Sinds ik sterrenmama ben geworden in januari heb ik echt de meest bijzondere, rare, opmerkingen al voorbij horen komen. Vandaag wil ik jullie tips geven over wat je beter niét moet zeggen en wat je vooral wél kan zeggen en ik probeer dan ook zeker uit te leggen waarom. Onderstaande opmerkingen heb ik verzameld bij verschillende sterrenmama’s en dienen niet als aanval naar anderen, maar als wijze tips.
“Nah! Wat heftig. Maar ach, je bent nog jong. Er komt vast nog wel een ander moment”
Jong of niet, lieve mensen, we zijn een kind verloren. Leeftijd heeft hier niets mee te maken en zo een opmerking maakt echt niets goed.
“Het leven gaat door meis. Het komt allemaal wel weer goed”
Ja, het leven gaat door. Gelukkig wel, want ik wil de toekomst niet missen. Maar niet alles komt weer goed. Want ons kindje was ons alles en die komt niet terug.
“Beter dat jullie kindje gelijk is overleden en niet op latere leeftijd”
Deze opmerking doet ook gruwelijk veel pijn. Eigenlijk zeg je dan gewoon dat het verliezen van je baby niets is vergeleken met een kind wat ouder is en overlijdt. Ik had graag nog in de ogen van Noah willen kijken of zijn huiltje willen horen. Ik had herinneringen met hem willen maken, willen voelen hoe het zou zijn om hem uit zijn bedje te halen en tussen ons in te leggen.
“Het is erger voor de moeder dan de vader”
Je mag dit vinden, je mag dit denken, maar zeg het alsjeblieft niet hardop. Mijn man is net zo voor de eerste keer vader geworden als dat ik voor de eerste keer moeder ben geworden. Wij bewandelen dezelfde weg. We rouwen alle twee, alleen op een andere manier. Neemt niet weg dat het voor ons beide even erg is.
“Als het niet meer lukt dan neem je toch een hond”
Ik denk dat deze opmerking weinig uitleg nodig heeft om te weten dat deze opmerking niet oké is. Een hond is heel anders dan een kind, dat weet iedereen. Ik verbaas mij vaak over de gedachtes van een ander. Een hond koop je, verzorg je, overleef je (in de meeste gevallen). Een kind draag je, is je eigen vlees en bloed, zie je opgroeien, overleeft jou (in de meeste gevallen).
“Misschien maar beter ook, anders had je geen ‘normaal’ leven gehad”
In mijn geval ging het om een infectie in de placenta en met Noah was er niets aan de hand. Wij hadden heel graag de 24 weken grens willen halen om te kijken of er iets te redden viel aan hem. Er zijn voldoende succes verhalen waarbij een kindje met 24 weken zwangerschap is geboren en nu hele blije en gezonde kinderen zijn. Tuurlijk zijn er ook heel veel verdrietige verhalen waarbij het niet goed afloopt, maar je wilt er alles aan doen om je kind een kans te geven. En wat is nu precies een ‘normaal’ leven? Is er geen boek geschreven over perfectie want niéts is perfect.
“Ik weet hoe je je voelt. De nicht van de buurvrouw van mijn moeder heeft het ook meegemaakt”
Niet geheel lullig bedoeld, maar je weet alleen hoe dit verlies voelt als je het zelf hebt meegemaakt. Het verliezen van je kind is anders dan het verliezen van je partner, je ouder(s), je huisdier of iemand die je via via kent. Dit verlies voelt net even meer machteloos als het verliezen van een ander dierbaar persoon.
“Ach, praat er maar niet teveel over anders wordt het zo beladen allemaal”
Als je ouder bent geworden, vooral voor de eerste keer, wil je niets anders dan over je kind praten. Dat is echt niet anders wanneer je een sterrenkindje hebt. Ik praat heel open en veel over Noah en vaak met een glimlach op mijn gezicht, omdat ik zo trots ben. Toch merk ik vaak dat wanneer ik vertel over Noah en diegene kent mij niet, dat er een stilte valt en dat het gelíjk over iets anders gaat. Dit kwets ook want als ouder wil je heel graag over je kindje praten. Luister alsjeblieft naar de verhalen van een sterrenkind, desnoods denk je het om naar een levend kind, maar ontneem ond niet de mogelijkheid om over ons kindje te praten alleen omdat hij of zij niet meer leeft.
“Gelukkig heb je er al een (paar) levend rondlopen”
Je levende kinderen nemen niet het gemis weg van het kind wat je bent verloren. Wel brengt het je weer sneller op de rit, want je móet door voor je andere kind(eren), maar de leegte, het gemis, de pijn, die blijft dus deze opmerking is een hele pijnlijke opmerking.
“Ik denk dat jullie genetisch gewoon geen match zijn en dat het daarom niet lukt”.
Wauw…. Zeg dit als-je-blieft NOOIT tegen een ouder. Als dit namelijk gebeurt bij je eerste kind samen dan verlies je nóg meer vertrouwen in alles. Mijn eerste gedachte toen ik dit hoorde van een andere sterrenouder was: ‘Dus een one night stand waar een zwangerschap uit komt is dan een match made in heaven?’
Nu wil ik graag tips geven wat je wél kan doen, wat gewaardeerd zal worden door de sterrenouder.
- Noem de naam van het kindje. Zolang wij onze sterrenkindjes bij naam blijven noemen zal hij of zij blijven bestaan.
- Blijf luisteren, al hoor je dit verhaal al voor de 100e keer.
- ‘Ik denk aan je’, is al voldoende om te laten weten dat je er voor die persoon bent.
- Oprecht vragen ‘hoe gaat het met je?’
- ‘Mag ik hem of haar zien?’ Geloof mij, dat is wat merendeels van de sterrenouders willen; hun kind showen.
Heb je dit ook meegemaakt en ben jij al verder in het proces? Laat weten dat de scherpe randjes er echt van af gaan. Ongeacht dat het in het begin van het rouwproces heel ongeloofwaardig over kan komen.
- Geef geen adviezen, oordeel niet of probeer het niet ‘beter’ te praten.
- Groet sterrenouders altijd als je dat voorheen ook deed. Ontwijken is heel pijnlijk. Stil geboorte is niet ‘besmettelijk’. Geef desnoods een knikje, een knipoog of een glimlach als je liever niet in gesprek gaat met de ouder.
- Wat ik zelf heel fijn vind is zo nu en dan een kaartje ontvangen. Post heeft meer waarde dan een digitaal berichtje (vind ik persoonlijk).
- Vertel hoe jij ons verlies hebt ervaren. Klinkt misschien gek, maar het kan ook bij anderen als iets traumatisch overkomen en om het erover te hebben kan het helpen bij verwerking.
CARINA (klik hier voor haar Instagram)
