Dat ik nooit meer onbezorgd de eerste drie maanden van een zwangerschap zou doorkomen wist ik al na mijn eerdere miskramen. En dat ik tot de twintig weken bang zou zijn dat het kindje zomaar zou kunnen overlijden en geboren kon worden ook. Dat heb ik meegemaakt in mijn vorige zwangerschap. Mijn zoontje is toen overleden na het veel te vroeg breken van de vliezen. Momenteel ben ik 23 weken zwanger. Dat mijn gedachtes en gevoel totaal niet meer rationeel samenwerken na het verlies van een kindje en het vervolgens verwerken van een nieuwe zwangerschap had ik niet voorzien. Althans, niet in deze mate. Het valt mij namelijk zoveel zwaarder dan gedacht. Het schuldgevoel is enorm, het verdriet om mijn verloren kindje groter en het nog niet over kunnen geven aan de oneindige liefde voor dit kindje voelt als falen.
Mijn hoofd kan mijn gevoel niet meer bijbenen en andersom. Mijn lijf zit in een constante spanning. Bang om ook dit kindje te verliezen. Bang om signalen te missen. Mijn hart voelt te strak ingesnoerd. Niet in staat om de onvoorwaardelijke liefde voor dit kindje te voelen. Bij elkaar gebonden omdat het uit elkaar is gevallen na het verlies van Isaac. Een hart dat al gebutst is, omdat ik ook nog een dochter heb die ook die onvoorwaardelijke liefde en aandacht verdient. Ik heb nu het gevoel dat ik haar dat niet altijd even goed kan bieden tussen het verdriet en de nieuwe zwangerschap. Mijn hoofd maakt overuren. Gedachtes gaan door elkaar en ik kan zo’n groot deel van de tijd niet helder nadenken. Natuurlijk hoort dat deels bij een zwangerschap. En helemaal na verlies. Maar de constante olifant op mijn borst maakt me bang. Bang dat mijn moederliefde een achterstand oploopt. Boos dat ik niet in staat ben om mij op dit moment volledig over te geven aan mijn zwangerschap en daar oprecht van te genieten. Boos ook omdat juist IK weet hoe groot het verlangen kan zijn naar een kindje en dat je er dan van hoort te genieten als het zover is.
Ik had geen vreugdedansje verwacht bij de test, omdat alle verdriet voor deze test heeft geleerd dat je voorzichtig moet zijn in je blijheid omdat het elk moment weer over kan zijn. Maar dat het mij zo zwaar zou vallen en de angst zo groot zou zijn had ik niet voorzien. Inmiddels ben ik over de helft en krijg ik heel, heel langzaam het vertrouwen in hele kleine stukjes weer terug. Maar dat is eigenlijk pas sinds ik hem elke dag voel. En ook dat is weer geen enkele garantie. Toch voel ik iets in zijn schopjes. Hij laat mij weten ‘Mam ik ben er, hopelijk een dag zonder teveel zorgen’. Elke dag is er eentje dichterbij. Maar ook dat zegt niks. Bij Isaac braken mijn vliezen veel te vroeg zonder enige gevonden reden. Isaac overleed een paar dagen later en is daarna geboren. Juist omdat het iets is wat elk moment kan gebeuren en je geen enkele controle daarover hebt is het een gegronde angst. En dat zijn gevaarlijke angsten voor je zwangere brein. Want er zijn zoveel dingen die ervoor zouden kunnen zorgen dat alles plots over is.
De sporen van het verlies van Isaac zijn zo diep dat ik er in weg zak. Het constante gevecht tussen hoofd en hart om vol overgave van dit kindje te houden is groots aanwezig. Want natuurlijk houd ik nu al zielsveel van hem. Daar kun je nooit omheen als moeder (en vader), maar het echte gevoel durf ik niet toe te laten. En dat breekt mijn hart. Want dit kindje in mijn buik heeft gewoon een oneerlijk begin. Die band begint al vroeg in de buik, daar ben ik van overtuigt. Maar ik voel dat ik hem tekort doe als moeder, dat het verdriet en de angst in de weg staan. En daar kan ik misselijk van worden van schuld. Schuld naar hem, maar ook schuld naar Isaac. Als Isaac er was, was dit kindje er niet. Voor de uitgerekende datum van Isaac zat dit kindje al in mijn buik. Straks zal ik altijd denken: “Lijk je op Isaac, had Isaac zo gehuild als jij?” Isaac zal ik nooit horen huilen. Jij gaat straks kruipen en lopen, lachen en spelen. Ik ga herinneringen maken met jou. Maar die herinneringen kan ik nooit meer maken met Isaac. En dat besef doet zoveel pijn. Er komen geen momenten meer bij. Er komen geen verhalen meer bij. Het blijft altijd bij dat veel te korte stukje Isaac dat ik heb meegemaakt. En dit kindje is uniek, ieder kindje is uniek. Maar toch zal ik altijd een vergelijking maken, of er minstens aan denken of ze op elkaar zouden lijken.
Ja, dat het moeilijk zou zijn dat wist ik wel. Maar de constante rollercoaster van emoties met een dosis hormonen en het nog altijd groots aanwezige verdriet maakt dat ik niet van te voren kon bedenken wat dit met mij zou doen. En dat merk ik aan alles. Mijn lijf kan soms letterlijk niet meer. Mijn lieve lieve kindje. Ik kan alleen maar hopen dat ik hem ook al heel veel liefde mee geef. En dat als hij er straks is, ik het grote verdriet van het gemis totaal los kan zien van hem. Dat ik hem altijd het gevoel zal geven dat hij speciaal en uniek is, en dat hij de hele wereld voor mij is, ondanks dat mijn hart niet altijd heeft meegewerkt aan de voorkant. Dat hij trots zal zijn, hij ook op zijn eigen manier kan houden van het broertje dat er niet meer is en dat hij nooit heeft gekend. Dat ik overdonderd word door de liefde die hij en zijn zus delen en dan kan denken; wat mooi dat Isaac dit vanaf een afstandje kan zien. En dat Isaac niet boos is, omdat hij net zo vaak in mijn gedachtes voorkomt als zijn broertje en zus, alleen op een andere manier. Omdat het allemaal mijn kindjes zijn. En ik als moeder niet anders wil dan dat ze intens gelukkig zijn. Misschien moet ik dat mijzelf ook gunnen en hopen dat het rauwe verdriet plaats maakt voor vooral mooie herinneringen en gedachtes. En dat het grote gemis van hun broertje naast mijn liefde voor hen kan bestaan in plaats van een schuldgevoel op te wekken.
KATE (klik hier voor haar Instagram)
