Daar lig ik dan. 38 Weken en 4 dagen zwanger van onze tweede dochter. Ik kijk naar het scherm van de echo… En zie daar mijn perfecte meisje roerloos liggen. Zocht ik elke echo direct naar de hartslag, is er nu niks meer te zien. Geen knipperlichtje. Geen buikje wat op en neer gaat. Geen hartslag. Onze prachtige dochter is in mijn buik overleden… Ons mooie ‘babyzusje’ zoals ze al die maanden al liefkozend door haar grote zus werd genoemd. Wat keken we naar haar uit! Met de 20-weken echo bleek ze een groeiachterstand op haar buikomtrek te hebben. Verder helemaal gezond maar voortaan moesten we elke twee weken langskomen in het ziekenhuis voor een controle. Dan kregen we een groeiecho, een CTG en werd de doorstroming van de navelstreng gecontroleerd om te bekijken of ze wel voldoende voeding vanuit de placenta kreeg. Ook moest ik verplicht in de ziektewet en zo veel mogelijk rusten. Wat best een uitdaging is met een peutermeisje in huis, maar het lukte! Elke controle was goed en met 34 weken zwangerschap had ze haar groeiachterstand volledig ingehaald! Nu konden we gaan ontspannen en wachten tot ze zich zou melden. Met bijna 38 weken voelde ik iets minder beweging maar ik maakte me hier eigenlijk niet druk om. Ze zal wel minder ruimte hebben dacht ik nog. Tóch gaf ik het aan bij de gynaecoloog en die besloot mij aan een CTG te leggen. Deze was helemaal in orde, maar voor de zekerheid wilde ze ons twee dagen later terugzien voor nog een CTG. Ook deze was in orde. De gynaecoloog vond het lastig te bepalen hoe we nu verder moesten. Dat ik minder beweging voelde nam ze ontzettend serieus, maar omdat de controles allemaal goed waren stuurde ze me naar huis met ‘huiswerk’. Ik moest bij gaan houden hoe vaak ze bewoog. Als dit minimaal tien keer per dag was, was dit goed. Was dit minder dan moest ik direct het ziekenhuis bellen (‘gelukkig’ gebruiken ze deze methode inmiddels niet meer, want het blijkt niet veel te zeggen).
Woensdag was ze wel erg rustig en ik had me voorgenomen om naar het ziekenhuis te gaan als ze ‘s avonds nog steeds rustig zou zijn. Ik lag in bed en gelukkig werd ze ontzettend actief! Samen met mijn man genoten we van haar harde schoppen en we grapten nog dat ze blijkbaar erg graag naar buiten wilden komen want ze schopte bijna door mijn buik heen!
De volgende ochtend duurde het lang voordat ik haar voelde. Maar ik had een drukke ochtend, waardoor de tijd snel voorbij ging en ik eigenlijk geen tijd had om er echt stil bij te staan. In de middag besefte ik dat ik haar nog steeds niet goed gevoeld had. Ik voelde haar wel heen en weer schuiven, maar het waren geen duidelijke schopjes. Ik belde het ziekenhuis en mocht meteen komen. Daarna belde ik mijn man en ook hij kwam meteen naar het ziekenhuis. Onderweg had ik een vreemd gevoel. Ik voelde me enthousiast, alsof ik wist dat het niet lang meer zou duren tot we haar zouden ontmoeten! Dat klopte ook, maar op een totaal andere manier dan had gemoeten… Wat nou moederinstinct? Zat ik er even flink naast. In het ziekenhuis werd ik aan de CTG gelegd maar ze hadden moeite met het vinden van haar hartslag. Alles wat ik hoorde was leegte. Met in de verte de echo van mijn eigen hartslag. Mijn man en ik keken elkaar aan en eigenlijk wisten we het al… Na vier verschillende plekken geprobeerd te hebben, besloot de zuster om een echo te gaan vragen. Voor de zekerheid probeerde ze nog één keer te zoeken naar het hartje maar alles wat we hoorden was ruis. Lege ruis. Oorverdovende lege ruis… En bij de echo zakte de grond onder mijn voeten vandaan. En dan… Dat gevoel vergeet ik nooit meer. Een complete roes. Je gaat weer zitten op de stoel en de gynaecoloog begint tegen je te praten. Ze zegt wel tien keer dat het haar spijt. Wat de vervolgstappen zijn. Ik voel me alsof ik onder water zit en ergens in de verte gemompel van de gynaecoloog hoor. Het dringt niet tot me door, tot ze het woord ‘bevallen’ zegt. Ohja! Ik moet nog bevallen! Ik moet mijn mooie meisje nog op deze wereld zetten. Maar hoe kan ik bevallen van de dood? Er wordt direct nog een vruchtwaterpunctie gedaan voor verder onderzoek. We krijgen het advies onze familie te bellen. En een begrafenisondernemer… Ik moet ineens over dingen nadenken waar ik nooit eerder over nagedacht heb. Nog maar net weet ik dat ze overleden is. Ze zit nog warm in mijn buik en ik moet al gaan bedenken welke liedjes ik op haar uitvaart wil. Mijn ouders bellen vond ik het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. De woorden “mam, de baby is dood” lieten me pas beseffen wat er daadwerkelijk aan de hand was en ik barstte in tranen uit. Om vervolgens weer terug in mijn roes te gaan die daarna dagenlang heeft geduurd. We gingen naar huis, belden vrienden en andere familieleden. Belden een fotografe en gingen naar bed…
