En toen was ik weer zwanger. Heel bewust en heel erg gewenst, maar ergens ook een beetje bang. Direct kwamen namelijk de herinneringen omhoog van mijn eerste zwangerschap waarbij ik negen maanden alleen maar kon overgeven. Een aandoening die ze ‘Hyperemesis Gravidarum’ noemen. Wat nou als ik dit weer zou krijgen? Hoe zou dat moeten met ons eerste kindje Lily van één jaar? Voorafgaand aan onze tweede zwangerschap legden we onze twijfels neer bij de gynaecoloog. Hier werden de voors en tegens afgewogen. Voor ons werd duidelijk dat wij niet wilden dat Lily al te veel zou meekrijgen van deze periode. Mocht ik het dan weer krijgen – wat niet altijd zo hoeft te zijn – zal zij zich er niets van kunnen herinneren. Zo geschiedde dat ik toen Lily 1 jaar en 3 maanden was een positieve zwangerschapstest in handen had. Dolblij en totaal niet misselijk, ik had goede hoop!
Helaas met zes weken begon ik mij weer misselijk te voelen en al snel was marathonkotsen een feit. Met 9.5 week lag ik voor het eerst totaal uitgedroogd in het ziekenhuis voor een aantal dagen, dit grapje herhaalde zich bijna wekelijks. Door het vele overgeven, kwam er een erge druk op mijn baarmoeder en dus ook op het litteken van de keizersnede te staan, hierdoor heb ik geregeld last van bloedingen gehad, gelukkig bleef broertje (ja hoera, een gezonde jongen!) netjes op zijn plek zitten. De maanden kropen voorbij, in deze negen maanden ben ik vier keer echt buiten geweest (de tuin telt even niet mee, he), voornamelijk in een rolstoel.
Met 38.3 waren ze dan eindelijk daar: De weeën! Helaas zette dit niet door, dus vond de gynaecoloog het wel welletjes en zei: “Als jij met 38.6 nog niet bent bevallen doen we een geplande keizersnede”. Eerst overheerste teleurstelling, daarna ook wel opluchting. De eerste keizersnede was zo goed gegaan en een erg fijne ervaring geweest… Little did I know…
Kleine disclaimer: Wil je geen horrorbevalling lezen, stop dan hier met lezen.
De dag van de keizersnede brak aan, ik had zoals elke nacht elke twee uur lopen kotsen en was tegen de ochtend in slaap gevallen. Mijn vriend zou de wekker zetten en mij wakker maken. Hij sliep op de bank om nog enigszins iets rust te krijgen. Wij moesten ons om 7u melden in het ziekenhuis, om 5.45u klopte mijn moeder op het raam, zij zou namelijk op Lily passen. Mijn vriend schrok wakker, jep, door de wekker heen geslapen. Dit werd hem niet in dank afgenomen kan ik je vertellen. Gehaast en met veel zin gingen wij ons klaarmaken om naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis word ik aan de CTG gelegd en krijg ik een katheter. Ik grap nog dat dit het meest vervelende m is van de hele bevalling. Daarna stuur ik mijn moeder nog een foto met: ‘Yes het vervelendste van de bevalling is al voorbij’. Big smile emoty erbij …..
