Laat ik beginnen met mijn zwangerschap. 13 Weken zwanger en met een beroerte in het ziekenhuis liggen is angstig, maar alles is goed gekomen. Met 25 weken aangereden door een auto. Met 26 weken getrouwd en met 34 weken begon mijn bevalling. “Help nee, niet nu al!” Het kindje mocht komen, dus er werd niks gedaan. De weeën zakten gelukkig af. “Pffff fijn, blijf nog maar even veilig in mama haar buik.” Daar liep ik dan rond met 2 centimeter ontsluiting, de woorden ‘rustig aan doen’ heb ik dan ook vaak gehoord.
Begin november zitten wij gezellig op de verjaardag van mijn schoonvader. Het begint weer te rommelen, druk maak ik me niet meer, het zullen wel weer de oefenweeen zijn. In de nacht wordt het toch wat pijnlijker en sneller op elkaar, even de verloskundige bellen dan maar. Niet veel later was ze er en ja, ik zit op 3 centimeter ontsluiting! Het zal dan nu echt gaan beginnen, met 37 weken! De weeën nemen weer af, maar ik ben er nu wel een beetje klaar mee. Hierdoor besluit de verloskundige samen met mij naar het ziekenhuis te gaan. Daar heb ik inmiddels 4 centimeter ontsluiting. Yes, er zit weer vooruitgang in. Een uurtje later zit ik op 5 centimeter. Als het zo door gaat, ben ik blij. Het was op zich goed te doen. De grootste motivatie is de vooruitgang waardoor ik het beter kan dragen. Bij 5 centimeter blijft het hangen, dus worden mijn vliezen gebroken. Wat een gek en raar gevoel. Niet veel later krijg ik een weeënstorm. Er wordt opnieuw onderzoek gedaan, want ze zien dat ik persdrang heb. Het verlossende woord: “Mevrouw, bij de volgende wee mag u mee persen. U heeft volledige ontsluiting!” Ik huil van blijdschap. Ik kan het op eigen kracht en heb straks mijn zoontje in mijn armen. De minuten tikken voorbij en zo ook de persweeën. Mega, wat is dit afzien… Na driekwartier nogmaals even checken. En dan de schok. “Sorry mevrouw, ik heb een foutje gemaakt. U zit pas op 6 centimeter.” FOUTJE….? Dat is 4 centimeter verschil. Wat een enorme teleurstelling, zeg. Ik ben vanaf toen in een bubbel gaan zitten. Ik was zo boos, moe en verdrietig. Ik kon niet meer. Niemand was meer leuk (behalve mijn partner, daar ben ik bijzonder lief tegen gebleven). Jemig, ik kan de weeën niet meer gewoon wegpuffen, het lijken toch echt persweeën. Ik besluit voor een ruggenprik te gaan. Wat een verademing. Ik kan de anesthesist wel zoenen. Ik kan adem halen zonder pijn…..
Zelfs even wat eten en rusten. Mijn weeën zakken weg en ik ga aan de wee-opwekkers. Om 18:45 horen we allemaal piepjes en staat de kamer vol artsen. Het gaat mis met de kleine. Er heerst een lichte paniek. “Mevrouw als wij het zeggen moet je persen, want je heb volledige ontsluiting!” Nu weer wel, geloven doe ik het niet, maar ik doe wat ze vragen. Helaas daalt de hartslag van ons zoontje steeds bij een wee. Om 18:15 zeggen ze dan ook: “Mevrouw, het wordt een spoedkeizersnee als het binnen 5 minuten niet lukt.” Een vacuümpomp, drie gynaecoloog en twee co-assistentes, veel geduw en getrek later, moet ik lachen. Al die energie en ik voel echt 0,0% van dit alles. Ik zie het al gebeuren een spoedkeizersnee, dat wil ik echt niet. Daar is plotseling het huiltje van onze zoon, daar is hij dan: onze mini.
ANOUK
