BIECHTBLOG
Wanneer iemand binnen een mamagroep durft om eerlijk op te biechten welke blunder ze gemaakt heeft zal je zien dat de rest snel volgt. We zijn immers allemaal mensen en maken dus ook fouten. Ik heb geen ogen in mijn achterhoofd, twee kinderen en dus moet ik soms mijn keuzes maken. En soms maak je de verkeerde..
Een tijdje terug kreeg Joey het voor elkaar om een playmobile zwaard in haar oor te steken. Waar ik bij Depp nog de kleine onderdelen van de playmobile netjes apart hield ligt nu álles door elkaar. Maar goed ze rende rond met dat ding en ik had geen zin om het af te pakken, sterker nog ik dacht: ‘Wat fijn dat ze zo oud is dat ze niet meer alles in haar mond stopt’. Nou dat was de goden verzoeken natuurlijk, want niet veel later begon ze te gillen en liep het bloed uit haar oor. Ik ben me helemaal de pleuris geschrokken en als een gek naar de huisarts gereden waar ik behoorlijk gegeneerd mijn verhaal deed. Alles bleek gelukkig heel en alleen de gehoorgang was beschadigd, het trommelvlies niet. Ik was bang dat ze misschien haar hersenen had geperforeerd maar dat bleek een overdreven om niet te zeggen onmogelijk idiote angst. Gelukkig.
Maar goed. Ze zat in de dagen erna te zeuren over pijn aan haar oor. Ik denk: “Dat krijg je ervan als je zwaarden in je oor stopt Henkie.” Er was niets aan de hand volgens de huisarts, dus ik liet haar maar piepen. Totdat ze koorts kreeg en echt ziek werd. Wat bleek, twee ontstoken oren. Wat moet mijn meisje daar last van hebben gehad en als ze naar mama kwam om hulp te vragen kreeg ze die niet. Ik schaamde me kapot!
Twee weken later werd onze schutting vervangen, omdat Joey de hele tijd de tuin van de buren in liep om daar al het vogelzaad op te eten besloot ik ons balkon af te sluiten. Aan onze woonkamer zit een balkon en vanaf daar liep je naar beneden te tuin in. Ik zette een van de hardhouten vlonders voor de trap naar beneden zodat ze alleen op het balkon kon spelen en de tuin dus niet in kon. ‘Zou dat wel stevig staan?’, dacht ik nog. Je raadt het al. Ze wilde toch de tuin in en trok de vlonder omver. Hoe ze het deed weet ik niet maar ze kwam vast te zitten tussen de vlonder en de muur. Alleen haar hoofd stak er bovenuit en er was geen beweging in te krijgen! De balustrade blokkeerde de vlonder naar voren toe en haar hoofd blokkeerde de manier om dat ding eraf te tillen. In paniek riep ik om hulp want ik kon haar niet laten zitten met dat zware ding in haar nek. Een buurvrouw klom over de schutting om me te helpen en ik kon haar gelukkig losmaken. Wederom niet één van mijn meest trotse momenten als mama.
Bij beiden kinderen liet ik mijn telefoon op hun hoofd vallen in mijn enthousiasme om mooie foto’s van mijn prachtige newborns te maken. En bij de struggel om ze in het autostoeltje te krijgen heb ik regelmatig een hoofd tegen de deurpost gebeukt. Eén is uit ons bed gevallen, maar gelukkig kunnen ze tegen een stootje, kennelijk.
Zo doen we allemaal ons best denk ik, maar soms gaat het niet zoals je verwacht of hoopt. Soms ben ik moe en heb ik geen zin om te koken of op te ruimen, of de strijd aan te gaan over wie er moet opruimen. Geen zin om een boekje voor te lezen en is het TV een prima alternatief. Of even ruiken aan je kind om te kijken of je een keer het badje over kan slaan. Ik ben vast niet de enige die dit soort dingen doet, toch? Hebben jullie nog wat op te biechten?
LOUKIE (klik hier voor haar Instagram)
