Mijn naam is Mirjam Hart en ik ben moeder van de drie allerleukste kinderen: Noah van 13, Eli van 4 en Filou wordt eind juni 2. Met drie bevallingen achter de rug kan ik met zekerheid stellen: geen bevalling is hetzelfde en je weet nooit hoe het zal lopen. De geboorte van onze dochter had ik dan ook wel iets anders voor me gezien…
Noah werd de dag voor de uitgerekende datum in een sneltreinvaart geboren. “Een bevalling uit de boekjes”, zei de verloskundige. Net zoals mijn hele zwangerschap eigenlijk. Het ging inderdaad heel soepel en het was het allermooiste wat ik ooit had meegemaakt. Bij de geboorte van Eli ging het er heel anders aan toe. Het was bijna een week na de uitgerekende datum toen ik opeens werd opgenomen in het ziekenhuis voor een te hoge bloeddruk. Na een dag en een nacht rommelen besloten ze dat het tijd was om de man ter wereld te laten komen. Ik zou de volgende ochtend om 7 uur ingeleid worden. Die nacht kwamen de weeën spontaan op gang, maar de verloskundige vond het toch beter om evengoed te beginnen met inleiden. Om half 8 begon het circus en even na 9 uur hield ik Eli in mijn armen, na een heftige bevalling met weeën die ik niet kon bijbenen en waar ik spontaan een paniekaanval van kreeg.
Bevalling van Filou
Tijdens de zwangerschap van Filou had ik enorm last van allerlei zwangerschapskwaaltjes. Ik had al vroeg in de zwangerschap pijn in mijn bekken en mijn stuitje en aan het eind van de rit was ik dus hartstikke moe. De kleine dame bleef helaas zitten waar ze zat, zelfs ruim een week na de uitgerekende datum. Ik werd tot tweemaal toe gestript, maar er gebeurde vrij weinig. Wel veel valse weeën, waar ik behoorlijk van in de war raakte. Na twee bevallingen wist ik toch wel hoe weeën aanvoelden en moest ik toch instinctief weten wanneer de bevalling begon? Niet dus. Toch dacht ik op een gegeven moment echt dat de bevalling begonnen was. We spraken met de verloskundige en een verloskundige in opleiding af bij het ziekenhuis. Omdat mijn vorige bevallingen zo snel waren gegaan, namen we geen enkel risico. Ik settelde mij in het heerlijke bed op de nieuwe kraamvleugel van het ziekenhuis en keek echt uit naar de bevalling. Maar na een paar uur gebeurde juist het tegenovergestelde: De weeën namen af! Teleurgesteld keerden we huiswaarts met een lege maxi cosi. Die nacht sliep ik als een roos en ook de volgende dag kon ik het rustig aan doen. Op wat valse weeën na bleek er niets aan de hand te zijn. De verloskundige belde zelfs op een gegeven moment wat ongerust, want ze had eigenlijk wel verwacht binnen een paar uur weer iets van mij te horen. Ik bekende dat ik daar wel op had gehoopt, want ik zat er behoorlijk doorheen. Ik was ontzettend moe en labiel en zag steeds meer op tegen de bevalling.
We besloten samen terug te gaan naar het ziekenhuis om daar de vliezen te laten breken. Wie weet was dit het laatste zetje wat onze kleine meid nodig had. En ja hoor, de vliezen waren net gebroken en ik voelde meteen hoe de weeën heviger werden. Al snel kreeg ik persdrang. Zo snel zelfs dat ik niet durfde te persen, omdat ik nog niet was overtuigd dat ik voldoende ontsluiting zou hebben. Ik vroeg aan de verloskundige in opleiding of ze voor de zekerheid nog even wilde kijken of het echt kon. Maar ik had toch al echt 10 centimeter ontsluiting en ik mocht gaan persen. Kort daarna lag ons meisje op mijn borst. Bevallen vind ik echt iets magisch. Helemaal nu ik weet dat je dus echt nooit kunt inschatten hoe het gaat lopen. Ook al waren ze alle drie niet even makkelijk, ik weet nog wel dat ik na iedere bevalling dacht: ‘Zo, dat is voor herhaling vatbaar!’ Ik zou het zo nog 10 keer doen, maar helaas vindt mijn vriend het nu welletjes. We hebben ook een prachtig gezin met drie geweldige en totaal verschillende kinderen. Dus misschien moet ik hem wel gelijk geven…
MIRJAM HART (Klik hier voor haar blogsite en hier voor haar Instagram)
