Van jongs af aan, heb ik het geluk dat ik het met mijn broers prima kan vinden. Mijn ene broer was wat sneller volwassen dan mijn andere broer en ik feestte er lustig op los met ‘de andere broer’. Niet veel later vonden we allebei het geluk in de liefde. Tijdens gezellige avonden met alcoholische versnaperingen, grapten we wel eens dat het leuk zou zijn als we tegelijkertijd kinderen zouden worden. Augustus 2017 raakte ik zwanger. Mijn man en ik waren hard op zoek naar een gezinswoning. We wilden terug naar mijn geboortedorp en alsof het voorbestemd was, konden we een huis kopen op tweehonderd meter afstand van mijn broer en schoonzus. Ons geluk kon niet op, toen zij ook zwanger bleken te zijn. Er zat drieënhalve maand verschil tussen de uitgerekende data.
Al snel kwam het onderwerp “Duo-dag” ter sprake. Maar nu terwijl de zwangeren nuchter waren en er serieus over gesproken kon worden. Zou dat wat zijn? Mijn schoonzus en ik zouden beiden minder gaan werken, dus er was ruimte. De eerste maanden ging ons meisje (na menig rolberoertes van de kosten) één dag in de week naar de kinderopvang. Vanaf dag één stond dat me tegen. De eerste dag was dat logisch, ik voelde me een slechte moeder en kon alleen maar huilen. Het gevoel ging alleen niet weg. Ons meisje was anderhalve dag van slag, dronk slecht en er was elke week wel iets wat niet lekker liep. Ja, we waren voor het eerst ouders en wellicht waren we te beschermend. Uiteraard zijn er ook dingen die wel goed gingen en ons meisje was één dag in de week omringd door andere kinderen, waardoor ze aandacht moest delen. Maar toch was het vooruitzicht van een duodag zoveel prettiger. Ons meisje ging af en toe al naar haar oom en tante en de band ontstond al snel. Ze had nauwelijks last van eenkennigheid en voelde zich prima op haar gemak als ze bij hen was. We telden de dagen af tot het verlof van mijn schoonzus was afgelopen. Als je net een bevalling achter de rug hebt, heb je al je handen vol aan je eigen kindje en moet er tijd en ruimte zijn om aan elkaar te wennen. Als mijn schoonzus weer ging werken, zouden de duo-dagen beginnen.
Toen was het zover. Dag opvang, hallo nichtjesdagen. Twee dagen in elkaars gezelschap. Twee totaal verschillende meisjes, karakters en behoeftes. Het was enorm wennen in het begin. Niet één, maar twee meisjes waren jouw zorg. Soms kwam je armen en knuffels tekort. Ze vonden ze het een goed idee om in canon te huilen en te schreeuwen en dan liep je met twee meisjes in je armen de woonkamer heen en weer. Ons nichtje leek zo klein en poppig toen ze hier voor het eerst kwam en toch besloop je dan af en toe het gevoel van angst, want het is toch een ander meisje en niet van jezelf. Ons meisje leek zo groot naast haar en was al met andere dingen bezig dan haar nichtje. Maar al snel wende het. En de kosten die het scheelde was ook mooi meegenomen. En ze zijn zo verschrikkelijk leuk samen. Ze hebben hun eigen gesprekken, grapjes en streken. En ze stralen als ze elkaar zien. Ze vermaken zich prima samen en verzinnen hun eigen spelletjes. Ze zoeken elkaar op als ze op het speelkleed liggen. Ik smelt nog steeds als ik de foto zie, waarbij ze elkaars handje vasthouden. Oh, en ze slapen zo heerlijk rustig. Allebei in hun bedje, terwijl ik op mijn gemak kan koken, het huishouden kan doen of een serietje kan kijken. De uiterlijke kenmerken zijn verschillend, maar je ziet overeenkomsten. Vooral in hun blikken en reacties.
Natuurlijk zijn er verschillen in opvoeding, maar de normen en waarden komen veel overeen. Er is wel eens een meningsverschil, maar we weten dat we het met veel liefde doen. En lang leve de groepsapp, er is altijd wel iemand die kan reageren. En natuurlijk vindt ons meisje het speelgoed waar ze nooit naar omkijkt, ineens reuze interessant als haar nichtje er mee wil spelen. Maar eerlijk zal ze alles delen, de volgende dag is het speelgoed van ons nichtje namelijk de pineut. Gelukkig hebben beide huishoudens meer dan genoeg speelgoed en kunnen ze voorlopig nog wel even vooruit. De woonkamer lijkt ontploft als nichtje wordt opgehaald en mijn bed roept op woensdag iets eerder. Daarnaast is mijn telefoon nu niet meer gevuld met alleen maar foto’s van ons meisje. En zeg nou zelf, hoe fijn is het dat je fluitend naar je werk kan gaan, omdat je meisje bij mensen is waar je veel om geeft en met wie je zelf wat hebt gefeest in het verleden? Misschien worden ze wel beste vriendinnen en worden hun toekomstige feestjes die ze samen afgaan, hopelijk net zo goed als de onze. De zorgen daarover komen gelukkig pas over een jaar of vijftien. Maar voorlopig is het gewoon heerlijk genieten van de meisjes en knipperen we niet te snel met onze ogen. Want voor je het weet zijn het twee peuters die samen aan hun tafeltje zitten en ruzie maken over de kleurpotloden, wat ze vervolgens goedmaken met een knuffel.
LEONTINE
