‘Ik wilde altijd al trouwen en dat is drie jaar geleden gebeurd. Dat was belangrijk voor me; dan wist ik dat Josh koos voor mij als persoon en niet voor mij met een kind. Mijn hele leven heb ik namelijk al het gevoel gehad dat kinderen krijgen niet gemakkelijk zou gaan, zoals bij mijn moeder en oma ook het geval was. Na een halfjaar ‘proberen’ bleef dat ook door mijn hoofd spoken en maakten we een afspraak bij de huisarts. De assistente stuurde me – voor mijn eigen gemoedsrust – door naar het ziekenhuis. Op een echo bleek toen dat ik PCOS heb. Bij mij houdt dit in dat ik geen of geen goede eisprong krijg. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling: ‘Nou je hebt PCOS. Ga maar even kijken wat het is en je huisarts vertelt je verder wat de volgende stap moet zijn’.
FEITELIJKE INFO TUSSENDOOR:
PCOS staat voor Polycysteus Ovarium Syndroom. Letterlijk betekent het dat er meerdere vochtblaasjes in de eierstok aanwezig zijn. Het komt voor bij zo’n 5-10% van alle vrouwen. De waarden van hormonen in het lichaam zijn verhoogd of juist verlaagd. Hierdoor is het rijpingsproces van de eiblaasjes verstoord. Er kan voor langere tijd geen eisprong plaatsvinden waardoor je vruchtbaarheid verminderd is. De oorzaak van PCOS is onbekend.
‘Dat tekort aan hormonen kan je toedienen. Ik begon halverwege 2016 met Clomit om een eisprong op te wekken en dat werkte meteen goed. Een maand later was ik zwanger. Dat was totaal onverwacht; ik was echt in de veronderstelling dat het allemaal niet zo’n vaart zou lopen. De zwangerschapssymptomen waren met 6-7 weken aanwezig en de eerste echo kregen we met 8 weken. Het vruchtje was groot genoeg en had een hartslag, alleen had het vruchtzakje een afwijkende vorm. Ze zeiden voorzichtig ‘gefeliciteerd’ en ik moest drie weken later terugkomen. Ik had het nieuws toen al gedeeld met wat mensen. Wat je natuurlijk niet moet doen maar wat ik wel deed… was gaan Googlen. Die afwijkende vorm kon duiden op een aanstaande miskraam. En bij een controle het ziekenhuis bleek dat met 10 weken het hartje niet meer klopte’.
Hoe voelde je je toen?
‘Ik had een grijze waas in mijn hoofd. Maar ik voelde het al aankomen. Toen ik nog zwanger was had ik al hele rare gedachtes; of ik wel van dit kindje kon houden. En of ik het wel wilde. Achteraf denk ik dat ik een soort prenatale depressie had. Nu heb ik het namelijk totaal niet. Ik dacht met die eerste miskraam alleen maar: “Dat ding moet eruit en ik wil weer normaal zijn”. Ik heb pilletjes gekregen om het op te wekken en het kwam die avond al op gang. Dat was echt heel verdrietig. Toen het eruit kwam was het nog redelijk intact, en ja toen hebben we met z’n tweeën wel even staan janken. Ik heb het niet begraven, sommige vrouwen doen dat, maar het kwam toen geen moment bij me op’. Een week later bleek in het ziekenhuis dat nog niet al het weefsel weg was, dus daar kreeg ik medicijnen voor. Vlak voordat we op vakantie gingen ben ik alsnog gecuretteerd om dat weg te halen. Maar zelfs na mijn vakantie zat er nog steeds weefsel. Onbegrijpelijk hoe dat kon. Na de eerste keer plaatselijk verdoofd te zijn geweest, ging ik nu onder algehele narcose om het laatste restje weg te krijgen. Na een paar maandjes wilden we weer verder en gingen we weer met de pillen aan de gang. Maar na de eerste ronde zagen ze dat het baarmoederslijmvlies maar niet dikker werd; een bijwerking van die Clomit. We hebben nog een poging gedaan daarmee maar het werkte niet. Toen stapten we over op hormooninjecties, Gonal-F. Het heeft denk ik 4-5 rondes geduurd voordat we een beetje doorhadden welke dosering goed was; dat verschilt enorm per persoon en die PCOS werkte ook in mijn nadeel. En wekenlang naar het ziekenhuis om alles te laten controleren’
Je moet er zelf bijna een studie naast gaan doen.
