Allereerst wil ik iedereen bedanken voor al jullie positieve reacties op mijn vorige blog. Ik krijg vaak de vraag hoe het nu gaat met mij. En dat vind ik lastig te beantwoorden. Onlangs zijn Tess haar eerste twee onder tandjes doorgekomen! Ik was trots, zo trots! Maar in plaats van blij te zijn, heb ik gehuild. De hele dag gehuild. Ik had dit moeten ‘ontdekken’, ik heb gewoon het doorkomen van mijn meisje haar eerste tandje gemist. Dat ‘gemiste’ gevoel gaat niet weg en knaagt aan me. Ik probeer zoveel mogelijk naar de kleintjes toe te gaan, maar ik vind het moeilijk. Elke keer ben ik zo blij ze eindelijk weer vast te houden, te ruiken, te knuffelen, te kussen. En tegelijkertijd weet ik dat ik daarna weer alleen naar huis ga, daardoor kan ik moeilijk echt genieten van de momenten dat we samen zijn. Waar ik probeer te genieten van de momenten die ik met ze heb, heb ik als ik bij ze ben ook continu het gevoel van ‘loslaten’. Want ik ga weer alleen naar huis. En eenmaal thuis hakt het er weer in; het besef dat ze echt weg zijn. De lege box in huis, geen speelgoed en spuugdoekjes overal, geen flesjes die ik dagelijks hoef schoon te maken. En ik mis die dingen. Die kleine dingetjes. Ik mis het geven van jullie fruithapje, jullie groentehapje, het naar bed brengen. Ik mis alles. Onlangs dat Milan er elke dag is, voelt het zo leeg in huis. Ook hij begint het nu te beseffen. Hij vraagt vaak: ‘Mama baby’s weg oma woef papa?’ En met tranen in mijn ogen antwoord ik er elke keer weer op: ‘Ja lieverd, ze zijn bij oma woef en papa’. Ik probeer zoveel mogelijk tijd met ze door te brengen, maar het is zo moeilijk, zo hard, en zo dubbel.
WORDT VERVOLGD…
DAPHNE (klik hier voor haar Instagram)
