Ik ben op 8 oktober bevallen van ons prachtig zoontje Pim. We stellen het goed nu, maar de laatste weken van de zwangerschap en de bevalling zijn anders verlopen dan verwacht.
Ik heb een voorspoedige zwangerschap gehad, ik was niet altijd even graag zwanger, maar alles liep vlot en de baby groeide goed. Ik zou dan ook tot het einde van mijn zwangerschap werken. Ik keek er naar uit om op een zo natuurlijk mogelijke wijze te bevallen. Ik volgde samen met mijn man workshops en infosessies rondom bevallen, ik was vastberaden om zelf de weeën op te vangen. Ik had een hemelse schrik voor een epidurale, ik masseerde mijn perineum in de hoop zo een knip of scheuren te kunnen voorkomen… Haha. Ik was uitgerekend voor eind oktober, begin oktober begon ik last te krijgen van jeuk: jeuk op mijn buik, en wat vooral gek was, ook jeuk op mijn voetzolen en handpalmen. Op aanraden van mijn man (ik dacht dat het erbij hoorde) belde ik op woensdag toch maar naar de gynaecoloog. Mijn eigen gynaecoloog was er niet, maar ik moest onmiddellijk naar haar collega komen om aan de monitor te gaan liggen. Alles bleek in orde met de baby maar de dokter vermoedde zwangerschapscholestase dus moest ik onmiddellijk bloed gaan laten prikken. Donderdag waren de resultaten er, maar ik had een belangrijke dag op het werk en kon niet bellen. Mijn man belde dus naar het ziekenhuis voor de resultaten. Donderdagvoormiddag kreeg ik van hem een sms met de boodschap dat de resultaten niet goed waren, dat ik terug aan de monitor moest zodra ik weg kon van mijn werk en waarschijnlijk zondagavond ingeleid moest worden! Dat was echt surreëel. Ik ben snel naar huis gefietst om in het ziekenhuis terug aan de monitor te gaan, echo te laten maken en een bloedonderzoek…
Ik had dus effectief zwangerschapscholestase. Dat betekent dat je lever galzouten niet meer afbreekt en dit uit zich in jeuk. Als de baby langer dan 38 weken in de buik blijft zitten, kan dit op het hartje van de baby slaan en kan er plots overlijden optreden. Heel ernstig dus, en ik had totaal geen idee van het fenomeen en de gevolgen. Ik was 36,5 weken zwanger toen de jeuk begon. Uiteindelijk beslisten ze me in te leiden op 36 weken en 5 dagen. Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om me zorgen te maken, na die ziekenhuisbezoeken zijn we nog doopsuiker gaan kopen, hebben we hier thuis de verzorgingstafel en cosleeper nog in elkaar gezet. De laatste dingen in orde gemaakt dus. Dat was een heel raar weekend. We hadden tegen niemand gezegd dat ik zondag ging bevallen. Zondagmiddag zijn we nog gezellig met de familie gaan brunchen. We vertrokken dus zondagavond (een halve week na die eerste jeuk en onderzoeken!) naar het ziekenhuis met ons koffertje om de baby te gaan halen. Heel gek en dus absoluut niet zoals gepland of verwacht. In het ziekenhuis, rond 20u, begroetten ze ons aan het onthaal met: ‘Oh een inleiding? Dat is niet leuk maar wel goed want je krijgt een epidurale!’. Ik was nog naïef en onwetend over wat me te wachten stond en hoopte ook met die inleiding de natuur zijn gang te kunnen laten gaan.
