Ik ben 39 weken en 6 dagen zwanger. In de ochtend lunch ik nog gezellig met een vriendinnetje. Dit zal echt de laatste keer zijn dat we elkaar zien zonder baby en met dikke buik. Een vrouw op het terras vraagt me nog wanneer de baby komt. ‘Nou morgen, hoop ik!’. We gaan naar huis nemen afscheid en ik maak die dag mijn wekelijkse buikfoto’s. Normaal doe ik dat op zondag maar stel je nou eens voor dat ons meisje er dan al is. Die dag telde ik al weken af dus het zou toch wel nog even kunnen duren. Na het bewerken van de foto’s doe ik nog even een dutje. Wel heb ik wat last van mijn buik maar niets bijzonders. Mijn man belt me einde middag vanuit zijn werk dat hij naar huis komt en vraagt hoe het gaat. Ik gaf aan dat ik wat buikpijn had maar verder niets. Mijn man komt naar huis en neemt een broodje mee. Rond 19.00 uur krijg ik toch met regelmaat wat meer krampen en zet voor de zekerheid de weeëntimer aan. Dit heb ik niet meteen gezegd tegen mijn man omdat ik het zelf ook niet wist. Daaruit bleek dat het toch wel beginnende weeën waren. Het gekke is, maanden, weken en dagen ben je bezig met hoe de bevalling begint (ik tenminste), maar als het dan zo ver is, is het ineens echt. Dat is heel gek. Na een uurtje kwamen de weeën toch wel met regelmaat en hebben we de verloskundige gebeld. Die gaf aan dat er zeker iets aan de hand is. Als het sneller achter elkaar komt moeten we weer bellen. Krap een uur later merk ik dat ze toch wel al sneller komen en besluit ik toch te bellen. De verloskundige heeft haar dienst overgedragen aan een andere en die gaf aan wel even te komen. Vervolgens belt ze dat ze aan het verkeerde adres staat. We waren pas verhuisd dus het nieuwe adres stond niet goed vermeld. Oeps… De vrouw die open deed is zelf drie maanden geleden bevallen. We hadden haar maar even geappt dat ze het tegen anderen even stil moest houden.
De verloskundige was binnen en we gingen al snel bekijken hoe het er voor stond. Uit vele verhalen wist ik dat het lang kon duren dus ik stelde me nergens op in. Na inwendig onderzoek bleek ik op 4 centimeter te zitten. Dat was een fijn bericht! Al bijna op de helft en ik heb er tot nu toe weinig last van gehad. Niet wetende dat het nog 1000 keer erger wordt, maar lang leven de onwetendheid. Omdat ik in het ziekenhuis wilde bevallen konden we meteen gaan. Ondertussen belden we mijn moeder en schoonmoeder op om ze op de hoogte te brengen, maar dat ze vanzelf wel hoorden als de baby er was. Ik merkte dat de weeën wat heftiger kwamen maar nog te doen. Bij het ziekenhuis aangekomen was er totale rust. Het was zaterdagavond 21.00 uur, dus alles was dicht en er waren weinig mensen. Dat is voor een barende vrouw wel erg fijn. Geen mensen die je aanstaren of iets dergelijks. Bij de ingang pakte de verloskundige een rolstoel. Ik denk dat ik haar half uitgelachen heb. Je denkt toch niet dat ik in een rolstoel ga zitten. Ik kan prima lopen. Ze gaf aan dat het wellicht fijn is als we die hebben als we naar huis zouden gaan. Ik was in de veronderstelling dat ik wel lopend het ziekenhuis uit zou gaan, sure… Daar kom ik nog wel op terug. In de lift gaat mijn telefoon nog over. Het is mijn schoonmoeder. Dit was gek want we hadden duidelijk aangegeven niet gebeld te willen worden. Ik was licht geïrriteerd. Achteraf liep mijn schoonmoeder als een kip zonder kop door het huis en belde me door alle opwinding per ongeluk. Arme vrouw, ook nog haar eerste kleinkind.
We installeerden ons in de kamer. Allemaal prima. De weeën waren nog te handelen en ik appte een vriendin. Die niet wist dat de bevalling was gestart. Rond 23.30 uur kreeg ik weer een onderzoek. Dat ze dit doen tijdens een wee was mijn niet bekend. Ik dacht ze voelt even snel en is klaar. Helaas wacht ze op een wee, of twee en kan dan pas beoordelen. Niet heel prettig. Ik zat op 4 a 5 centimeter. Dat was na een snelle start wel een domper. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken. Dan zou het wat sneller gaan. “Kom maar op”, dacht ik. Direct na het breken van de vliezen kwam er paniek! De weeën werden direct wel 10 keer heviger. Iets wat mijn lijf en geest even niet aan kon. Die had ik niet zien aankomen en ik had echt andere mensen nodig om me rustig te houden. Uiteindelijk lukte dat enigszins. Maar jeetje wat een pijn. Ik heb nog geroepen dat ik niet snap waarom mensen dit vrijwillig doen. En gedacht dat dit mijn laatste kind zou zijn, nooit meer. Iets wat elke vrouw denkt, denk ik. Ik had mijn ademhaling onder controle en was rustig. Als ik me op mezelf concentreerde lukt het me om de weeën op te vangen, maar ik heb wat gevloekt in mezelf. Quote van de dag: ‘Slaapt ze nou ?’ Mijn man vroeg aan de verloskundige of ik sliep. “Nou”, zei de verloskundige, “ik denk niet dat ze slaapt, haha.” Grapjas, blijkbaar lag ik zo stil dat het zo leek. Alles behalve waar. Ook een dingetje wat ik niet wist. Ik dacht dat als je vliezen zijn gebroken dat al het vruchtwater er uit gaat, en klaar. Je lichaam blijft vruchtwater aan maken dus bij elke wee kwam er steeds weer wat mee. Je ligt dus ook nog lekker met je blote kont in de nattigheid. Gelukkig verschoonde ze dit regelmatig. Rond 01.00 uur zat ik op 7 centimeter, dus er zat schot in! Ik ben de hele bevalling niet uit het bed geweest, alleen om te plassen. Wat overigens echt zwaar was. Uit bed met weeën, zwaartekracht en pijn.
