Heb jij DEEL I van dit verhaal nog niet gelezen!? Klik hier!
Ik schrik wakker door het licht dat naar binnen schijnt. Ondanks het schreeuwen van de bevallende vrouw in de kamer naast mij ben ik toch in slaap gevallen. Het is 9 november en Matteo zit nog in mijn buik en de weeën lijken gestopt. Ik voel me opgelucht en ik ben blij. Ook krijg ik te horen dat ik word overgeplaatst naar een normale kamer en ik mag dus van de bevallingskamer af, dit is goed nieuws toch? De artsen zijn positief en achten de kans klein dat ik nog ga bevallen. Als alles zo goed blijft gaan mag ik over drie dagen op maandag naar huis. De kans dat ik tot 40 weken zwanger blijf bestaat nog en aangezien de artsen positief zijn blijf ik dat ook.
De volgende dag, op zaterdagochtend voelt mijn buik niet hetzelfde als de dag ervoor. Ik heb lichte krampen en voor de zekerheid word ik weer aan de CTG-scan gelegd. Ik heb uren aan deze scan gelegen, maar behalve wat harde buiken, leek er niets aan de hand. In de loop van de avond worden de krampen erger. Enrico is bij mij en ik vraag hem steeds of hij langer wilt blijven omdat ik geen goed gevoel heb. Ondanks dat de artsen rustig blijven voel ik aan alles dat Matteo niet tot 40 weken blijft zitten. De weeënremmers moest ik 48 uur krijgen en om 22.00 uur ’s avonds worden ze op stop gezet. De weeën worden nog erger, maar toch blijven de artsen zeggen dat dit normaal is na het stopzetten van de remmers. Enrico mocht uiteindelijk blijven slapen en hij kreeg om 00.00 uur een bed aangeboden bij mij op de kamer. Helaas is het van slapen nooit gekomen…
De weeën worden alsmaar erger en de angst sloeg lichtelijk toe. Waarom heb ik niets opgezocht over het krijgen van een prematuur kindje? Ik had wel foto’s gezocht, maar al deze baby’s leken op gezonde mini-baby’s, waar verder niets mis mee was, dacht ik. Ik ben net 30 weken zwanger en ik heb geen flauw idee hoe ik moet bevallen. Om 01.30 uur kregen de artsen ook door dat ik aan het bevallen was. Eindelijk werd ik geloofd! In het VU ziekenhuis waar ik op dat moment nog lig is er geen plek voor Matteo. Ik kan er wel bevallen, maar dan moeten we morgen allebei overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. Aangezien alle ziekenhuizen vol zitten, zit er een kans in dat ik naar Groningen, Limburg of zelfs België moet. De andere optie was met weeën de ambulance in en ergens anders bevallen. Ik zie het niet zitten om mijn pasgeboren, veel te kleine baby al in een ambulance te stoppen, veel te stressvol voor mijn kleine jongen. Om 02.30 uur was ik onderweg naar het UMC in Utrecht. De weeën zijn intens en ik had geen idee wat ik moest doen, het enige wat mij werd gezegd voor ik de ambulance in ging was dat ik niet mocht persen! Dit lijkt mij eenvoudig aangezien ik geen idee heb hoe dit moet.
Bij aankomst had ik al 6 centimeter ontsluiting en kreeg ik de vraag of ik medicatie wil. JA, ik wil een ruggenprik! Ik had van tevoren bedacht dat ik niets wilde en ik het op eigen kracht wilde doen. Maar alles loopt nu anders dan ik gepland had en aangezien ik de hele dag al weeën heb, ben ik uitgeput. Helaas duurde het anderhalf uur voordat ik de prik kreeg en het zijn werk deed. De ruggenprik heeft een half uur zijn werk gedaan en toen had ik al volledige ontsluiting. Aangezien mijn vliezen nog niet gebroken waren mocht ik nog niet persen. Na een uur zouden ze mij pas gaan helpen. Ik had een hele erge drang om te gaan persen, maar elke seconde dat Matteo nog in mijn buik bleef zitten was er weer één! Na een kwartier mocht ik toch gaan persen en barstte er een ballon in mij en spoot het vruchtwater alle kanten op. De gynaecoloog en de muur drie meter verder waren helemaal doorweekt. Gelukkig, mijn vliezen zijn gebroken!
Mijn bevalling was begonnen en het zou nog maar even duren voor ik mijn klein jongen kon bewonderen. Alle angst en onzekerheden die daarna kwamen voelde ik op dat moment gelukkig niet. Ik was erg naïef, wat achteraf ook beter was. Matteo is geboren op 11 november om 06.52 uur, is 41 centimeter en weegt 1375 gram. Na de geboorte werd hij gelijk in een plastic zak gestopt en meegenomen. Enrico ging met hem mee en mijn moeder, schoenmoeder en zusje gingen na een nacht zonder slaap lekker naar huis. Ik moest uitrusten, maar na een half uur stond ik alweer naast mijn bed en wilde ik naar mijn zoon toe. Ik was niet moe en de zware bevalling was ik alweer vergeten, dacht ik. De overlevingsdrang was groter en sterker aanwezig dan mijn eigen vermoeidheid. Mijn kleine, lieve, sterke jongen ligt te vechten voor zijn leven en hij heeft mij nodig. Jammer genoeg kon ik niet naar hem toe en moest ik het voorlopig nog even doen met zijn foto’s. Wat is hij mooi!
