37 weken en 2 dagen
Ik was de zwangerschap al ruim 30 weken beu en blij dat het moment eindelijk daar was. In het ziekenhuis aangekomen (1u) kwamen de weeën om de paar minuten en deze vielen (achteraf gezien) best mee. Ze deden veel pijn, maar ik wist op dat moment ook nog niet dat het nog veel erger kon worden. Toen we in de verloskamer aankwamen werd ik direct aan de monitor gelegd en ging de vroedvrouw kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. 1 Centimeter… Wat? Ik had al ruim 20 uur weeën! Meteen begon ik te huilen want ik dacht dat ze ons weer naar huis zouden sturen en voor mij was het echt genoeg geweest. Gelukkig stelde de vroedvrouw me gerust dat we mochten blijven tot we zeker waren wat er ging gebeuren. Want het kon ook nog steeds stilvallen.
Uren gingen voorbij en de weeën werden erger en erger. Ik mocht een paar keer in een goed heet bad om de weeën op te vangen, ik kreeg kersenpitkussentjes… Ze verwenden me echt! Maar na een poosje hielp dit allemaal niet echt meer en probeerde ik jammerend en huilend mijn draai te vinden. Om 6u had ik het dan weer helemaal gehad. Boos zei ik tegen mijn vriend dat het niet meer hoefde. Dat ik wilde gaan slapen en over een paar dagen wel zou gaan bevallen. En op dat moment, alsof Finn het had gehoord, voelde ik opeens super hard mijn vliezen breken na een stevige stamp van Finn. “KNATS”. Little did I know dat wanneer je vliezen breken de weeën opeens nog 10 keer erger worden… En ik had echt al zo een verschrikkelijke pijn! De eerste wee die ik kreeg nadat mijn vliezen waren gebroken was dan ook onverwachts véél pijnlijker en ik schreeuwde het uit: “En wanneer kan ik epidurale krijgen?” “Je moet toch zeker op 4 centimeter ontsluiting zitten en je zit nu op 2 centimeter.” TOP, ook dat nog. Al huilend, schreeuwend en vloekend heb ik de uren erna mijn weeën opgevangen. Ieder kwartier vroeg ik of iemand me alsjeblieft die epidurale wilde geven, maar mijn smeekbedes hielpen niet.
Uiteindelijk heeft iemand me om 9u uit mijn lijden verlost en ervoor gezorgd dat ik de epidurale toch kreeg. Nog steeds maar 3 centimeter ontsluiting, het ging echt enorm traag vooruit allemaal. Door de epidurale begonnen mijn weeën stil te vallen en moesten ze weeënopwekkers bij geven. Al snel kwam de pijn terug maar dit keer wel dragelijker dan voorheen. Uren gaan voorbij en de centimeters ontsluiting gaan heel moeizaam. Een hele tijd later komt er een vroedvrouw binnen en die zegt doodleuk: “Amai, wat duurt het hier lang! Er zijn al een paar meisjes binnen gekomen na jou en die liggen nu al op de kamer met hun kindje.” Mijn vriend keek met grote ogen naar mij en dacht echt dat ik ging ontploffen. Ik zweeg en dacht bij mezelf: “Als ik nu moet kakken tijdens mijn bevalling vind ik het helemaal zo erg niet meer!” (Sorry, not so sorry)
Rond 18u was mijn ontsluiting al voor een tijdje 9 centimeter en vertelde ze me dat we toch gingen beginnen met het persen. Mijn epidurale was ondertussen al aan het uitwerken en de pijnpomp was leeg. Mijn bekken gingen niet zo gemakkelijk open dus heb bijna twee uur moeten persen. Ik heb gehuild, gehuild, gehuild en gesmeekt voor een keizersnede. De vroedvrouw belde regelmatig naar de gynaecoloog dat ik het niet meer aan kon en dat hij moest komen. Maar dat deed hij niet. Om alles nog een schepje erger te maken stond er een Nederlandse stagiair twee uur aan mijn hoofd op monotone wijze: ‘DUW DOOOOR, DUW DOOOR, DOOORDOOEEEN. NOG. NOG”, te roepen (Nu moeten mijn vriend en ik er nog steeds enorm om lachen. Maar op de moment zelf was dit niet erg motiverend.)
Opeens begon iedereen in de ruimte zich klaar te maken voor een nucleaire explosie. Mijn vriend moest bij mijn hoofd gaan staan. De koffer die naast mijn bed stond werd naar de hoek van de kamer verhuisd, want hij mocht niet vuil worden. Iedereen deed waterdichte schorten aan, mondmaskers en haarmaskers. De stagiaire had niet zo’n outfit en moest bij mijn koffer in de hoek gaan staan… Ik dacht dat ik ging ontploffen ofzo? Uiteindelijk was het moment aangebroken (19u27). Finn zijn hoofde was er uit en ze hadden hem gedraaid. Ik voelde nog een wee komen en zette me schrap om voor een laatste keer te persen. En toen riep de verloskundige “STOOOOOOOOP!” Ik zag iedereen haastig naar de deur kijken en vroeg me af wat er aan de hand was. Naar mijn zeggen had het lang genoeg geduurd, dus ik zette me schrap voor nog een laatste keer te persen. De vroedvrouw probeerde Finn tegen te houden, maar dat was te vergeefs. Zijn schoudertjes kwamen eruit, ik ging rechter zitten, pakte zijn schoudertjes en haalde hem er volledig uit zodat ik hem eindelijk kon vastpakken. EINDELIJK!
Nu vraag je jezelf zeker af waarom ze “stop” hadden geroepen? Die gynaecoloog die het niet nodig vond om te komen kijken toen ik zo hard aan het afzien was, mag geen loon rekenen als hij niet op de kamer is bij de geboorte. Hij was van plan om binnen te wandelen op het laatste moment en dan een dikke vette rekening te sturen. Helaas voor hem had ik Finn al in mijn armen en hebben wij hem niet betaald voor het werk dat de vroedvrouw heeft verricht. #ditkanalleeninbelgië
ELKE (klik hier voor haar Instagram)
