Ik word wakker en ik kijk naast me. Jij ligt daar. Als ik naar je kijk voel ik boosheid en tegelijkertijd voel je ook als een vreemde. Ik heb het gevoel dat ik je niet meer ken. We hebben gisteravond weer woorden gehad en dat gebeurt het laatste half jaar eigenlijk regelmatig. En dat doet pijn.
We kennen elkaar al 15 jaar. En het was vanaf het begin wel duidelijk dat we misschien wel meer verschillen dan overeenkomsten hadden, maar we vonden een manier om daar mee om te gaan. Jij was de losbol die overal de lol van inzag. En ik was de serieuze die niet zomaar uit de band zou springen. We leerden van elkaar. Ik leerde om wat meer de lol van dingen in te zien en jij leerde om de dingen soms wat serieuzer te nemen. Het enige waar we elkaar maar niet in konden vinden was housemuziek. Jij kon daar helemaal in opgaan, maar ik vond het een monotoon gedreun. Dus na een paar keer samen naar een feest te zijn gegaan kwamen we erachter dat we dit beter apart konden doen. Dus jij ging met je maatjes naar feesten en vertelde in geuren en kleuren alle avonturen die jullie beleefden. Ik ging met mijn vriendinnen naar concerten en vertelde jou over onze avonden. Dat was goed zo.
En toen werd je, als eerste van je vriendenclub, vader. Het feesten kwam op een iets lager pitje te staan, maar als het gebeurde deed je dat nog steeds met je maatjes. Nu zijn onze kinderen wat ouder, en al je vrienden zitten in de luiers. Dus zij kunnen of willen nu niet zo vaak met je mee, terwijl jij graag weer vaker de hort op wil. En dus vond je nieuwe vrienden. Vrienden die in het weekend soms keihard gaan. En de grenzen opzoeken, dat is nou precies wat je mooi vindt. Ontsnappen aan de sleur en verplichtingen van alle dag noem je het. Deze keer niet alleen met een pilletje, maar er kwam meer op tafel. Ik trek het niet. Ik trek het niet dat je met praktisch vreemden voor mij ontsnapt aan het leven wat wij samen hebben. Ik trek het niet dat je steeds meer wil experimenteren met drugs. Ik voel alsof je twee levens hebt en je me buitensluit. En ik trek het niet dat je het leven veel leuker vindt met je nieuwe vrienden dan met mij. Dat maakt me verdrietig. De laatste maanden is dit het onderwerp van onze ruzies. De bom barstte voor mij eigenlijk toen ik een weekendje weg was met mijn vriendinnen en jij de hele nacht bent uit geweest met twee van je nieuwe vriendinnen en het voor me geheim hield. De kinderen sliepen bij oma en je kwam pas de volgende ochtend een uur of 10 thuis. Je vertelde het me het pas een tijd later. Ik heb je al die jaren eigenlijk altijd blindelings vertrouwd, maar dit zorgde voor een scheur in mijn vertrouwen en dat voelt niet goed.
Een tweede scheur ontstond rond Oud en Nieuw, toen je in de ochtend thuiskwam terwijl ik met de kids aan het ontbijt zat. De kinderen vroegen aan je waarom je er zo gek uitzag en ik stond op het punt naar werk te gaan. Wat een gênante toestand was dat. Sindsdien is dit alles een terugkerend onderwerp in onze ruzies. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd uit te leggen wat ik voel. Dat mijn vertrouwen is beschadigd, dat het pijn doet dat je wilt ontsnappen aan het leven wat ik met je deel, dat je steeds meer de hort op wil en steeds meer wilt experimenteren met drugs. En dat je dat alles doet met mensen die ik amper ken. Je snapt me niet en hoort me alleen maar zeggen dat je niet meer weg mag. Maar dat is het niet. Wanneer ik het nog een keer probeer uit te leggen is je reactie: “Yolo, je moet niet zeuren.” of “Je bent jaloers.”
Ik heb overwogen om weg te gaan. Maar ik wil niet zomaar opgeven. We hebben zoveel meegemaakt, dit kunnen we toch oplossen? We hebben een tijdje geleden een paar afspraken gemaakt. We gaan weer een keer samen naar een festival en ik heb zelfs een paar weken geleden een pil genomen om te voelen wat het met je doet om je beter te begrijpen. Maar de bal ligt nu bij jou. Jij moet nu een balans vinden tussen je twee werelden en het vertrouwen herstellen. Of ben ik nou toch aan het zeuren? Het festivalseizoen is weer begonnen. Wie weet of het ons dit jaar weer dichter naar elkaar brengt of juist verder van elkaar af. De tijd zal het leren.
JANE DOE