‘Ja het is echt een heel project. Een hele tijdsinvestering. Ik heb zelfs een keer overstimulatie gehad; er groeiden 12 eitjes! Dat is gewoon supergevaarlijk want dat zou ik simpelweg niet overleven. Dat moest weer afgeremd worden en dan weer een menstruatie opwekken. Het was echt 4-5 maanden een heel gedoe. Van die Chronal F werd ik heel moe. Het was voorjaar en ik wilde leuke dingen doen, maar ik had de energie gewoon niet. Precies een jaar na de eerste positieve test had ik er weer een in mijn handen.’
Wat voor gevoel had je toen?
‘Ik voelde me fysiek veel slechter maar dat mentale negatieve gevoel had ik niet. Met acht weken hadden we de eerste echo en die was goed. Met 10 weken weer, dat was op een maandag. Die donderdag die daarop volgde was ik aan het werk maar ik voelde me niet zo lekker. Ik ging naar het toilet en ik voelde gewoon de misselijkheid uit me vloeien. Ik had daar echt een heel raar gevoel bij. Mijn collega zei nog: “Ja, je bent zwanger, je hormonen, je darmen, alles is in de war”. En toch voelde het niet oke. In plaats van dat ik naar het ziekenhuis ben gegaan had ik een afspraak gemaakt voor een “pretecho” hier in de buurt. Mattie en mijn moeder waren mee. Ik had een hele volle blaas en de echoscopiste ging kijken, maar kon het niet goed zien. Ik moest even plassen en toen ging ze het weer proberen. Toen ik op het toilet was zei ze tegen Mattie en mijn moeder dat het kindje niet meer leefde en dat ze voor de zekerheid een inwendige echo wilde maken. Maar bereid je vast voor.’
Wow. Ze vertelde het eerst aan hen…
Ja maar met de gedachte dat ze mij op konden vangen. Ik zag een perfect volmaakt kindje met armpjes en beentjes. Ze zei; “Sorry het hartje klopt niet meer”. Ze ging aan de hand van de grootte kijken naar wanneer het gestopt was met kloppen, en dat was die donderdag toen ik me zo beroerd voelde. En weer had ik zoiets van: “Het moet eruit”. Het was weekend dus ze zouden nu waarschijnlijk niet gaan opereren. In het ziekenhuis zei ik; “Ik wil het NU niet meer in mijn buik, ik heb een dood kind in mijn buik.” Maar ik kreeg ze niet zo ver dat ze de OK gingen klaarmaken. Het curetteren is daarna wel in één keer goed gegaan. Toen gingen we weer op vakantie en die vakantie stond ook weer in het teken van herstel en verwerking.’
En toen?
‘Toen was ik begin dit jaar weer zwanger. Met zes weken kregen we al de eerste echo maar het was een leeg vruchtzakje. Dat is eigenlijk dus echt nooit wat geworden. Deze derde keer voelde echt als het minst erg. Een beetje een huis-tuin-en-keuken-miskraam die iedereen kan overkomen. Van die eerste twee denk ik echt dat het met de PCOS te maken heeft, maar die laatste was er echt zo eentje die bij 1 op de 6-7 vrouwen voorkomt. Die derde was ook soort van prima te doen.’
Ja.. echt? Sommige zwangeren hebben direct een band met de kleine.
‘O nee totaal niet. Maar dat is een stukje zelfbescherming geweest denk ik. Omdat ik altijd al dacht dat het moeilijk zou gaan, stelde ik me er al volledig op in. De derde miskraam heb ik het er natuurlijk uit laten gaan. We zijn daarna meteen weer doorgegaan met hormoonbehandelingen. Uiteindelijk had ik een eisprong met twee eitjes. Toen was ik weer zwanger en het bleek er uiteindelijk één. De afgelopen weken hebben we heeeeel veel echo’s en controles gehad want bij elk krampje of een dagje minder misselijk maakte ik me al heel veel zorgen. Maar ik kan nu altijd bellen naar het ziekenhuis als ik onzeker ben. Iedere keer denk ik; “Oh, leeft het nog wel?” Terwijl we nu wel op een punt zijn dat het echt niet meer zomaar dood gaat. Tuurlijk, het kan. Maar de kans is echt heel klein.’
JANE DOE
