Het was het weekend van begin december. Ik voelde me rot. Elk uur begon ik me slechter te voelen. Ik ben het hele weekend mijn bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker. Ik ben vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken, maar daar kwam nooit wat uit. Maandagochtend dacht ik: “Laat ik voor de laatste keer nogmaals naar de huisarts gaan.” Op mijn laatste kracht ben ik daar aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed. Mijn bloeddruk was erg hoog. Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis, omdat er toch iets goed mis was met me. Als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben. In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was, maar het ging steeds slechter met me. Ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord. Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat. En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje…
De artsen kwamen het aan mij vertellen: ‘Mevrouw wist u dat u zwanger bent?’. Mijn reactie was nog: ‘Leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’. Maar ik was toch echt zwanger. En de baby was groot! Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen: “U bent 26 weken zwanger en u bent heel ziek.” Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en het HELLP-Syndroom. Mijn kind had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in mijn rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam! Dit was zo’n grote schok! Maar ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw, wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!
Ze waren bang voor een hersenbloeding bij de baby. Ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na mijn medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug. Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik drie maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid. Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde was: ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!’
4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd, het is een wonder. Ik was te ziek en te overdonderd. Ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis is niet klaar voor een baby. Mijn relatie is anders, opeens zijn we papa en mama. Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid. Op zijn derde dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te sluiten. Ik heb dit totaal niet meegekregen, op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven. Het is mij wel verteld en ik heb het meerdere malen nog gevraagd, maar dat zijn een beetje de stukjes die weggevallen zijn. In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek. Door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding. Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog ziek bent? Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen. Hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven… Toen ik zelf weer bij was, heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand. Al die slangetjes die hij had. Mijn god… Hij was prachtig, dat wel. Zo onwerkelijk allemaal. Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot. Normaal werk je negen maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo duidelijk. De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk. Infecties, bacterieen, maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na twee maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie, wat gelukkig allemaal goed is gegaan. Ruim drie maanden na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels had hij een gewicht van 3440 gram. We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met z’n drieën naar ons huis. Feest!
De prachtvent is nu bijna zes maanden, zijn sonde is er af en hij zit nu op een gewicht van 5 kilo en 223 gram. Deze gebeurtenis heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar tegelijkertijd het allermooiste cadeau gegeven. Ons mooie wondertje, vechtertje. Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, restverschijnselen, maar dat is iets wat je moet accepteren. Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, de verwerking komt later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden. Ik kan me nu echt geen leven zonder hem meer voorstellen.
DEBORAH