Ook kreeg ik voldoende water aangezien ik veel dorst had en mijn mond totaal was uitgedroogd van het puffen. Op foto’s is te zien hoe de vellen aan mijn lippen hingen, volgende keer toch maar vaseline smeren. Tijdens de hele bevalling en weeën was Valerie ontzettend beweeglijk, wat erg pijnlijk was. Ook had ze een aantal keren de hik. Na 1,5 uur (rond 1 uur) was het weer eindelijk tijd om te kijken hoe ver ik was. Het breken van de vliezen had zijn werk gedaan, 7-8 centimeter. Het einde was in zicht. Het was nu bijna zover. Na een uur of anderhalf werd er weer gekeken en had ik 9 centimeter. Yes, nog 1 centimeter. Het bleek dat mijn blaas vol zat. Ondertussen kreeg ik ook persweeën, maar die moest ik nog weg puffen. Ik vergelijk persdrang alsof je moet overgeven maar de druk naar beneden wordt gezet in plaats van naar boven. Dat gevoel wat je lichaam geeft is niet tegen te houden. Wat een geweld is dat. Omdat mijn blaas vol was stelde mijn verloskundige voor om te gaan plassen. Dan zou ik als het goed is volledige ontsluiting krijgen. Nou succes… Ga maar eens met 9 centimeter en persdrang uit bed om naar de wc te gaan. Dat lukte dus niet dus besloot ze om een katheter in te brengen. Dat heeft ze zo netjes en voorzichtig gedaan dat ik er niets van voelde! Wel is het niet te doen om persweeën op dat moment weg te puffen. Echt vreselijk. Maar goed, 10 centimeter! Nu kon het beginnen. Ik mocht af en toe een beetje mee persen. In het begin was dit even lastig want hoe doe je dat. Het bleek al snel dat de Valerie het allemaal niet zo fijn vond. De harttonen daalden. Ik moest op mijn linkerzijde gaan liggen en ik mocht niet mee persen. Meepuffen was de enige optie. Niet fijn kan ik je zeggen. Uiteindelijk is er voor gekozen om de verloskundige van het ziekenhuis er bij te roepen. Ik kreeg een CTG-band en de baby kreeg plakkers op haar hoofd. Daarop was te zien dat het niet te lang meer moest duren. Ik mocht meepersen en ik voelde het hoofd al zakken, maar ze was er nog niet. De verloskundige van het ziekenhuis gaf me duidelijke instructies hoe ik mijn benen vast moest houden. Auw nee, dat doet zeer. Maar het ging nog steeds niet goed. Ik hoorde haar zeggen: ‘Ik ga je even verdoven, we gaan plaats maken’. “Huh wat? Ga je me inknippen dan?”, vroeg ik nog. Waarop ze zei: “Ja ik wilde het iets vriendelijker zeggen schat, maar ja, we gaan je inknippen.” Hmm Slik… Ze zette de knip zodat Valerie er snel uit zou komen. Waar ik overigens niets van gevoeld heb! De gynaecoloog keek al om de hoek of het goed ging. Maar ik had geen keuze en dat liet ze me ook weten. Benen goed vastpakken en mee persen zo hard je kan. Na de knip heb ik een paar keer geperst. Daarna zei ze: “Bij de volgende wee is jullie meisje er”. Volgende wee? Nu! Ik heb er niet opgewacht en heb zo hard geperst totdat er ineens een warm glibberig meisje op mijn buik lag. Wat een ontlading en wat een bijzonder moment was dat. Ik was direct alle heftige pijn kwijt en moest echt op adem komen. Met ons meisje ging alles goed en ook met mij ging het goed. In totaal heb ik maar 38 minuten persweeën gehad waarvan ik in totaal maar vijf keer echt heb geperst. Dat is dus helemaal niet lang en veel achteraf. Ik kijk terug op een hele goede bevalling en over drie maanden komt nummer twee. Hopelijk gaat deze net zo voorspoedig. Valerie is geboren om 7 mei 2017 op de uitgerekende datum. Ze was 54 centimeter en 3775 gram. Na een aantal uren gaf ik trouwens al aan dat ik het zo weer zou doen, mooie moedernatuur he!
LOES
