Er volgde geen placenta maar een tweede dochter

Ik neem je terug naar 18 juni in het jaar ‘91. Haar bevalling in het ziekenhuis begint. Op het moment dat mijn oudste dochter wordt geboren denk ik aan deze bijzondere vrouw die net als ik zojuist haar baby op de wereld zette. “Een ontlading volgt, ze is er!”. Zo moet zij zich ook hebben gevoeld. Ze is er! Wauw. Maar dan neemt de bevalling een bizarre wending aan voor haar. Terwijl ze perst voor de placenta met een laatste wee hoort ze opnieuw een baby huilen. Haar wereld staat stil. Twee baby’s?!

Bijzondere geboorte

In juni speelt dit bizarre verhaal van deze bijzondere geboorte extra vaak door mijn hoofd. Het bleek de geboorte van mij en mijn tweelingzusje. Mijn moeder vervulde de hoofdrol van deze realiteit die soms nog steeds meer lijkt weg te hebben van een film. Met een liefdevolle echtgenoot, een peuterzoon van twee jaar en een kindje in haar buik maken ze zich hoogzwanger klaar voor een nieuwe fase. Ze richt de kamer in, zet eenwiegje klaar en maakt zich op voor wat komen gaat. Haar baby zou wat aan de grote kant zijn en ze word dan ook nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer zwangerschapsvergiftiging dreigt wordt ze ingeleid. Die middag gaat het gebeuren en diezelfde middag krijgt plots een heel bizarre wending… 

Ongeloofwaardig

Na de geboorte van haar kleine dochter is de ontlading groot, ze perst opnieuw maar tot grote verbazing is het 9 minuten later geen placenta dat tevoorschijn komt, maar een tweede dochter. Terwijl mijn vader deze gebeurtenis vol ongeloof maar enthousiast begroet met een luid: “Twee dochters!!” Is het voor mijn moeder een langere weg van verwerking. Haar grote baby, bleken twee kleine babymeisjes. De grote wieg werd een gezamenlijk nestje waar we de eerste tijd samen prima in konden liggen. Het geboortekaartje werd aangepast, mijn naam verzonnen en het nieuws dat zonder social media nog minder snel ging, werd vol ongeloof ontvangen! “Het is niet waar?! Twee dochters?!”

Wat een verhaal

Die moeder bleek een waanzinnige doorzetter. Ze stond 24 uur per dag klaar voor haar drie kleine kinderen. Ik herinner me een jeugd met niets tekort en liefde in overvloed. Ik herinner me van haar geen zwarte wallen of klaagzang die er heus wel moet zijn geweest. Wel de oneindige knuffels, de ongeruste blikken en de vele lieve woorden. Ik besef me nu ik zelf moeder ben geworden dat dat moment op die bewuste 18 juni ongelooflijk bizar moet zijn geweest. Niet één maar twee. 

Mijn bevallingsverhaal 

Ik herinner me de woorden nog goed bij mijn eerste eigen bevalling: “Nog een keer rustig persen, dan komt ook de placenta..”. Stil en verwonderd dacht ik op dat moment stiekem aan haar. Aan het verrassingsbezoek dat ik bracht met mijn komst in alle onwetendheid zonder echo’s of speciale prenatale zorg. Enigszins gelukzalig bekeek ik op dat moment de placenta terwijl ik stilletjes dacht: ”Het zou je gebeuren.. Het gebeurde haar.” Ik glimlachte. 

Een ode aan mama

Lieve mama, bedankt voor alles wat je hebt betekend en nog altijd bent! Voor de ongelooflijke start en de tropenjaren. Voor de dagen waarop je niet wist hoe je ze door moest komen en voor de dagen die je nooit had willen missen. Voor de glimlach en de tranen, voor je knuffels en de oneindige zorg. Lieve mama, je bent goud. Dat was je toen en ben je vandaag nog steeds.

WILMA (klik HIER voor haar insta)