Al een geruime tijd zijn mijn vriend en ik heel open over ons fertiliteitstraject. We merkten destijds dat we veel last hadden van de vragen en opmerkingen uit onze omgeving, zoals de dooddoener: “Zo, en wordt het bij jullie ook niet eens tijd voor wat kinderen? Jullie wilden een groot gezin toch, dan zou ik maar eens opschieten als ik jullie was.” Ergens kunnen we het anderen ook niet kwalijk nemen dat ze gelukkig zo naïef zijn om te denken dat je een kind neemt en niet krijgt (als je geluk hebt). Dat betekent hoogstwaarschijnlijk dat zij zelf dus geen vruchtbaarheidsproblemen (hebben) ervaren. Maar toch zijn deze vragen pijnlijk. Op den duur waren we zo klaar met deze vragen en opmerkingen en werd dit zo pijnlijk dat we ervoor kozen om het open te gooien. Dit vonden we in het begin erg lastig, aangezien het niet zomaar iets is. Mensen weten niet altijd goed hoe ze erop moeten reageren, waardoor het soms ook een beetje ongemakkelijk wordt. Gelukkig hebben we fijne mensen in onze omgeving die er bijna allemaal fijn op gereageerd hebben destijds. Nu ze ervan op de hoogte zijn geeft het ook de ruimte om er zo nu en dan over te kunnen praten. Al blijft dit regelmatig toch nog lastig merk ik.
Het open zijn over ons traject heeft zijn voor-, maar ook zeker nadelen. Zo is het fijn dat mensen op de hoogte zijn en hier rekening mee kunnen houden, maar is het soms ook best confronterend wanneer je bekend staat als het koppel wat “geen kinderen kan krijgen” en waarbij het voor anderen dus een lastig en beladen onderwerp is. Daarnaast merk ik dat ik soms worstel met wat vertellen we wel, en wat houden we nog voor onszelf. Want laten we eerlijk zijn, je deelt niet voor je lol alle details van je hele cyclus met iedereen. Ik bedoel, er mag best nog iets privé zijn toch? Niet iedereen hoeft continu te weten wanneer ik vruchtbaar ben en wanneer bepaalde dingen plaatsvinden. Wanneer je geen problemen ervaart op dit gebied ga je toch ook niet van de daken schreeuwen dat je een eisprong hebt en met jan en alleman delen dat je wel eens bevrucht zou kunnen zijn? Dat vind ik dus soms best lastig, vooral omdat ik in mijn omgeving merk dat mensen toch graag alles willen weten. En ergens begrijp ik dit ook wel, ze willen op de hoogte zijn zodat ze ons op het juiste moment kunnen steunen en zodat ze weten wat er speelt. Daarbij is het soms ook ontzettend eenzaam, wanneer we een poging verzwegen hebben voor de buitenwereld en als blijkt dat deze wederom mislukt is.
Mijn vriend en ik zijn dus continu op zoek naar de balans in wat we wel en niet delen en met wie we bepaalde dingen delen. We bekijken per keer wat we op dat moment prettig vinden. Dat is niet altijd makkelijk kan ik je vertellen. Soms wil je dingen gewoon voor jezelf houden, maar je kan op sommige momenten ook gewoon ontzettend goed steun gebruiken. Je wil de ander niet teleurstellen door ze buiten te sluiten (dan heb ik het met name over mensen die enorm dichtbij ons staan), maar soms zitten we ook gewoon niet te wachten op bezorgdheid, adviezen, of vragen. Het is dus elke keer weer een uitdaging voor ons om te bekijken wat we wel en niet vertellen, tegen wie en op welke manier we dit doen. Het is fijn wanneer mensen begrijpen dat we niet altijd alles willen delen. Bepaalde dingen zijn gewoon privé en hoeven we ook niet te delen als we dit niet willen. Wanneer er echt groot nieuws zou zijn (waar we natuurlijk nog steeds op hopen), gaan we dit echt wel delen. Tot die tijd bekijken we per keer waar we ons goed bij voelen. Als buitenstaander kun je natuurlijk wel altijd vragen hoe het met ons gaat, dat vinden we alleen maar heel erg fijn. Op die manier mag onze kinderwens er zijn en kunnen we erover in gesprek gaan.
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
Fijn he, als mensen gewoon even vragen hoe het gaat, zonder te vragen op welke dag je exact mogelijk “bevrucht” bent. Openheid maakt veel dingen makkelijker, al blijft het ieders keuze. Ik hoop dat je snel het geluk van een zwangerschap en een gezin vindt.