Het was heel druk op de verloskamer, veel inleidingen. Maar ik heb, nadat ik 101 vragen gesteld had, wel een goede uitleg gekregen over wat er zou gebeuren. Maar mijn lichaam wist nog niet dat het moest bevallen en ook de baby zat er nog lekker goed, dus het proces moest ineens vrij ‘agressief’ op gang komen. Er werd rond 23u een ballonnetje met gel ingebracht, waardoor ik binnen de 10 minuten, om de minuut een wee had. Van niks naar alles dus. Ik moest aan de monitor liggen om de hartslag van de baby goed in de gaten te houden, dus ik kon de weeën niet al wandelend opvangen. Tot daar de oefeningen van de prenatale kine. Mijn man heeft me twee uur non-stop gemasseerd op mijn rug, alleen zo was het vol te houden. Ondertussen wist ik van de vroedvrouwen dat een bevalling met inleiding amper te doen is zonder epidurale en dat we vertrokken waren voor een lange rit. In de hoop die zondagnacht nog wat te kunnen rusten, koos ik dan toch maar voor een epidurale. Die spuit viel trouwens veel meer mee dan ik had verwacht. Uiteindelijk heb ik die nacht en dag moeten toegeven op alles wat ik op voorhand voor ogen had in mijn geboorteplan: ik ben volgespoten met medicatie, en nog extra medicatie om de weeën heviger te laten komen, ik kon niet meer zelf plassen door de epidurale dus moest ik vragen om de po en een sonde, maar van de schaamte die ik dacht te hebben, bleef niet veel over toen ik er lag. De ontsluiting ging zo traag dat er gevreesd werd voor een spoedkeizersnede, dit na al zo’n 12 uur afzien. De hartslag van de baby viel af en toe weg en moest inwendig gemeten worden (wat een permanent littekentje op zijn hoofdje opleverde). Uiteindelijk mocht ik dan toch persen en vaginaal bevallen, want ik had op een halfuur nog 5 centimeter ontsluiting extra gekregen. Omwille van die hartslag moest het wel heel snel gaan en ben ik geknipt en is de zuignap gebruikt. Ook dingen die ik liever niet had gehad. Maar eens je daar ligt, laat je alles varen, laat je alles gebeuren en over je komen en is er van schaamte geen sprake meer. Zolang de baby maar gezond is! Uiteindelijk is de baby dan geboren om 14.18u op maandag. Helemaal gezond en goedgekeurd gelukkig! Nadien was het nog wat zoeken met de borstvoeding, hij was te zwak om er zelf om te vragen. Maar na 1,5-2 weken, ging de voeding beter en nam zijn gewicht weer toe. Ik heb me goed geïnformeerd, veel gelezen en opgezocht en toch voelde ik me allesbehalve geïnformeerd en voorbereid toen ik een inleiding moest. Dat komt heel weinig aan bod in lectuur en workshops. Iedereen hoopt het natuurlijk te vermijden, maar ik had er toch graag iets meer over geweten. Bij een volgende zwangerschap is de kans heel groot dat ik weer die zwangerschapscholestase krijg en dat ik terug met een inleiding zal moeten bevallen. De enige troost die ik dan heb, is dat ik nu weet wat ik kan verwachten. Ik zal dus waarschijnlijk geen natuurlijke bevalling meemaken en ik vind het wel jammer, maar ik ben al lang blij dat onze schattige baby helemaal gezond is en dat ik toch vaginaal kon bevallen. Ondertussen is Pim bijna 8,5 maand en doet hij het prima. Als hij nu ’s nachts ook nog eens zou doorslapen, zou mijn roze wolk compleet zijn, haha.
LEEN
Zo bizar om te lezen hoe dit verhaal op mijn zwangerschap en bevalling lijkt!! Bij mij was iets eerder vastgesteld dat t om zwangerschapscholestase ging maar dat maakte het niet minder heftig. Elke week 2 keer naar t ziekenhuis om een ctg scan te laten maken. En dan inderdaad de weet dat bij een volgende zwangerschap hetzelfde staat te gebeuren. Bedankt dat je dit verhaal wilde delen, heel herkenbaar!
Wauw wat herkenbaar. Met 36 weken vastgesteld op eigen aandringen van onderzoeken by de gynaecoloog en als uitslag dat er per direct moest worden ingeleid. 4 dagen lang voorweeën in het ziekenhuis en op dag 5 was ik kapot. Uiteindelijk op de 5e dag met veel pijn en moeite natuurlijk bevallen dmv epiduraal. Maar alle die dagen wringen hadden zijn neerslag op de start van ons zoontje. Eind goed al goed, maar dit risico van de zwangerschap wordt on Nederland nog te weinig belicht. Bedankt voor je verhaal.