Ik ben een beetje shopverslaafd. En ik weet dat van mezelf en ik wil daar ook niks aan doen. Bevalt me prima. Mijn lieve vriend kan er mee leven, mijn dochter is er ook blij mee en ook mijn bankrekening kan het aan. Al vanaf jongs af aan gaat mijn dochter Samm regelmatig mee winkelen en dat vindt ze nog leuk ook. We gaan samen lunchen en shoppen. Braaf gaat ze mee en is ze erg lief. Maar nu is er een klein probleempje bijgekomen. HAAR MENING EN SMAAK. Nu ze 4 jaar is (“Nee mama, ik ben al bijna 5 jaar”) gaat mevrouw haar eigen kleding uitzoeken. Voorheen maakte ik de schattigste combinaties en zag mijn meisje er uit als een klein poppetje. Nu loopt madam het liefste in een Frozen shirt met pailletten broek. Ik haat het. En dat leuke dagje shoppen ziet er nu soms heel anders uit. Een zeikend jankend kind aan mijn been dat een Shimmer and Shine shirt wil. En zelfs kies ik de meest geweldige winkel uit weet mevrouw feilloos het meest lelijke item eruit te vissen dat ze perse wil hebben. Ik kan geen etalage voorbij lopen als er schoenen met lichtjes staan. Who the fuck heeft die dingen uit gevonden? Ik zit niet te wachten op een lopende discobal naast me met flashlights. Paw partol, Disney, Unicorns met glitters. ROT OP! Ik haat het.
Nog een probleem: Als ik wat wil passen wil ze zelf ook perse wat passen. Kun je je voorstellen dat ik in een hok van 1 bij 1 mezelf in een badpak sta te wurmen met een TL-balk boven mijn kop waardoor mijn benen er uit zien als een brailleboek. Mijn rollen weerkaatsen in de spiegel en mijn wallen worden nog donkerder in deze spiegel. Ook mijn Tena Lady hangt half langs mijn onderbroek en Samm staat naast me te gillen dat ze ook een badpak wil passen. Als ik zeg dat dat niet kan gaat ze zich demonstratief vast uitkleden. Ik durf niet te boos te worden, want soms verandert ze dan in een kleine duivel en ik heb geen zin in een poppenkast midden in een kledingzaak. Ik koop haar om met een donut of verzin een smoes waardoor ze van gedachten verandert (ja, deze loedermoeder kiest de weg van de laagste weerstand). Als ik maar weg kan uit dat hokje en uit dat lelijke badpak wat er op het plaatje prachtig uit zag maar in maat 40 eruit ziet als een wegwerp tent. “Lukt het bij u?”, hoor ik een verkoopster roepen achter het gordijn. “Ja hoor, ik denk er nog even over na”, zeg ik terwijl Samm haar speeksel aan de spiegel staat te smeren.
Dan heb ik het nog niet over het passeren van de Jamin, Intertoys en dat Samm standaard moet poepen bij de Hema omdat ze daar van de toiletjuf een koetjesreep krijgt. Dus het winkelen met mijn dochter is toch wat veranderd en stiekem ga ik eigenlijk liever alleen. Maar mijn dochter is met het virus besmet en vraagt elke vrijdag: “Kunnen we naar een winkeltje gaan?”. Inmiddels hangen er in haar kast ook Micky Mouse shirts en zelfs één van Frozen (de minst lelijke versie). En trots dat ze is als ze deze naar school aan mag. Eindelijk kan ze aan haar klasgenootjes laten zien dat ze van haar ouders ook monsterkleren aan mag. De discoschoenen maken ze niet in haar maat en dat heeft ze geaccepteerd. En mama moet accepteren dat haar dochter een eigen smaak heeft en dat deze niet altijd kan tegenhouden.
Let it gooooo….
LETJE (klik hier voor haar Instagram)
