Matteo heeft een soort moeder-superkrachten in mij los gemaakt. Ik wist dat het er altijd al zat, maar hij heeft mij laten voelen wat het echt is. Als er vroeger in vriendenboekjes werd gevraagd wat ik later wilde worden dan antwoordde ik mama. Vanaf het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was voelde ik mij gelijk moeder, was ik op mijn hoede en wilde ik mijn kindje beschermen. Ik vond zwanger zijn echt geweldig. Je kon al best snel aan mij zien dat ik zwanger was en ik was dan ook echt super trots op mijn buik. Mijn zwangerschap liep op bekkeninstabiliteit en vermoeidheid na echt vlekkeloos.
Matteo werd geboren met 30 weken. De eerste dagen na zijn geboorte waren cruciaal. Hij lag te vechten voor zijn leven en ik kon niets doen. Ik voelde me machteloos en was bang voor tegenslagen. Matteo zijn infuus raakte steeds los omdat zijn adertjes nog zo dun waren dat deze gewoon kapot gingen door de naald. Iedere dag waren zij met het rode lampje op zoek naar een nieuw adertje die de naald wel aan kon. Dit ging dagen zo door en ik vond het vreselijk om te zien dat zij hem steeds moesten prikken. Dat kleine huiltje van je kind terwijl je als ouder machteloos toekijkt, verschrikkelijk! Gelukkig deed Matteo het heel goed en mocht hij na negen dagen al overgeplaatst worden naar een streekziekenhuis. In het WKZ-ziekenhuis in Utrecht was het heel anders dan in het streekziekenhuis. Daar was het veel kleiner en persoonlijker. Matteo werd overgeplaatst naar het RKZ-ziekenhuis in Beverwijk. Hij lag nu nog maar vijf minuten van ons nieuwe huis waar wij een paar dagen later de sleutel van zouden krijgen.
Ik had alles goed gepland, dacht ik. Ik was zwanger, we kochten een huis en ik zou daarna bevallen. Matteo kon niet meer wachten en besloot de volgorde iets om te gooien. Het resultaat was wel dat ik kon helpen bij het klussen in onze nieuwe huis. Ik was amper twee weken geleden bevallen en ik stond al te verven in huis en andere klusjes te doen. Ondanks de vermoeidheid gaf Matteo mij super krachten. Hij deed het zo goed dat hij in beide ziekenhuizen ‘Voorbeeld prematuur’ werd genoemd. Ik hoopte dat hij voor de Kerst thuis zou zijn, want dit is voor mij ‘The most wonderful time of the year’. Ik kijk in de zomer altijd al uit naar kerst en in oktober stonden bij mij de kerstliedjes al aan. Zou het kunnen zijn dat ik mijn baby in mijn buik al heb besmet met dit kerst-virus? Ons nieuwe huis was binnen twee weken helemaal af en Matteo mocht 19 december eindelijk mee naar huis. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Eenmaal thuis was het allemaal wel een stuk spannender dan ik had verwacht. Voor mijn kind zorgen ging vanzelf, waarschijnlijk ook door mijn moeder-superkrachten. Maar ik was wel onzeker. In het ziekenhuis was alles zo goed geregeld. De monitor gaf zekerheid en zijn temperatuur werd daar goed in de gaten gehouden. Ondanks dat Matteo stabiel is, is hij nog wel echt klein. Ik nam wel tien keer per dag zijn temperatuur op en wilde zeker zijn dat alles goed met hem ging. Gelukkig merkte ik dat dit gewoon tijd nodig had en dat een moeder van een op tijd geboren baby die voor de eerste keer moeder word ook deze onzekerheden heeft. Dezelfde dag dat wij thuiskwamen met Matteo ontdekten wij een liesbreuk bij hem. Dit kan geen kwaad en zolang hij er geen last van heeft hoeft hij hier niet aan geopereerd te worden. Fijn is het niet, maar ook hier hoefden wij ons geen zorgen over te maken.
Nu zes maanden later heeft hij er wel last van en moet hij binnenkort geopereerd worden hieraan. Het schijnt een kleine ingreep te zijn, maar dat mijn kleine mannetje onder narcose moet zit mij niet lekker. Ik zie heel erg op tegen deze operatie en weer slaat de onzekerheid toe. Ook heb ik altijd de droom gehad van een groot gezin. Kinderen krijgen is hetgeen wat ik het allerliefst wil. Ondanks dat mijn eerste zwangerschap niet was verlopen als gepland, hoop ik alsnog mijn gezin te kunnen verrijken met nog twee kinderen. De angst dat het weer zo gaat, of misschien nog erger, die blijft. Ik wil het heel graag, maar ben ook heel bang. Ik heb geleerd dat je niets kunt plannen en dat niets vanzelfsprekend is. Maar ik denk tegen die tijd dat hij geopereerd moet worden en ik weer klaar ben voor een tweede kindje dat mijn moeder-superkrachten mij hierdoorheen zullen helpen, want met deze superkrachten kan ik de wereld aan!
GLADYS (klik hier voor haar Instagram)