‘s Ochtends werd ik om 7 uur wakker met rugpijn. Ik nam een douche en bedacht me hoe enorm zwaar mijn buik aanvoelde. Hij was letterlijk gaan hangen, alsof nu ook mijn lichaam besefte dat ons meisje niet meer in leven was. Maar de rugpijn bleef en werd scherper en ik had het al door; de bevalling was begonnen! Dus direct aankleden en naar het ziekenhuis. Daar aangekomen bleek ik op 3 centimeter ontsluiting te zitten. Net als bij mijn oudste dochter kwam ik in een weeënstorm terecht. Al snel zat ik op 5 centimeter en trok ik het niet meer. Door alle stress was ik nu gewoonweg al op. Ik zou een ruggenprik krijgen zodat ik even bij kon komen. Toen deze eenmaal gezet werd bleek ik al op 9 centimeter te zitten. Officieel was ik al te ver voor de ruggenprik, maar ik kreeg hem alsnog. Al was het maar om mij wat mentale verlichting te geven. Snel daarna had ik volledige ontsluiting, maar ondanks dat, kon ik nog niet gaan persen. Waar een levend kindje mee beweegt tijdens de bevalling, doet een dood kindje dit niet en moest ik dus wachten op de zwaartekracht. Na een uur zat haar hoofdje echt helemaal tegen het randje aan en mocht ik gaan persen. Binnen minuten werd ze geboren.
7 November 2014 om 13:35 uur. Onze prachtige tweede dochter Delilah Sierra. Zes pond zwaar, 50 centimeter lang en alles erop en eraan. Even was het alsof ze leefde. Ze was warm en werd op mijn blote borst gelegd. Met haar armpje om mijn buik alsof ze me beet hield. Ze was zo mooi. Zo af. Zo perfect. Op één ding na…ze leefde niet.
Meteen na de geboorte was te zien waardoor ons meisje niet meer leefde; een dikke strakke knoop in de navelstreng. Ons mooie meisje is overleden door zoiets nutteloos. Ik wilde vloeken. Ik wilde huilen. Maar ik bleef in mijn roes en kon alleen maar dromerig naar mijn dochter kijken. En zo bleven we ruim een uur samen liggen. Mijn ene hand om haar kleine klamme billetjes, de andere op haar lijfje. Mijn man knipte de navelstreng door terwijl hij zijn tranen wegveegde. Bij hem kwam alles er nu uit. Verslagenheid, woede, intens verdriet. Hij was zo kapot, dat het hem niet lukte om ons meisje te wassen en aan te kleden. Dus deed de zuster dit voor ons. Met veel liefde en zorgzaamheid deed ze een luier bij haar om. De enige die ze ooit om zou krijgen. Deed ze haar kleertjes bij haar aan. De enige die ze ooit aan zou krijgen. Delilah werd in mijn armen gelegd en op dat moment kwam de fotografe, onze familie en onze oudste dochter de kamer binnen. En wat vond ze haar mooi! Niks engs of spannends. Gewoon haar zusje waar ze al die maanden al op aan het wachten was. Ze besefte wel meteen dat haar zusje anders was. “Zusje slaapt en wordt nooit meer wakker he?”. Dat klopt lieverd. En zo hebben we de rest van de middag bij elkaar gezeten. Even bijna zoals het had moeten zijn. Als gezin van vier… De dagen erna waren hectisch, mooi, intens verdrietig en alles tegelijk. Ik was een net bevallen kraamvrouw die amper kon lopen of zitten. We moesten heel veel regelen voor de uitvaart. En in de tussentijd probeerden we zo veel mogelijk van Delilah te genieten. Ze lag bij ons thuis opgebaard in haar eigen kamertje. Ik heb haar bewonderd, gekust, haar wangetjes gestreeld, kleertjes netjes gedaan, samen met haar zus toegezongen. Maar ook gevloekt dat ze van ons weg was gegaan. Duizendmaal excuses gemaakt dat ik haar niet kon beschermen. Hard huilend heb ik mijn hoofd op haar borst gelegd, wanhopig zoekend naar haar hartslag. Het waren de moeilijkste dagen uit mijn leven maar ik had ze nooit willen missen. Want toen was ze er. Niet zoals had gemoeten. Maar ze was er en ik kon haar aanraken. Het is nu 4.5 jaar geleden en inmiddels hebben we nog twee prachtige kinderen erbij gekregen. Maar ik verlang nog steeds naar die dagen. Ik zou haar zo graag nog één keer willen knuffelen. Ze was zo dichtbij, maar ging zo ver weg…
DAISY
