Lees hier de verhaaldelen voorgaand aan deze blog.
Ik moet ook zeggen dat ik dit hele gebeuren nog wel traumatischer vond en vind dan de bevalling van de andere kinderen. Daar wist ik namelijk ’op een gegeven moment’ dat ik ging bevallen en dat dat natuurlijk foute boel was in verband met het termijn, maar de kindjes hadden een kans…… En nu verwachtte ik totaal niks en ving ik het kindje uit het niets op in mijn handen. Een nachtmerrie….. Een nachtmerrie die ik en Tay nooit verwacht hadden. We zeiden steeds: “Die eerste 20 weken geloven we wel, daarna wordt het spannend.” En nu hebben we die 20 weken niet eens mogen halen…. Ook onze gynaecoloog had dit niet aan zien komen. Ze had de echo’s nogmaals bekeken en alles was echt goed. Ze bevestigde mijn gevoel, dat het er op lijkt dat er met mij wat mis is gegaan.
Het leek er sterk op dat mijn baarmoederhals dit keer met dit termijn al is gaan verstrijken en alles open is gaan staan. Vandaar ook dat het kindje er letterlijk uit viel, zonder enige aanleiding. Bij Gyan wisten ze niet waarom ik te vroeg bevallen was. Alle onderzoeken waren goed. Het enige wat zou kunnen was dat mijn baarmoederhals te snel verstreken was. Deze zouden ze in de volgende zwangerschap om de week gaan meten met 16 weken. Bij de tweeling zagen ze inderdaad dat met 23 weken het heel snel verstreek. En waarschijnlijk was dit ook de reden dat ik met 24 weken was bevallen. Toch kunnen ze dat niet 100 procent zeker zeggen, vroeggeboorte staat allemaal nog zo in de kinderschoenen. En ook toen werd het een beetje op domme pech gegooid. Helemaal omdat vroeggeboorte vaker voorkomt bij een tweeling zwangerschap. Maar nu is het weer gebeurd, maar dan nog veel vroeger. Domme pech is nu echt wel van de baan. Alles wijst er dan ook op dat het probleem nu wel degelijk is dat ik het niet vast kan houden. De vraag is daarom heel erg: “En nu?”
In januari hebben we een afspraak en krijgen wij wederom een plan. Een plan voor een volgende zwangerschap, wat zijn onze opties nog? En het belangrijkste, hoe voelen wij ons hierbij? Het beetje hoop dat we weer hadden is nu volledig weer van tafel geveegd. Maar weetje, zolang de medische wereld zegt: ‘Het kan ook echt goed gaan’, blijf je daar in geloven. Want je wil je wilt jezelf niet af hoeven vragen: ‘Stel we hadden die laatste kans wel gepakt, zou het dan goed gegaan zijn?’ Als de medische wereld tegen ons zou zeggen dat het hem niet meer gaat worden, is dat heel verdrietig, maar wel een antwoord en kan je verder. Samen verder kijken naar andere opties die er gelukkig nog zijn. Maar zo lang zij dat niet zeggen…. Verleg je je grens en houd je hoop. Hoop in jezelf en vertrouwen in de medische wereld. 30 December, de geboordedag van onze twins… 1 jaar verder. Wat als? Het heeft geen zin, maar toch… Wat missen we onze humpies. 7 Januari is de sterfdag van Djulian en 16 januari is de sterfdag vab Ruby. De eerste verjaardag, de eerste sterfdag…… Stop de tijd.
Het AMC over onze toekomst
Met een gezonde spanning stapten we het gesprek in. Er zijn ons in dit gesprek twee opties voorgelegd. Een lage vaginale cerclage (bandje om de baarmoederhals) of een abdominale cerclage. Het verschil is dat de lage vaginale cerclage gezet wordt in de zwangerschap en komt ongeveer in het midden van de baarmoederhals. De abdominale cerclage wordt via de buik geplaatst door middel van een kijkoperatie en wordt boven aan de baarmoederhals geplaatst. Het meest bijzondere verschil is dat de abdominale cerclage al voor de zwangerschap geplaatst wordt.Onze eerste reactie was gelijk: Abdominale cerclage. De gynaecoloog vertelde dat er in het AMC niemand is die dit kan en ik daarom doorverwezen moet worden naar het VU, zo gezegd zo gedaan. Toen ik de afspraak gepland had was ik al bezig met wat ik allemaal zou zeggen om hem wel echt te krijgen. Voor mij was dit namelijk echt onze laatste kans. Vol in de strijd ging ik richting het VU. Ik zat amper in de stoel en de beste man zij: “Tsja ik heb je dossier gelezen en het is zo klaar als een klontje. Die cerclage heb jij nodig, en gaan we zo snel mogelijk plaatsen.” Ik was zo verbaasd dat ik voor mijn gevoel voor het eerst niet op mijn strepen hoefde te staan of moest strijden. Deze man vond gewoon dat ik zo snel mogelijk een cerclage moest krijgen. Ik wilde hem bijna om de nek vliegen en zoenen, maar ik heb me ingehouden. Hij legde uit dat de cerclage geplaatst gaat worden doormiddel van een kijkoperatie in mijn buik. De cerclage zetten ze losjes om de baarmoedermond heen. Zodra ik zwanger ben groeit de baarmoeder en komt de cerclage automatische strak te staan. Ik vroeg mezelf in eerste instantie erg af hoe ik überhaupt zwanger zou kunnen worden met zo’n cerclage, maar met deze uitleg begrijp ik het.
Bevallen zal gebeuren door middel van een keizersnee en de cerclage kan eventueel blijven zitten voor een eventuele volgende zwangerschap. Ik vroeg hoe het zat met infectiegevaar en hij vertelde dat dit weinig voor komt. En tsja, als je toch een infectie krijgt hebben ze altijd nog antibiotica. Heerlijk zo’n nuchtere man die zich niet drukt maakt over wat er allemaal wel of niet zou kunnen gebeuren, want zonder ga ik het sowieso niet redden. Toen ik daar zat waren net de slagingspercentage uit gekomen van deze manier van cerclage ’s plaatsen. De cijfers uit Boston en Nederland zijn hierin meegenomen en dan komen ze op een slagingspercentage van 94 procent. Hier werden we helemaal blij van, het geeft zo veel hoop en eeb positieve vibe om er voor te gaan. Ik vroeg gelijk of hij morgen nog een gaatje had om hem te plaatsen. Dit was jammer genoeg niet het geval! Nou, in maart is de cerclage geplaatst en in mei was ik zwanger!
WORDT VERVOLGD…
GABY (klik hier voor haar Instagram)
