Na 3,5 jaar zijn wij zwanger geraakt via IUI met hormonen. Het mooiste wondertje zat eindelijk in mijn buik. De zwangerschap ging op mijn erge misselijkheid na ontzettend goed. Tot ik 30 weken zwanger was. Toen kreeg ik zwangerschapsdiabetes. Rond de 32 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met pré-eclampsie. Ze hebben de bevalling uitgesteld tot 35 weken zwangerschap. Tijdens het uitstellen kreeg ik meerdere soorten medicijnen en longrijpers. Ook werd mijn urine, mijn bloeddruk, mijn bloed en ons dochtertje continu gecheckt. Mijn lichaam hield aan het einde zoveel vocht vast dat ze mijn aders moeilijk konden vinden voor mijn infuus en werd hij in mijn hand geplaatst. Ik kwam een kilo per dag aan, aan vocht. Ik sliep alleen maar en het was donker in mijn kamer, prikkels kon ik niet verdragen. Ik heb drie weken in een donkere kamer in bed gelegen en de laatste weken kan ik me nauwelijks herinneren. Dit was vooral voor mijn familie en mijn vriend een zware periode. Ze herkenden me niet meer.
Het ging steeds slechter met mij en ik lag vooral te slapen. Mijn eetlust was weg en mijn lichaam was op en zo opgezwollen dat het pijn deed. Uiteindelijk kwam de beslissing om me in te leiden met 35 weken en werd ons dochtertje Quinn geboren. Ik hoopte dat ik me hierna ook weer beter zou voelen, maar dit gebeurde helaas niet. Het vocht werd de eerste dagen erger en mijn bloedddruk bleef hoog. We hebben in totaal een maand in het ziekenhuis gelegen. En mijn medicatie voor mijn hoge bloedruk heb ik moeten nemen totdat Quinn ongeveer tien weken oud was. Ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam totaal kwijt geraakt.
Quinn is nu vier maanden oud en een heel vrolijk, lief meisje. Ik ben weer terug mezelf en nu ik de energie weer terug heb geniet ik ontzettend van de tijd die ik samen met mijn dochtertje kan doorbrengen. De liefde die je voelt voor je eigen kindje is zo bijzonder.
Ben jij bekend met zwangerschapsvergiftiging? Hoe ver was je toen in je zwangerschap?
ROWAN
