Na jaren vechten tegen Anorexia en een depressie, waarbij mijn grootste angst was dat ik door mijn eetstoornis mijn vruchtbaarheid zou hebben verloren, wist ik dat mijn grootste droom om moeder te worden waarschijnlijk nooit zou uit komen. Eind vorig jaar leek het geluk eindelijk mijn kant op te gaan waaien… Mijn (ex)vriend en ik hadden al langere tijd de wens om een gezinnetje te stichten, maar vanwege mijn ziek zijn en de nodige struggles binnen onze relatie besloten we hier nog even mee te wachten. Toen ik eindelijk mijn eetstoornis had overwonnen en ook onze relatie al lange tijd goed zat, besloten we er voor te gaan. Wonder boven wonder bleek mijn lichaam me niet in de steek te hebben gelaten en was het binnen een maand al raak, ik was zwanger! Ik kon mijn geluk niet op, mijn droom kwam uit!
Helaas ging het in onze relatie vanaf dat moment al snel bergafwaarts. Ik had nog hoop en vertrouwen dat we het zouden redden, jemig, de hormonen deden lekker zijn werk. Deze zouden uiteindelijk weer afnemen, prima. We waren hier niet zomaar aan begonnen samen. We hadden tenslotte al meer overwonnen en straks met onze dochter erbij zou alles wel op zijn plek vallen. Echter dacht mijn ex daar anders over, hij kon het niet meer en besloot bij mij weg te gaan. Intens verdrietig was ik, dat plaatje van een gezinnetje wat ik voor ogen had viel ineens uiteen. Hoe moesten we dit nou verder gaan doen?
In eerste instantie zouden we de zwangerschap en de opvoeding alsnog gewoon samen gaan doen en ik had er dan ook vertrouwen in dat wij dit konden, maar dit sloeg helaas al vrij snel om. Alles kwam op mijn schouders terecht (de babyuitzet aanschaffen, alles in huis klaarmaken, ik voelde me enorm in de steek gelaten. Gelukkig heb ik hele lieve familie die mij bij alles heeft geholpen, maar dit was niet hoe het hoorde. Hij leek totaal niet meer met onze dochter bezig te zijn, maar eiste daarnaast wel dat ze vanaf drie maanden om het weekend bij hem zou komen. Dit baarde mij heel erg zorgen, zo’n klein hummeltje van drie maanden moet nog niet zo lang en zo vaak bij haar moeder en haar vertrouwde omgeving vandaan worden gehaald en zo veel heen en weer worden gesleept. Daarbij wil ik borstvoeding gaan geven, wat niet alleen zorgt voor voeding, maar ook troost en geborgenheid biedt. Dat kon je een baby toch niet zo lang ontnemen!? Ik werk in de kinderopvang en wist toch wel redelijk wat een baby de eerste maanden nodig heeft (en wat vooral niet) om zich goed te kunnen hechten en ontwikkelen. Tevens woonde hij ook weer thuis bij zijn ouders, waar de sfeer op zijn zachts gezegd niet opperbest was en waar oma veel dronk, daar wilde ik mijn meisje niet heen brengen. Ik heb hem duidelijk geprobeerd te maken dat hij altijd welkom was, dag en nacht, om samen voor ons kleintje te zorgen en hem de mogelijkheid te bieden ook in deze situatie goed met haar te kunnen hechten en vanuit daar rustig op te gaan bouwen naar een omgangsregeling bij hem. Maar hij zag dit anders voor zich en dreigde naar de rechter te stappen als ik hier niet mee instemde. Ik heb hierdoor maanden lang in spanning geleefd en toen hij als klap op de vuurpijl ook al een nieuwe vriendin bleek te hebben, kon ik echt wel door de grond zakken. Ik was gebroken, dit waar we samen aan begonnen waren en wat zo mooi had moeten zijn pakte ineens zo anders uit. Het leek wel een hele slechte aflevering van GTST waar ik in beland was. De droom sloeg om in een nachtmerrie…
Na maanden van strijd en onzekerheid heeft mijn ex, de vader van mijn dochter, toch ingezien dat hij onze dochter nu niet veel kan bieden en dat afstand nemen van haar verzorging en opvoeding voor nu het beste is voor alle partijen. Een enorm heftig besluit, want ik gun mijn dochter een vader, maar wel een vader die er voor haar kan en wil zijn. Hij heeft nog wel de mogelijkheid kontact met mij op te nemen en zijn dochter te komen bezoeken als hij wil weten hoe het met haar gaat, en andersom heeft zij ook altijd de mogelijkheid naar haar vader te gaan als zij dit wil. Ik hoop dan ook dat hij dit contact opzoekt en hij zijn dochter kan laten zien dat ze wél uit liefde geboren is en dat papa er nog altijd voor haar is. Het zal straks als alleenstaande ouder, zeker financiëel, niet makkelijk worden, maar ik weet dat het zo beter is en zal er ook alles aan doen het samen met mijn meisje te gaan redden.
Ik ben nu zeven maanden zwanger en de rust lijkt eindelijk teruggekeerd. Nu is het tijd om te gaan genieten van de laatste twee maanden van mijn zwangerschap, me voor te bereiden op de bevalling en een toekomst met zijn tweetjes. Mijn droom komt nog steeds uit, wellicht in een iets andere vorm dan ik me had voorgesteld en had gehoopt, maar ik word nog steeds moeder. En alles wat mijn dochter straks écht nodig heeft is liefde en die zal ik haar zoveel geven!
LOTTE