De volgende 2,5 uur waren eenzaam. Ik lag alleen op de kamer waar ik net bevallen was en de wisseling van de verpleegster was op dat moment, waardoor ze mij vergeten waren. Ik was heel erg bezorgd hoe het met mijn kleine jongen ging. Ik miste zijn trapjes in mijn buik en ik was leeg en eenzaam zonder man en baby. Gelukkig mocht ik hem een paar uur later op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) bewonderen!
Toen ik hem voor het eerst in het echt kon bewonderen was ik op slag verliefd. Dit is het allermooiste minimensje van de hele wereld. De tranen stroomden over mijn wangen en het leek of alles aan mij voorbijging. Het enige wat telt is dat Matteo dit overleeft, de rest kan mij gestolen worden. Hij is alles wat ik ooit heb gewild en ik wil hem voor altijd bij mij houden. Ik voelde me als een waakhond die zijn puppy moest beschermen. Alleen in plaats van dat ik hem warm kon houden en knuffelen, kon ik hem alleen zien door de raampjes van de couveuse. Hij is zo mooi en hij lijkt zoveel op Enrico! Qua gezondheid deed Matteo het vanaf het begin goed. Hij kreeg de eerste paar dagen CPAP, wat zorgde dat hij wat ondersteuning kreeg bij het ademen zodat hij het minder zwaar had. Toen hij werd geboren kon hij al gelijk zelfstandig ademen, de longrijpers hadden hun werk gedaan! Via een infuusje kreeg hij glucose toegediend, hij lag aan de monitor en had een sonde voor zijn voeding. Matteo gaf mij zo’n sterk gevoel, maar aan de andere kant was ik zo bang. We hebben nog een hele lange weg te gaan voordat we hem mee naar huis mogen nemen.
Later die middag mocht ik mijn eigen perfecte kindje aanraken door mijn handen door de raampjes van de couveuse te steken. Met één hand op zijn hoofdje en één hand onder zijn voetjes. Ik mocht hem niet strelen omdat dat te gevoelig is voor prematuur baby’s. Intense geluk en liefde was het enige wat ik voelde.
Mijn kraamtijd was helaas wel anders dan ik mij had voorgesteld. Omdat Matteo in Utrecht lag moest ik beslissen of ik in het Ronald McDonald huis wilde of dat wij iedere dag van Haarlem naar Utrecht zouden rijden. Ik wilde 24 per dag naar mijn kind kunnen dus besloot ik naar het RM-huis te gaan. Ook besloot ik dat ik niet langer zelf in het ziekenhuis wilde liggen en ik ontsloeg mezelf dezelfde dag nog uit het ziekenhuis. Drie dagen VU zonder Enrico en met Matteo in mijn buik waren te doen, maar om nu alleen in zo’n ziekenhuiskamer te blijven zag ik niet zitten. Op dit moment had ik nog superkrachten en dacht ik dat ik de hele wereld aan kon. Ik maakte zelfs de grap naar Enrico dat het RM-huis wel een soort Centerparcs leek en dat we gewoon even op vakantie waren. Ontzettend naïef natuurlijk. Later kwam pas echt de klap en het besef wat mij was overkomen. De nachten in het RM- huis waren heel lang en zwaar. Ik was constant bang dat ik gebeld zou worden dat het niet goed ging met Matteo. Ook had ik het vreselijk zwaar met het feit dat ik mijn kleintje niet meer in mijn buik zat, maar ook niet naast mij in zijn bedje lag, zoals ik het eigenlijk voorgesteld had. Ik was zelfs een tijdje jaloers op vrouwen die wel nog zwanger waren en vroeg mij af waarom bij mij dit zo was gegaan. Mijn overlevingsdrang voor Matteo hield mij op de been, want ik heb eigenlijk tot op de dag van vandaag niet de rust genomen die kraamvrouwen horen te nemen. Omdat moedermelk het allerbeste is voor baby’s besloot ik ook te gaan kolven. Dit moest ik iedere drie uur doen en ook ’s nachts. Als moeder van een prematuur kindje maak je een ander soort melk aan dan moeders van baby’s die rond de 40 weken geboren worden. Het schijnt dat er nog meer antistoffen en extra vitamines in zitten die je te vroeggeboren kindje heel hard nodig heeft. Alleen al deze gedachte hield mij op de been, want mijn god, wat was dit kolven zwaar! De volgende dag kreeg ik van de verpleegsters te horen dat ik die middag met Matteo mocht buidelen. Het eerste moment sinds de geboorte dat ik Matteo echt op mijn buik mocht hebben en mocht vasthouden. Dit vond ik heel spannend want hij was zo klein. Toen hij eenmaal op mijn borst lag stroomden de tranen over mijn wangen. Eindelijk had ik mijn Matteo bij mij, ik had zo erg verlangd naar dit moment en ik voelde mij zo zijn mama!
GLADYS (klik hier voor haar Instagram)
