Het is 20:45 uur in de avond. Mijn dochter en ik komen thuis van haar turntraining. Ze lijkt geïrriteerd, maar daar schijnt ze wel vaker last van te hebben sinds de pubertijd officieel zijn intrede heeft gedaan. Na haar welverdiende tien minuten “gebiologeerd IG schermstaren” vraag ik haar zich klaar te maken voor bed. Uit het niets krijg ik, in de tien minuten die daarop volgen, een stortvloed aan beschuldigingen naar mijn hoofd waar je u tegen zegt. Na nog eens tien minuten komt het hoge woord eruit; Ze wordt gepest op school. Dikke tranen rollen over haar wang. Mijn moederhart breekt. Het liefste rij ik nu naar de meiden die dit doen, zet ik ze zelf even op hun nummer. Wat denken die snotneuzen wel niet?! Ik zou het zo doen. Mijn dochter wil dit niet, pubers willen dit niet. Ik heb dit te respecteren.
Ik herinner me de dagen dat mijn moeder dit liedje voor mij zong, toen ik klein was. En nu zit ik tegenover mijn huilende dochter en plotseling komt die jeugdherinnering zo sterk naar boven. De tranen rollen over je wangen. Ik probeer een verhaal te maken van wat ik door het snikken heen kan verstaan. Jij hebt verdriet en ik kan daar niets tegen doen. Jij bent een puber, maar je blijft mijn kleine meisje. Jij voelt je al zo groot, maar ik zou je het liefste in een doosje willen doen, net als in het liedje. Ik zou alle pijn voor je willen wegnemen, maar beetje bij beetje leer ik je elke dag iets meer loslaten. En wat is dat verschrikkelijk moeilijk, als je zoveel van iemand houdt. Maar ik kan mij ook nog zo goed mijn dagen herinneren als tiener. Ik dacht oprecht dat ik de hele wereld begreep en mijn ouders vond ik uiteraard mega dom. Zij begrepen helemaal niets van mij en hadden ook zeker niet het beste met mij voor. Boy, I was wrong! En nu zit ik exact op dezelfde manier tegenover mijn eigen dochter. Ik probeer je te helpen, maar mijn adviezen zijn natuurlijk “dom” of “ouderwets”. Van binnen moet ik lachen, omdat de spiegel 22 jaar later zo duidelijk aanwezig is. Ik probeer me te herinneren wat ik toen eigenlijk dacht nodig te hebben. Een luisterend oor, zonder advies. Een kus en een paar bemoedigende woorden, want dat was ondanks mijn stoere puberhouding toch stiekem wel fijn. Dus dit is exact wat ik haar heb gegeven. De dag erna heb ik op een rustig moment nog eens gepraat over hoe ze dit soort kinderen het beste kan aanpakken. Dat advies heeft ze ter harte genomen. De eerste paar dagen waren nog wel lastig. Toen hebben we wel nog meerdere gesprekken gehad, waarin ze in tranen in mijn armen lag. We zijn nu een paar weken verder en het pesten is voorbij. Zij heeft het naar haar zin en gaat weer met plezier naar school. Ik hou mijn moederhart stiekem vast als ik haar in de ochtend weg zie fietsen.
….Ik zou je het liefste in een doosje willen doen… Mom loves you to the moon and back.
XOXO
CLAIRE (klik hier voor haar Instagram)
