Kinderverjaardagen; you hate them or you love them. Volgens mij kun je de ouders ook in twee soorten teams verdelen; team ‘we zien wel hoe de dag loopt’ en team ‘draaiboek case XXX versie 4.0, moodboard in losse katern’. Ik behoor dus steevast tot dat laatste kamp. Tot ergernis van mezelf en partner. Aangezien ik mega perfectionistisch ben is het altijd stress to the max in de aanloop naar het verjaardagsfeestje. Ik maak mij druk om de meest onzinnige klusjes, vraag nog net niet of de buren hun voortuin óók onkruid vrij willen maken. Ik ben blij dat ik soms door mijn vriend met beide benen op de grond wordt gezet, ik heb dat echt nodig. Door hem voeg ik gelukkig nog een kleine dosis nonchalance toe aan iets wat lijkt op een nauwkeurig uitgezette militaire missie dat DE KINDERVERJAARDAG wordt genoemd.
Waar onze ouders vroeger nog wegkwamen met een wazige fototaart van de Hema en wat uitdeelzakjes Croky chips, ligt de lat tegenwoordig een stukje hoger. De taart moet minstens drie laags zijn, volledig in een peuterthema gedecoreerd en als het even kan ook nog natuurlijk gezoet. En die uitdeelzakjes chips? Way to standaard! De hapjes en drankjes worden deze dag aangeboden door de plaatselijke caterservice. Oh, en kinderen, vergeet ook de goody bag niet die na afloop mee naar huis mag! In mijn kindertijd vermaakten wij onszelf nog met verstoppertje of hutten bouwen tussen de schone was op zolder, tegenwoordig staat er een mega springkasteel voor het huis. Alsof de kids nog niet genoeg stuiteren na zo’n middag…
Op de peuterspeelzaal kom je niet meer weg met een hartige fruitstick anno 1995, zorgvuldig opgebouwd met ananas uit blik, smaakloze kaas en muffige knakworstjes. Man, ik vond dit altijd zo vre-se-lijk smerig! Nee, nu hoor je pas echt bij de ‘harde kern’ als je een traktatie hebt dat én ingrediënten op natuurlijke basis heeft (lees vooral: GEEN suikers) én een duurzaam karakter, én een leuke fun factor. Lang leve Pinterest.
Dan de uitnodigingen. Vroeger belde je moeder gewoon de hele kennis- en familiekring met behulp van het adressenboekje naast de vaste telefoon. Zorgvuldig werd direct genoteerd wie er wel en niet aanwezig konden zijn. Tegenwoordig maken wij de uitnodiging online, compleet voorzien van een mega foto waar de jarige spruit breed lachend op staat. Doe maar hoogglans A5 formaat, wel zo origineel. Alsof iedereen jouw kaart op de koelkast hangt… Nee dus. Wáárom lijken wij het ieder jaar steeds gekker te willen maken; is dit een drang om onszelf te bewijzen? Maken wij het onszelf expres nét iets te moeilijk? Of is deze prestatiedrang puur naar de buitenwereld gericht? Want hé, we delen natuurlijk wel de hele dag door foto’s van het perfecte feest op insta! Bewust of onbewust leggen we de lat voor alle ouders enorm hoog. En ik heb gemerkt, ik deed er zelf keihard aan mee.
Over drie weken vieren wij Mats zijn derde verjaardag. Dit houdt in dat wij al twee verjaardagen achter de rug hebben. Twee verjaardagen waarbij Mats niet de enige was die een jaartje ouder werd. Zijn feestjes bezorgden mij steevast extra grijze haren, klotsende oksels, een zweetreet en een nacht doorhalen omdat de taart nog niet af was. Dit keer ga ik het anders doen. De lat minder hoog te leggen, minder perfectionistisch te zijn. Waarbij wij op de eerste verjaardag nog een volledig Grieks barbeque buffet hebben verzorgd, zijn we vorig jaar iets ingedampt met een simpelere rijsttafel. Zonder dat de wereld verging. Zonder dat er vrienden boos wegliepen. Dit jaar zakken we nog iets af naar een lunch met lekker belegde broodjes. Stapje voor stapje, dan valt het vast niet op. Ik dacht aan een soort van less is more thema, maar die vlaggetjes en ballonnen hebben ze niet in de feestwinkel.
JESSIE (klik hier voor haar Instagram)
