Voor mijn gevoel is ze nog steeds klein, maar ze is alweer bijna 7 (time flies!). Bijna 7,5 jaar geleden raakte ik zwanger van Noa Jesabel. Toendertijd nog samen met haar vader. Het gekke van deze ontdekking was, dat ik zonder zwangerschapstest wist dat ik zwanger was. Op 20 december 2011 wist ik het zeker, ik ben zwanger, 20 jaar, super jong en nog aan het studeren. Maar wat waren we gelukkig. Op de Grote Markt in Haarlem naast de verlichte kerstboom vertelde ik Noa’s vader ‘s avonds: ‘Het is toch wel zo, zwanger’ en op de echo zes weken later zagen we inderdaad een klein frummeltje, het hartje hoorden we voor het eerst en ik was direct verliefd. Ik voelde in een vrij korte periode mijn lichaam veranderen. Mijn borsten werden gevoeliger… En mijn bloeddruk daalde, hierdoor viel ik een aantal keer flauw, maar verder in het eerste trimester vielen de klachten mee. In het tweede trimester bereikte mijn nesteldrang vooral een hoogtepunt en zag ons huis eruit als een pagina uit VT Wonen magazine. Ik werd gek van binnen als de visite kruimels achterliet op het vloerkleed.
Tijdens één van de eerste bezoeken aan de verloskundige las ik een brochure waarin stond beschreven, dat je kind natuurlijk niet altijd keurig met zijn of haar hoofdje naar beneden hoeft te liggen. Logische dacht ik nog, want mijn broertje was ook een stuitligger en omdat hij het op het nippertje het heeft gered, had ik al bedacht als me dat overkomt, dan zou mijn voorkeur gaan voor een keizersnede. Dit idee vervaagde gedurende de zwangerschap, maar keerde in mijn derde trimester terug, want Noa lag in een spagaat. Ja serieus, want miss-lenigheid-haarzelf had zichzelf in een spagaat gewurmd. En mijn lichaamsbouw is fijntjes, dus ik voelde een hoofd bovenaan tegen mijn ribben drukken, één voet met een been ernaast en één beentje trappelend naar beneden. Al snel droeg de verloskundige mij over aan de gynaecoloog in het ziekenhuis, nadat de draaipoging mislukte. En niet omdat Noa dit niet wilde, maar omdat bij mij totale paniek toesloeg, met een langdurende harde buik tot gevolg.
In het ziekenhuis kreeg ik als enige optie een keizersnede, vrij uniek in Nederland begreep ik later, want bij de eerste stimuleren ze 9 van de 10 keer als eerste een natuurlijke bevalling. De gynaecoloog legde mij uit dat Noa zich zo had gepositioneerd dat de kans dat ze vast kwam te zitten te groot was. Daarop kreeg ik een afspraak om op 28 augustus een geplande keizersnede uit te laten voeren. Elf dagen voor die geplande datum gingen we een avondje varen tegelijkertijd met Haarlem Jazz. Het was een zwoele zomeravond. We zaten met vrienden op een boot. Ik voelde me goed en had diezelfde middag mijn stage geregeld voor het derde jaar van mijn opleiding. Rond 0:00 uur vond ik het mooi geweest. Ik werd varend naar huis gebracht, het laatste stukje legde ik waggelend naar huis af en de vader van Noa wenste ik nog een fijne avond… Als ik wist wat mij vijf uur later te wachten stond, had ik hem direct van die boot afgesleurd… Haha.
Bij thuiskomst merkte ik dat ik last had van mijn rug, een soort krampachtig gevoel… En ik dacht nog met mijn nuchtere hoofd, dat is ook niet zo gek als je een paar uur achter elkaar hoogzwanger op een boot hebt gezeten. Ik douchte en ging slapen. Tussen 4-5 uur ‘s ochtends werd ik wakker met menstruatiekrampjes, ik vertrouwde dit niet. Maar ja de aanstaande vader was nog tot de laatste uurtjes aan het feesten op Haarlem Jazz. Snel belde ik hem op zijn mobiel, waarvan de batterij leeg bleek te zijn, dan zijn zakelijke telefoon dacht ik…’’He!’’, dacht ik, ‘’die gaat over gelukkig…‘’ Totdat ik de ringtone in onze keuken hoorde. ‘’Shit! En nu?’’ Ik belde zijn zus. Ook voicemail. Op het punt dat ik in paniek begon te raken, hoorde ik de voordeur opengaan. Hij iets te veel gefeest en duidelijk toe aan slaap, was direct klaarwakker nadat ik zei dat ik al een tijdje niet sliep, omdat ik krampen voelde in mijn buik. Na telefonisch contact met de kraamafdeling, mochten we naar het ziekenhuis komen voor een check up. De verpleegkundige die het verhaal aannam aan de telefoon, ging zelf uit van enkel harde buiken. Maar in het ziekenhuis bleek ik al 8 centimeter ontsluiting te hebben. Na deze ontdekking werd alles met enige snelheid gereed gemaakt, de anesthesist werd opgetrommeld voor de ruggenprik en de operatiekamer werd klaargemaakt voor de komst van Noa. Op het moment dat ik naar binnen gereden werd voelde ik me vooral high van de spanning. Toch lukte het mij om te ontspannen, hoe gek ook. Het personeel was zo lief voor me. Een heel team feilloos op elkaar afgestemd. De verpleegkundige vertelde ons bij elke stap wat er gebeurde, hoever ze waren en even later dat Noa er bijna was. Haar handen roken hetzelfde als die van mijn moeder, dat kan ik me zo goed herinneren.
Noa mocht vrijwel direct bij me liggen, het gevoel wat toen door mij heen ging was echt een golf van liefde die over ons twee neerstreek. Ik huilde van geluk en rook aan haar nekje. Zo klein, zo lief en zacht… Alleen na een keizersnede moet er gehecht worden, daarom brachten ze Noa en haar vader naar mijn kamer. Tijdens het hechten mocht de arts in opleiding de hechting uitvoeren, waarop de gynaecoloog tegen hem zie: ‘Je mag nu voor het eerst de nieuwe hechting toepassen’. Ik nog versuft dacht direct: ‘Hooo ik ben geen proefkonijn. Ik lig er misschien wel zo bij, maar ik ben het niet’. Achteraf gezien niet erg, want dankzij die ‘nieuwe’ hechting van meneer-de-arts-in-opleiding kreeg ik een subtiele onderhuidse hechting zonder nietjes en kon ik vrij snel herstellen van deze toch wel grote ingreep. Na drie dagen mochten Noa en ik naar huis en daar begon mijn avontuur als jonge moeder…..
ESTHER (klik hier voor haar Instagram)
De “spagaat” lijkt mij een half onvolkomen stuitigging, en is dus een variant van de stuitligging. Beide voetjes kunnen naast het hoofd, het kindje kan in hurkzit liggen met de beentjes naast de billen of 1 voetje hoog en 1 voetje bij de billen.
Dat is niet een ligging waar je een gewone vaginale bevalling bij na kan streven, dus dat het uitzonderlijk was dat je een keizersnede kreeg is gelukkig niet zo. Bij een fijne lichaamsbouw en een stuitligging raden ze een vaginale stuitbevalling juist af, want als het niet past dan heb je een probleem.