Goh, waar begin ik. Het leven was fijn. Oktober 2014 ben ik ten huwelijk gevraagd door mijn liefde en we hadden de planning in oktober 2015 te trouwen. We zouden dan precies 10 jaar samen zijn. We wisten van elkaar dat we graag kinderen zouden willen krijgen, maar op dat moment wilden we met name trouwen en een ander huis. Mijn liefde had net een nieuwe functie en een baby zat dan ook echt niet in de planning. Eind december 2014 zijn we samen één dag naar London gegaan met de bus en van pure vermoeidheid van die reis en het vele lopen werd ik ziek. Totaal niet aan de pil gedacht gezien het spugen zich beperkt had tot één dag overdag. In januari kreeg ik de griep, koorts en moest ik flink spugen. Die hield lang aan, maar na twee weken was het carnaval en zou ik werken tijdens de carnaval. Ik wilde het mijn collega’s die het wilden feesten het niet aan doen om terug te moeten komen. Dus toch gaan werken en eind van die week weer terug bij af, doodziek. Ik hield niks binnen, nog geen water. “Nou ja dat gaat wel weer over”, denk je dan. Mijn moeder vroeg al eens of ik niet zwanger was, maar ik was ongesteld geweest (dacht ik) dus dat kon absoluut niet, haha. Het idee.. Uiteindelijk kwam de huisarts op bezoek en daar kwam na bloedonderzoek uit dat ik zwanger was. Wat een schok… Omdat andere waardes ook niet goed waren, moest ik met spoed naar een verloskundige. Ze dacht dat ze nog een inwendige echo moest doen, maar toen het echo apparaat op mijn buik werd geplaatst was daar een hele baby te zien. Het is dat ik lag anders was ik omgevallen van de schok. Tien weken en drie dagen zwanger en warempel uitgerekend op dé datum 1 oktober 2015. Weer een schok, blij? We wisten het nog niet.
Door medicatie nam de misselijkheid af want intussen was ik zeven kilo kwijt en hondsberoerd elke dag. Ziekenhuis in en uit vanwege afwijkende bloedwaarden. Wij hebben er eigenlijk bijna de hele verdere zwangerschap over gedaan om te wennen. We waren er erg blij mee toen de schok eindelijk weg was.
30 September na een hele pittige, wat zeg ik helse bevalling, was ze er dan. Ruim 4 kilo schoon aan de haak, onze Lexi. Maar wat ik voelde was eigenlijk niet zoveel anders dan opluchting. “Zwanger zijn was voorbij en ik kon weer mezelf zijn”, dacht ik. Ik was namelijk niet meer mezelf: afgevallen, bleek, ongelofelijke rugpijn, zwaar lichamelijk herstel en emotioneel. Toen ze op mijn buik werd gelegd dacht ik al meteen: ‘Er is iets niet goed met me’. Maar wie zeg je dat? Je moet toch die roze wolk beleven? Je hebt een baby mogen krijgen, zovelen niet, allemaal dooddoeners vind ik. En dat huilen wat ze oneindig deed? Dat hoorde erbij, ik wilde toch een kind?
Elke dag huilde ik. Het werd winter, donker en slecht weer, bah. Ik kon weinig naar buiten. Er was weinig wat me ook eigenlijk nog interesseerde. Behalve àlles doen met Lexi, want ik wist hoe het moest. Alleen ik was het allerbeste voor Lexi. Lekker claimen dat meisje… Het enige waar ik nog controle over had en voelde. Na drie maanden doorbikkelen, huilen, stress, me rot voelen, niet tegen prikkels kunnen en gewoon de weg kwijt zijn, was het tijd toe te geven dat het niet goed ging. Tijd om hulp te zoeken.
Via de huisarts ging ik naar de praktijkondersteuner, die al gauw de conclusie trok dat ik meer hulp nodig had, dus door naar een psycholoog. Er kwam ook antidepressiva om de hoek kijken. Wat een onmogelijk besluit om die rommel te gaan slikken. Ik durfde niet en ik heb de eerste pil met mijn ogen dicht en hartkloppingen geslikt. Stel je voor dat ik er nooit meer van af kom? Word ik een zombie? Wat gaat het met me doen? Brengt het me rust zoals ze beloven? Wordt het eerst erger, zoals ze zeggen? Ook heb ik EMDR-therapie gehad en veel besproken. Angsten van vroeger. Veel verwerkt en ook de keuze gemaakt eens voor mezelf te kiezen. Want dat kan ik slecht. Wie ben ik? Wat vind ik leuk?
Het heeft in totaal twee jaar geduurd voor ik echt kon zeggen dat ik weer goed in mijn vel zat en ik ook vertrouwen had in mezelf en anderen. Ik probeer er ook open over te zijn, maar de oordelen zijn er toch wel, mensen snappen niet hoe heftig het kan zijn om moeder te worden. Niet iedereen ervaart het natuurlijk zo, maar al die onverwachte heftige gebeurtenissen in combinatie met een gecompliceerde zwangerschap en bevalling en alle hormonen, maakte dat ik totaal de weg kwijt was. En weet je… dat mag. Het is ook normaal als je het niét leuk vindt. Niks mis mee, het is geen roze wolk. Niet voor iedereen. Ik noem het de grijze wolk met opklaringen. En zo ervaar ik nu ook de komst van mijn tweede kindje. Hormonen, slaapgebrek, een rot zwangerschap maken het niet roze. Maar er zijn zeker ook vele opklaringen: een lachje, een lekker warm babylijfje tegen je aan, nog zo’n leukerd die we gemaakt hebben, nog zo’n periode die ik overleefd heb en me krachtiger gemaakt heeft. Ik ben trots op mezelf! Dat is de echte roze wolk!
MARILYN
