naar de NICU gebracht en mijn man ging met mij mee naar de uitslaapkamer. Na twee waterijsjes hebben wij onze ouders en beste vrienden opgebeld dat de kindjes waren geboren. Trots vertelden wij hun namen! Ik werd na ongeveer drie kwartier naar mijn kamer gereden waar mijn ouders ons op stonden te wachten. Een emotioneel en niet te bevatten moment. Even bijpraten en daarna wilde ik natuurlijk niets liever dan naar onze kindjes. Met bed en al werd ik de afdeling van de NICU opgereden. Woow… Daar lagen ze dan, onze kinderen! Alle drie in hun couveuse, naast elkaar. Naar wie ga je het eerst??? Waar moet ik kijken?? Mag ik ze aanraken?? Zijn ze echt van ons??? Zoveel vragen gingen er op dat moment door mijn hoofd. Wij gingen als eerst bij Daan kijken, hij lag het dichtst bij de deur. Wat klein!! Al die draadjes, mijn mannetje…. Zucht! Daan had het vanaf het begin al zwaar met zijn ademhaling, maar hij kreeg die dag de kans om zich te bewijzen aan de cpap. Helaas moest Daan na een dag toch aan de beademing, hij had niet de kracht om zelf genoeg adem te halen. Mick en Evi deden het direct al super aan de cpap. Na enkele dagen lag Mick zelfs al aan de Highflow. Evi volgde Mick iedere keer op, alleen heeft Evi tussendoor een infectie gekregen.
Na vijf dagen in het ziekenhuis mocht ik naar huis, maar waar ga je heen als je aan de andere kant van het land zit?! Gelukkig was er om de hoek van het ziekenhuis een Ronald McDonaldhuis. Wat een uitkomst. Op dat moment voelt het echt als straf, ook al is alles keurig netjes geregeld en zijn er veel lieve vrijwilligers. Als wij er op terug kijken, was dit onwijs fijn. Wij konden dicht bij de kindjes zijn en we konden er zo vaak heen als we wilden. Na twee weken mocht Mick al van de NICU af en mocht hij naar de kinderafdeling. Evi volgde een paar dagen later. Zo trots op onze kanjers, maar ook zo dubbel. Boven lag Daan nog en wij wisten toen al dat het niet lekker ging met Daan. Daan heeft vanaf het begin af aan al veel ups en downs gekend. Zijn longen waren slecht en hij heeft verschillende vormen van ademhalingsondersteuning gehad. Hij heeft weken aan de beademing gezeten, het lukte iedere keer maar niet om hem eraf te krijgen. Beademing is iets noodzakelijks, maar richt ook veel schade aan, doordat er een buisje door de keel naar binnen gaat. Daan was niet sterk genoeg om zelf het volledig onder de knie te krijgen. Ondertussen ging het met Mick en Evi op de kinderafdeling heel erg goed. Ze mochten in bad, kleertjes aan, en zelfs een eerste keer uit een flesje proberen te drinken. Zulke mooie momenten, maar o zo dubbel. Je kunt niet optimaal genieten als je “ver” van huis bent en je andere zoon boven ligt te vechten voor zijn leven. Daan kreeg een medicijn, hydrocortison. Dit was een sterk medicijn waarbij wij snel effect zouden moeten zien. Daan reageerde redelijk op de medicijnen, maar helaas niet zoals de artsen het hadden gehoopt. We stonden een beetje met de rug tegen de muur voor ons gevoel. Wij hadden een gesprek over Daan met de arts, hierin werd aangegeven dat de artsen een ander medicijn wilden gaan proberen, dexamethason. Dit was een nog sterker middel wat zij haast nooit meer gaven aan kindjes, omdat het zeer heftig spul is. Daan reageerde fantastisch op de dexamethason! Ze konden Daan eindelijk van de beademing af krijgen. Langzaam kon er afgebouwd worden en hij kon zelfs nog een stap lager! Zo mega trots op dit mannetje. Onze dappere strijder.
Ondertussen zijn wij vaak in gesprek geweest, omdat wij heel graag richting huis wilden. Je voelt je mega eenzaam “zo ver” weg. Je leeft in een enorme bubbel samen, waar je alleen elkaar hebt om dingen af te reageren. Het is zwaar, moeilijk, frustrerend en onzeker zo’n situatie. Eindelijk!!! Na zes weken konden uit het niets Mick en Evi richting Beverwijk! Binnen een uur nadat wij het hadden gehoord werd Evi al met de ambulance opgehaald. Eind van de middag werd Mick opgehaald en was Evi veilig aangekomen. Wij hebben Daan heel veel dikke kussen en knuffels gegeven en zijn achter Mick en Evi aan gegaan. De dag erna ging mijn man weer richting Zwolle en bleef ik thuis. Een week hebben wij gesplitst moeten leven. Mijn man bleef tot en met zondag en ik kwam maandag tot en met woensdag. Op de donderdagen ging mijn man weer heen. Precies een week later op vrijdag, totaal onverwacht maar vreselijk gewenst kon Daan naar het AMC. Ik kon mijn tranen niet bedwingen toen mijn man met het goede nieuws belde. Milko, mijn man, heeft Daan uitgezwaaid en ik was in het AMC aanwezig om Daan op te vangen. Daar was hij dan eindelijk, onze dappere strijder!! Eindelijk een stapje dichterbij huis. Dachten wij…
WORDT VERVOLGD….
LEONIE (klik hier voor haar Instagram)
