Stel je even voor… Op pad met de kleine, met de trein, je beste vriendin met ook haar peuter, in een bomvolle stad, met 26 graden… Wat bezielde me?
Het begon al gelijk in de ochtend dat mijn vriendin en ik alle twee bij een andere halte stonden. Even ontstond er paniek, want we wilden in dezelfde coupe zitten, elkaar helpen met de buggy’s en sowieso samen de reis afleggen. In de trein (waar we stonden met drie kinderwagens en alles en iedereen blokkeerden) konden we de meiden goed vermaken, insmeren en drinken geven. Bij Amsterdam gingen wij er uit en stonden wij met zijn tweetjes twee buggy’s uit de trein te laden. NIEMAND, maar ook werkelijk niemand bood aan om ons te helpen, maar alle mensen waren aan het mopperen dat ze eruit of er langs wilden. Uit de trein was het al bloedjeheet en was de lift kapot naar beneden. Dus hup, een pokkeneind lopen naar de volgende lift waar we wederom moesten wachten omdat mensen te lui zijn om een roltrap te pakken. Op het station moesten we naar de wc en de meiden verschonen. Echt super zo’n familiekamer waar je ze kunt verschonen, maar het is wel enorm jammer dat je met je kinderwagen niet naar de dameswc kan, dus we gingen om de beurt naar de wc. Leuk als je een keer alleen op pad gaat.
Eenmaal op pad gingen we winkels in en uit en kochten we veel lekkers. De dames werden het een beetje zat dus begonnen ze af en toe te mopperen. De liften waren wel een feestje met de spiegels! Nog een poepbroek tussendoor in een kleedkamer verschonen, nog een ijsje, met zweet op onze voorhoofd gingen we steeds verder de stad in. Het werd heter en heter en al die toeristen die alleen maar in de weg liepen (dat is mijn mening), bah. Een paar winkels waar we heen wilden hadden geen lift of een aantal traptreden en dat is niet lekker als je met twee volle buggy’s op pad bent, gingen we ook di-rect weg. Day kon maar niet in slaap komen en ze was nog goed vrolijk. Haar vriendinnetje had het opgegeven en lag heerlijk te pitten. Uiteindelijk is Day echt heel de dag wakker gebleven en bleef nog vrolijk! Jihaaaa! Rond drie uur was het echt, echt, echt heel druk, precies zoals het was toen ik hier nog op school zat. We gingen richting de trein en daar begon alle ellende weer.
Eerst door de poortjes waar mensen in tegengestelde richting nog net voor je neus voordringen bij een invalide of kinderwagenpoortje, en begrijp me niet verkeerd als je niemand ziet aankomen, doe dan vooral je ding … Maar niet als je twee freaking kinderwagens voor je neus ziet die met de mama’s proberen in te checken! En dit gebeurde wel drie keer bij één poortje! We hadden nog acht minuten voor de trein vertrok en we moesten alleen de lift nog in en de trein in, dit moesten we toch wel halen? Toch!? Laten we even allereerst de handelingen tellen.
- BUITEN DIENST, klotelift!
- Weer door die poortjes!
- Weer mensen die voordrongen door precies dat klotepoortje!
- Lopend naar het andere deel van het station.
- Weer door die ellendige poortjes.
- Weer mensen die voordrongen door precies dat klotepoortje!
- Lift in.
- Lift uit. Even hardop schelden hoeveel asociale mensen er op de wereld zijn (dit tel ik niet als apart handeling, wat eigenlijk wel zou moeten want ik neem daar goed te tijd voor).
- Rennen. Hard. Rennen.
Honderd graden, geheel doorbakken waren we uiteindelijk in de trein. Gelukt! Onvoorstelbaar 9 handelingen in 8 minuten. Toen kwam ik aan in Hoorn, daar stak ik uiteindelijk over op de weg, want er stond een auto stil. De bestuurder was zeker even haar verstand verloren door de warmte, maargoed ik was bijna over, ging die onnozele vrouw opeens gas geven. Ik kreeg natuurlijk de schuld. “Waarom ik mijn kinderwagen voor de auto gooi?!” Ik kon mezelf eigenlijk niet inhouden maar door de warmte wilde ik door en karma zijn ding laten doen. “Wach maar, griezel”.
WAAROM MOEST IK OOK AL WEER PER SE NAAR AMSTERDAM? Wat bezielde me? Ik heb het echt ontzettend leuk gehad maar of het gedoe het waard was? NEE! Ik wacht wel tot ze ietsje groter is, of het weer minder warm is , of er minder toerisme is. Of als de wereld misschien minder asociaal is. Day kan niet zo goed tegen al die prikkels dus bedank ik voortaan! Mensen, zullen we afspreken om anderen wat meer voor te laten, of dat je vraagt of je iemsnd kunt helpen, met meetillen of iets anders. Daar zou je iemands dag mee kunnen maken! Voelt als een winnend lot van de loterij, echt!
DESI (klik hier voor haar Instagram)
