Daar zaten we dan, tijdens de second opinion bij de nieuwe fertiliteitskliniek. Ze vertelden ons welk behandelplan ze voor ons in petto hadden. Namelijk starten met Provera (om mijn menstruatie op te wekken, aangezien ik zelf geen cyclus heb), en daarna over op Clomid (om de follikels een seintje te geven dat ze moeten rijpen). We hadden afgesproken enkel op gesprek te gaan, te kijken waar ze mee zouden komen en dan pas na onze bruiloft te starten. Ik wilde namelijk geen gedoe rondom de bruiloft. Dit moest onze dag worden en daar wilden we vollebak van gaan genieten, zonder ons druk te hoeven maken over het zetten van injecties, wachtweken, teleurstellingen en dergelijke.
Maar goed, dit voorstel klonk vrij “simpel”. Enkel een paar pilletjes en een inseminatie. Dat is een fertiliteitsbehandeling voor dummy’s, wanneer je van ICSI/IUI vol hormoon injecties af komt. Ik bedoel hier niet mee dat dit niks voorstelt, begrijp me niet verkeerd. Maar voor mij persoonlijk was dit peanuts, daar er geen naald aan te pas zou komen en ik enkel een aantal pilletjes in moest nemen. We waren er dus snel uit, we zouden nog één behandeling gaan doen. Dit moest hem worden. Dit is wat een fertiliteitstraject met je doet, je verlegt continu je grenzen. We hadden besloten om het voor onszelf te houden dit keer en het niet te delen met onze vrienden en familie. Normaliter zijn ze op de hoogte waar we mee bezig zijn, op dit moment voelden we deze behoefte niet en besloten we het niet te delen. Het voelde weer een beetje alsof het iets van ons samen was, ons eigen geheim, zonder dat jan en alleman precies weet waar je in je cyclus zit en wanneer je testdag is.
Nadat ik de kuur Provera had genomen, ben ik op de derde dag van mijn menstruatie begonnen met de kuur Clomid. Dit hield in dat ik vijf ochtenden één pilletje in moest nemen. Prima te doen, daarnaast had ik ook geen last van bijwerkingen. Enorm fijn, want ik hoorde via mijn insta-lotgenoten de meest gekke verhalen over de bijwerkingen van Clomid. Eindelijk leek iets ons een keer mee te zitten en ik fietste er zo doorheen, wat fijn! Ik had geen bijwerkingen en daarnaast waren er bij de eerste echo al meerdere groeiende follikels te zien. Ik kreeg zelfs, voor de allereerste keer in mijn hele fertiliteits-carrière, een paar echo foto’s van mijn eigen follikels mee naar huis. Fijn om iets tastbaars te hebben! Je doet er niet veel mee, maar toch.
Bij de tweede controle was er één follikel mooi doorgegroeid. Enorm fijn, aangezien ik normaliter te enthousiast reageer op hormonen en mijn lijf teveel follikels gaat aanmaken. Dit keer was het er gelukkig dus maar één die doorgegroeid was! Dit moest ons gouden ei wel worden. We kregen allebei hoop en de arts was ook enthousiast. De follikel was 14 millimeter, dus moest nog even een aantal dagen doorgroeien. Er werd dus nogmaals een echo ingepland, daarbij kreeg ik het advies om ovulatietesten te doen, om goed in de gaten te houden of mijn lijf uit zichzelf een eisprong in gang zou zetten.
Een aantal dagen later moest ik weer terug op controle komen. Ik ging deze keer alleen, aangezien het maar een controle was en er niet veel geks uit zou komen. Dacht ik… Toen ik eenmaal op de stoel ging liggen kreeg ik helaas toch ander nieuws. Mijn lijf had bedacht om het ei zelf al te laten springen, deze ronde ging dus binnen enkele minuten de prullenbak in. Weg hoop, weg kans, weg zwangerschap. Ik was op dat moment zo kwaad op mijn lijf, dat stomme lijf liet me weer eens in de steek. Hoe dan?!
Deze boodschap zag ik niet aankomen. De ovulatietesten die ik afgelopen dagen heb gedaan, waren allemaal negatief. Hoe kan in vredesnaam mijn ei dan zijn gesprongen? Hoe kan mijn lijf me weer zo voor de gek houden? En waarom kan er bij ons nou nooit eens iets “normaal” gaan op dit gebied? Allemaal negatieve gedachten die me op zulke momenten weer helemaal over dreigen te nemen. De arts vond het ontzettend vervelend en kon deze ronde helaas niets meer voor ons doen. Ze stelde voor nogmaals eenzelfde kuur voor te schrijven en de echo’s dan wat korter op elkaar te laten aansluiten, om het beter in de gaten te houden en te kijken wat er gebeurt. Op dat moment ging alles een beetje langs me heen en vond ik alles wel best. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weg en gewoon met een zak chips mijn bed induiken, dikke doei aan deze hele wereld.
Na de afspraak belde ik mijn vriend op en barstte ik in tranen uit, de zoveelste teleurstelling. Alle hoop in één klap verdwenen, wat is het leven toch soms oneerlijk! Op deze momenten voelt het alsof de tijd maar doortikt, iedereen maar doorgaat en ik het gevoel heb stil te staan. Ik wil zó graag mee met die andere mensen, maar helaas staan we nog steeds op hetzelfde punt als vijf jaar geleden. We bespraken dat het voor nu echt even klaar is. Het is voorlopig goed zo. Natuurlijk balen we, zijn we gefrustreerd en soms enorm boos. Maar we moeten door. En er komt een fantastisch mooie dag aan, want ondanks het loodzware traject om onze grootste wens in vervulling te laten gaan, staan we dichterbij elkaar dan ooit en zullen we dit binnenkort vast gaan leggen door met elkaar te gaan trouwen. Met of zonder eigen kinderen, wij gaan het samen redden. Voorlopig hebben we dus een echte pauze, hoe lastig we dat ook vinden.
Liefs,
MANOUK (klik hier voor haar Instagram)