Om precies 8u worden we opgehaald om naar de O.K te gaan. De gynaecoloog zegt nog dat ze er zin in heeft en dat ik wel erg ontspannen oog. Ik antwoord met dat ik gewoon heel erg veel zin heb om mijn zoon eindelijk te ontmoeten. Ik krijg de ruggenprik en na een paar minuten doet de gynaecoloog een pijnprikkel test om te kijken of de ruggenprik goed zit. Ze start bij de linkerkant van mijn buik, ik voel niets en praat gewoon door, daaarna geeft ze de laatste pijnprikkel en ik schiet bijna door het plafond, wat een ontzettende pijn! De ruggenprik zit dus niet goed, kan gebeuren, misschien is het nog niet helemaal ingewerkt aan de rechterkant. We wachten nog even en dan doet ze opnieuw de pijn prikkel, ook dit keer doet het ontzettend veel pijn. Ik merk dat de mensen om mij heen wel redelijk nerveus beginnen te worden. Er word besloten dat ik een kapje krijg met lachgas voor net dat extraatje. Ook met het kapje bleef ik pijn houden, ik begon nu zelf ook wel nerveus te worden. Er werd besloten dat ik een roesje met narcosevloeistof zou krijgen, omdat de baby er nu toch wel echt uit moest. De anesthesist legt uit dat ik door dit roesje in slaap word gebracht en dat ze me dan laten bijkomen als onze zoon geboren wordt. Dit liep totaal anders: Ik word in slaap gebracht, maar ik word na een aantal minuten alweer wakker. De pijn die ik voelde kan ik niet eens omschrijven, je voelt letterlijk dat er in je wordt gesneden. In mijn beleving heb ik gegild maar heeft niemand mij gehoord. Mijn vriend vertelde later dat ik als een wilde heb bewogen. Door het wilde bewegen ben ik snel onder narcose gebracht en pas wakker gemaakt toen onze zoon James al was geboren. Zijn geboorte heb ik niet meegemaakt. Toen ik wakker werd was ik compleet in paniek (je wordt uit een narcose wakker zoals je erin gaat). Ik besefte niet eens dat James geboren was. Gelukkig kreeg ik James nadat ik wakker was gelijk op mijn borst, ik was verward, ik vroeg 100 keer of alles wel goed ging met hem, ook bood ik mijn excuses aan, omdat ik me schuldig voelde dat ik zo in paniek was. Het enige wat ik wilde in de uren na de bevalling was kroelen met James en Lily zo snel mogelijk zien. In de avond kwamen de opa’s en oma’s even snel kijken, niet te lang en allemaal apart, want dit kon ik nog niet aan. Een aantal dagen later mocht ik naar huis, om daar verder te herstellen van dit trauma. Lichamelijk voelde ik me slecht en geestelijk was ik vooral erg moe. Ik huilde veel, maar kroelde ook veel met James. Hij lag geen seconde niet op mijn borst, het liefste met Lily ernaast.
James is geboren op 22 augustus 2018. Een aantal dagen na de bevalling wilde ik graag de geboortekaartjes versturen omdat ik toch ook wel behoefte had aan afleiding, even iets anders dan denken aan de horrorbevalling. Ik wilde gewoon vol trots James showen, want hoe heftig en traumatisch de bevalling ook was, ik voelde gelukkig wel gelijk: “Jij bent mijn kind, en ik hou zoveel van jou”. Die band was er gelukkig direct. Maar dan: De kaartjes zijn de deur nog niet eens uit of ik word op een ochtend wakker in een plas bloed. Ik strompel naar de wc, ik ga zitten en het voelt alsof er allemaal tennisballen uit mijn lichaam stromen, ik gil naar mijn vriend en ga dan knock-out. Op bed kom ik weer bij, de noodverloskundige is er en het ambulancepersoneel komt net binnen. Ik mompel nog dat ze Lily weg moeten halen, terwijl ik in de ambulance word getild. De rit in de ambulance herinner ik me met flarden, wat ik wel nog duidelijk voor me kan halen is dat er wordr gezegd: “We rijden gelijk door naar de O.K, haar bloeddruk is 55/40 en ze ziet al blauw”. Daarna is het weer alles zwart, tot het moment dat ik de O.K op word gereden. Ow god, nee, ik herken direct de arts die bij mijn bevalling was, niet nog een keer! Het enige wat ik in paniek kan mompelen is ’Neee, ik wil niks voelen, ik wil echt niks voelen!’. Wanneer ik bijkom uit de narcose hoor ik wat er is gebeurd. Er was een stuk placenta achter gebleven en deze was gaan groeien, waardoor ik in totaal twee liter bloed ben verloren. Tijdens de operatie heb ik een bloedtransfusie gekregen en later op de uitslaapkamer kreeg ik de tweede bloedtransfusie.
Eenmaal thuis begon het echte herstel. Herstellen van de zwangerschap, van de traumatische bevalling en van de gebeurtenissen daarna. Het was allemaal veel zwaarder dan we ons ooit voor hadden kunnen stellen. Erop terugkijkend was het een regelrechte nachtmerrie, bijna alles wat fout kon gaan ging fout. Maar wanneer ik dan kijk naar James besef ik steeds weer: Wat er ook is fout gegaan onze lieve blije, baby maakt alles – maar dan ook echt alles – weer goed.
LISANNE
